Θα έδινε ο Λένιν αυτοκίνητα στους βουλευτές;

Οι κλασικοί του μαρξισμού έχουν περιγράψει με αρκετή ακρίβεια τους μισθούς, τα επιδόματα και τα προνόμια που θα πρέπει να λαμβάνουν οι ανώτατοι δημόσιοι λειτουργοί. Πόσοι όμως τους έχουν διαβάσει προσεκτικά;

Για να εκµηδενιστούν οι πολιτικοί τυχοδιώκτες, πρέπει να γίνει αδύνατο οι δηµόσιες υπηρεσίες να χρησιµοποιηθούν ως βάθρο για να πηδούν στις επικερδείς θέσεις των τραπεζών και των μετοχικών εταιρειών

Β.Ι. Λένιν

Εάν κάποια στιγμή σάς φέρει ο δρόμος σας προς το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, ενδέχεται να συναντήσετε έναν αχτένιστο, μεσήλικα κύριο να οδηγεί έναν μπλε σκαραβαίο της συμφοράς - η ηλικία του οποίου συναγωνίζεται αυτή του ιδιοκτήτη του. Είναι ο πρώην πρόεδρος της χώρας Χοσέ Μουχίκα – γνωστός και ως ο «πρόεδρος των φτωχών». Η λιτή ζωή του έγινε σύμβολο σε όλο τον κόσμο και απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη αξία όταν ορισμένοι πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να την αποτιμήσουν και να την εξαγοράσουν: ένας Αραβας σεΐχης τού πρόσφερε ένα εκατομμύριο δολάρια για να αγοράσει τον σκαραβαίο του, αλλά αυτός αρνήθηκε την πρόταση. Ο πρώην μαχητής των τουπαμάρος ανέβασε τόσο ψηλά τον πήχη ώστε αρκετοί πολιτικοί στην Ευρώπη και την Αμερική προτίμησαν να τον αντιμετωπίζουν ως γραφικό, παρά να υποχρεωθούν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.

Ομολογουμένως η νέα ελληνική κυβέρνηση, ίσως για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, έκανε ορισμένα βήματα στη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η κατάργηση των βουλευτικών αυτοκινήτων αλλά και αρκετών επιδομάτων που προανήγγειλε η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά ακόμη και οι φωτογραφίες των Τσίπρα και Βαρουφάκη να κάθονται στις οικονομικές θέσεις αεροπλάνων ή ακόμη και σε δημόσια μέσα μεταφοράς έδωσαν έναν διαφορετικό τόνο διακυβέρνησης. Ακόμη και εδώ όμως ορισμένες από τις περικοπές των προνομίων των πολιτικών είτε αμφισβητήθηκαν από βουλευτές και υπουργούς του κυβερνώντος κόμματος είτε έγιναν με σχετική αμηχανία. Κάτι σαν η νέα κυβέρνηση να αναζητούσε το εγχειρίδιο της σεμνότητας και της ταπεινότητας αλλά να μην το έβρισκε. Και όμως ήταν μπροστά στα μάτια της τουλάχιστον από το 1871, τη χρονιά της παρισινής Κομμούνας.

Τους τελευταίους μήνες το info-war.gr παρακολούθησε και κατέγραψε τα «επτά απλά μαθήματα μαρξισμού» που συνδιοργανώνουν ο Ομιλος Μαρξιστικών Ερευνών, ο Σύλλογος Μαρξιστικής Σκέψης Γ. Κορδάτος και οι Ομιλοι Μελέτης Επαναστατικής Θεωρίας. Πανεπιστημιακοί, εκπαιδευτικοί και συγγραφείς παρέδιδαν δωρεάν διαλέξεις για τις αρχές του μαρξισμού σε εκατοντάδες άτομα που κατέκλυσαν τα αμφιθέατρα ή παρακολούθησαν τις ομιλίες από το Ιντερνετ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ακόμη και ασυναίσθητα οι ομιλητές με τις εισηγήσεις τους έδιναν απαντήσεις σε καθημερινά ερωτήματα που σχετίζονται με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Και ανάμεσα στα πολλά που μάθαμε ήταν και το όραμα του Μαρξ, του Ενγκελς αλλά και του Λένιν για τους μισθούς και τα προνόμια των ανώτατων δημοσίων υπαλλήλων. Συγκεκριμένα ο Δ. Καλτσώνης, επίκουρος καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μας υπενθύμισε και το παρακάτω απόσπασμα από το «Κράτος και Επανάσταση» του Λένιν, ο οποίος αντλεί τα συμπεράσματά του από παλαιότερα έργα των Μαρξ και Ενγκελς για την παρισινή Κομμούνα: «Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το μέτρο της Κομμούνας, που το υπογραμμίζει ο Μαρξ: η κατάργηση κάθε επιχορήγησης για έξοδα παραστάσεως, κάθε χρηματικού προνομίου στους δημοσίους υπαλλήλους, η ελάττωση της πληρωμής όλων των λειτουργών του κράτους ώς το επίπεδο του "μισθού του εργάτη". […] "Συνηθίζουν" να το αποσιωπούν, λες και πρόκειται για μια "απλοϊκότητα" που ξεπεράστηκε, - όπως οι χριστιανοί, από τότε που ο χριστιανισμός ανυψώθηκε σε επίσημη θρησκεία του κράτους, "λησμόνησαν" τις "απλοϊκότητες" του πρωταρχικού χριστιανισμού με το δημοκρατικό - επαναστατικό πνεύμα του. […] Η πλέρια αιρετότητα, η ανακλητότητα σ' οποιαδήποτε στιγμή όλων χωρίς εξαίρεση των δημόσιων λειτουργών, η ελάττωση του μισθού τους στον συνηθισμένο "μισθό του εργάτη", αυτά τα απλά και "αυτονόητα" δημοκρατικά μέτρα, που συνδυάζουν πέρα για πέρα τα συμφέροντα των εργατών και της πλειονότητας των αγροτών, αποτελούν ταυτόχρονα το γεφυράκι, που οδηγεί από τον καπιταλισμό στο, σοσιαλισμό».

Το πρόβλημα βέβαια, όπως εξήγησε και ο Δ. Καλτσώνης, είναι ότι ακόμη και στη Σοβιετική Ενωση της δεκαετίας του '30 η αναλογία του εργατικού μισθού και των μισθών των ηγετικών κρατικών στελεχών είχε φτάσει στο ένα προς δέκα και αργότερα και ένα προς δεκαπέντε.

Η πραγματικότητα έδειξε ότι οι συγκεκριμένες αρχές των κλασικών του μαρξισμού είτε αποσιωπήθηκαν είτε αγνοήθηκαν συνειδητά από αριστερές κυβερνήσεις με πρόσχημα την ανάγκη εξεύρεσης των «καλύτερων δυνατών στελεχών» για τις ανάγκες της διακυβέρνησης. Ας μη φτάσουμε όμως στο σημείο να υποστηρίξουμε ότι δεν διατυπώθηκαν ποτέ.

Συντάκτης: Άρης Χατζηστεφάνου

Πηγή: Infowar