ΑΠΟΦΑΣΗ ΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ Α΄ΕΛΜΕ ΠΕΛΛΑΣ: ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ Ή ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ;

Τα φαινόμενα εκφοβισμού (σχολικού ή όχι), είναι μία καθαρή έκφραση Ρατσισμού καi o Ρατσισμός εμπεριέχει πάντα βία, ψυχολογική ή σωματική.

ΥΠΕΡΕΚΘΕΣΗ ΣΕ ΣΚΗΝΕΣ ΒΙΑΣ βιώνουν τα παιδιά στην Ελλάδα (και όχι μόνο) και μάλιστα από νηπιακή ηλικία…

Ας σκεφτούμε μόνο τα videogames απίστευτης νοσηρότητας με τα οποία μεγαλώνουν τα νήπια, αργότερα σαν παιδιά, τον καθημερινό καταιγισμό από ταινίες «δράσης» σε ζώνες υψηλής τηλεθέασης και σίγουρα τις πιθανές σκηνές οικογενειακής βίας σε μια ταλαιπωρημένη από την κρίση μέση ελληνική οικογένεια που πολλαπλασιάζονται μέσα από την καθημερινή πίεση.

Και η βία γεννάει βία…

Ο μοναδικός ίσως όχι, αλλά σίγουρα ο σημαντικότερος κοινωνικός χώρος και θεσμός που μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά μας να απεγκλωβιστούν από τον φαύλο κύκλο του θύματος-θύτη σε φαινόμενα ρατσισμού και βίας είναι ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.

Μόνο μέσα από σωστά οργανωμένες εκπαιδευτικές παρεμβάσεις, σε όλο το φάσμα Α’/βάθμιας και Β’/βάθμιας Εκπαίδευσης, σε μακρόχρονο ορίζοντα μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποια αποτελέσματα.

Το «Παρατηρητήριο της βίας», μέσω του ΕΣΠΑ, που πρότεινε το προηγούμενο Υπουργείο έχει αποτύχει. Περιορίστηκε σε εκδηλώσεις κεντρικού σχεδιασμού που αφορούσαν διευθυντές σχολείων. Οι 2 υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί που ορίστηκαν για το Παρατηρητήριο της βίας σε κάθε σχολείο δεν πήραν καμία εξειδικευμένη επιμόρφωση και συνήθως δεν κατόρθωσαν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών, γιατί το θέμα δεν είναι και τόσο απλό. Οι παρεμβάσεις που έγιναν σε κάθε σχολείο, αν και εφόσον πραγματοποιήθηκαν, σχεδιάστηκαν από εκπαιδευτικούς χωρίς σχετική εμπειρία και ήταν αποσπασματικές.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΟΒΑΡΟ!

Παραθέτουμε μερικές προτάσεις, από την εμπειρία μας ως εκπαιδευτικοί, για εκπαιδευτικές δράσεις που μπορούν πιθανά να βοηθήσουν: 

• Οι δράσεις πρέπει να είναι σχεδιασμένες από ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟΥΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥΣ και να έχουν ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ, ανάλογα με την ηλικιακή ομάδα που απευθύνονται.
• Οι δράσεις πρέπει να είναι σχεδιασμένες για  μικρές ομάδες παιδιών το πολύ σε επίπεδο τμήματος.
• Οι κεντρικές εκδηλώσεις του τύπου μιας ομιλίας σε επίπεδο σχολείου δεν είναι αποτελεσματικές, οι δράσεις πρέπει να είναι συμμετοχικές.
• Δεν γίνεται να έχουμε αποτέλεσμα όταν όλα γίνουν μια φορά.  Οι δράσεις πρέπει να επαναλαμβάνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, για τα καινούργια παιδιά κάθε χρονιάς και να εμπλουτίζονται συνέχεια με νέο περιεχόμενο.
• Να εξοπλισθούν τα σχολεία με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, γιατί κανένας εκπαιδευτικός, όσο και να επιμορφωθεί δεν μπορεί να καλύψει αυτή την ανάγκη. 
• Σε κάθε σχολείο, σε εμφανές σημείο να υπάρχουν τα τηλέφωνα των επίσημων φορέων που μπορούν να απευθυνθούν ΑΝΩΝΥΜΑ τα παιδιά, σε περίπτωση που αντιμετωπίζουν πρόβλημα.
• Η συχνή επιμόρφωση και ευαισθητοποίηση των εκπαιδευτικών αλλά και όλης της σχολικής κοινότητας (σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες, κυλικείο) σε θέματα τόσο διακριτικού εντοπισμού, όσο αντιμετώπισης φαινομένων ρατσισμού και εκφοβισμού στη σχολική καθημερινότητα.
• Η ενημέρωση και ενεργητική  στήριξη των γονέων και κηδεμόνων απο ειδικούς ψυχολόγους στην αντιμετώπιση του φαινομένου της σχολικής,ενδοοικογενειακής και οποιασδήποτε άλλης μορφής  βίας.
• Προτεραιότητα για όλους μας, δεν πρέπει να είναι  η βαθμοθηρία,αλλά η Παιδική Ψυχή!

Αν δεν αναλάβουν αυτόν τον ρόλο τα σχολεία ποιός άλλος φορέα της πολιτείας μπορεί να το κάνει;

Ποιος μπορεί να βοηθήσει τις νέες γενιές να καλλιεργήσουν τον ανθρωπισμό, τον σεβασμό στην διαφορετικότητα, την αλληλεγγύη και την συλλογικότητα ανάμεσα στους ανθρώπους, αν όχι το σχολείο;

Για το Δ.Σ. της Α΄ΕΛΜΕ ΠΕΛΛΑΣ