Μπροστά σε μια νέα κατάσταση

Δύο μήνες από τις εκλογές, μετά τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ και με τις πολιτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ξεδιπλώνονται, είναι η ώρα για μια πρώτη αποτίμηση, η ώρα να δούμε πού πηγαίνουν τα πράγματα στο Δημόσιο και στο χώρο του πολιτισμού, η ώρα ενός νέου σχεδιασμού της δράσης των εργαζομένων στο ΥΠΠΟΑ.

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά: Η επιστροφή όλων των διαθέσιμων στις δουλειές τους με νομοσχέδιο τις επόμενες μέρες, όπως (επαν)επιβεβαίωσε πρόσφατα ο αρμόδιος αν. υπουργός κ. Κατρούγκαλος, είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα και δικαιώνει τους αγώνες που δώσαμε. Αγκάθι, ωστόσο, συνεχίζουν να αποτελούν τα όσα έχουν ειπωθεί για «κινητικότητα» και για «προσωποπαγείς θέσεις». Οι συνάδελφοί μας πρέπει να γυρίσουν άμεσα στις οργανικές θέσεις τους (ο πολιτισμός χρειάζεται τις οργανικές θέσεις σχεδιαστών, εργατών, βιβλιοθηκονόμων κ.λπ. που προσπάθησε να εξαφανίσει η προηγούμενη κυβέρνηση!). Μαζί τους πρέπει να επιστρέψουν οι 187 συνάδελφοι που περιμένουν το διορισμό τους από το 2010 (!), σύμφωνα με τις διατάξεις του ΠΔ 164/2004, όπως και όσοι συμβασιούχοι έχουν κερδίσει δικαστικές αποφάσεις μετατροπής των συμβάσεών τους σε ΙΔΑΧ.

Θετική είναι και η εξαγγελία (παρά τη σύνδεσή της με την «κινητικότητα») ότι οι ΙΔΑΧ θα εξομοιωθούν με τους μόνιμους υπαλλήλους (αν και όχι ως προς την ασφάλιση), καθώς και η δέσμευση ότι «παγώνουν» οι διατάξεις του Ν.4250 (νόμος Μητσοτάκη) για την «αξιολόγηση» και τον «επανέλεγχο» των ΙΔΑΧ. Για ποιο λόγο, όμως, δεν καταργείται εξολοκλήρου ο νόμος 4250, αν η κυβέρνηση δεν θέλει να τον εφαρμόσει; Για να μη θεωρηθεί «μονομερής ενέργεια»; Στα θετικά θα πρέπει να καταγραφεί και η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, παρότι δρομολογείται με τρόπο που διαφέρει τόσο από τις προεκλογικές δεσμεύσεις όσο και από τη βούληση των ίδιων των εργαζομένων.

Τα υπόλοιπα δεν είναι και τόσο καλά: Δυστυχώς, ο δημόσιος τομέας εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως πεδίο άσκησης περιοριστικών πολιτικών για τα… μάτια της Τρόικας (ή των «θεσμών», αν προτιμάτε). Ο χορός ξεκίνησε με τη μείωση των υπουργείων σε 10, που χωρίς καμία λογική «εξαφάνισε» το Υπουργείο Πολιτισμού και το Υπουργείο Περιβάλλοντος (δύο τομείς στους οποίους κατεξοχήν θα έπρεπε να δίνει έμφαση μια κυβέρνηση που αναφέρεται στην αριστερά και την οικολογία). Συνεχίστηκε με την επιστολή Βαρουφάκη προς τους «θεσμούς», που δεσμεύεται για υλοποίηση του σχεδιασμού ενοποίησης των υπουργείων εντός 6μήνου. Επιβεβαιώθηκε στο Υπουργείο μας με την εξουσιοδοτική που δίνει στον αναπληρωτή Υπουργό Πολιτισμού αρμοδιότητες περίπου… Γενικού Γραμματέα, αλλά και την είδηση ότι πάμε για νέο Οργανισμό που θα είναι κοινός με αυτόν του Υπουργείου Παιδείας! Η συνέχεια έρχεται με την τοποθέτηση αναπληρωτή (!) Γενικού Γραμματέα στον πολιτισμό. Και βέβαια με την διαπίστωση ότι… «λεφτά δεν υπάρχουν».

Εκτός από τα λεφτά, όμως, φαίνεται ότι δεν υπάρχει και μια άλλη, οραματική πολιτική για τον πολιτισμό. Στις συνθήκες που έχουν διαμορφώσει οι μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων ετών, μια αριστερή-απελευθερωτική πολιτική για τον πολιτισμό θα έπρεπε να τον τοποθετεί στο επίκεντρο της προσπάθειας για την αντιστροφή του κλίματος απογοήτευσης και απαξίωσης των πάντων, ως το κατεξοχήν κοινωνικό αγαθό, προσιτό σε όλες και όλους, που μπορεί να ανασυγκροτήσει ένα συλλογικό κοινωνικό όραμα κόντρα στην παραίτηση, στον ανορθολογισμό, στο ρατσισμό, στο φασισμό!

Μια τέτοια πολιτική επιλογή θα ξεκινούσε από τη θωράκιση του πολιτισμού ως δημόσιου αγαθού, από την αποκατάσταση θεσμικών και λειτουργικών πληγμάτων που επέφερε η προηγούμενη κυβέρνηση με την αυταρχική επιβολή του Οργανισμού συρρίκνωσης και διάλυσης του ΥΠΠΟΑ, από τη σύγκρουση με κάθε λογής ιδιωτικά συμφέροντα και εξωθεσμικούς παράγοντες (τουριστικό-εργολαβικό κεφάλαιο, ποικιλώνυμα «κοινωφελή» ιδρύματα και «κινήσεις πολιτών») που επιζητούν την ενεργητικότερη εμπλοκή τους σε ζητήματα διαχείρισης και εκμετάλλευσης του πολιτιστικού αγαθού προς ίδιον όφελος. Μια τέτοια πολιτική κατεύθυνση δεν είναι δυστυχώς ορατή. Αντίθετα, αναδιατυπώνονται νεοφιλελεύθερες απόψεις παλαιάς κοπής περί σύμπραξης του δημοσίου με τους ιδιώτες, αλλά ακόμη και περί μετατροπής των μεγάλων δημόσιων μουσείων σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, αποκομμένα από τον κορμό του ΥΠΠΟ και με διορισμένες διοικήσεις, ιδέες που όχι μόνο αντιστρατεύονται τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά θυμίζουν τη ζοφερή περίοδο Τατούλη…

Δυστυχώς, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στον πολιτισμό. Οι πιέσεις των «δανειστών» συνεχίζουν να στοχεύουν στην περαιτέρω διάλυση του κοινωνικού κράτους και του δημόσιου τομέα, που είναι βέβαια ο πιο εύκολος στόχος στην προσπάθεια εξοικονόμησης χρημάτων. Στις δύο επιστολές Βαρουφάκη προς το Γιούρογκρουπ οι περίτεχνες διατυπώσεις της «δημιουργικής ασάφειας» δεν μπορούν να αποκρύψουν ότι:

1. Παρά τη δραματική έλλειψη προσωπικού (ιδιαίτερα στις κοινωνικές υπηρεσίες), που υπονομεύει την εκπλήρωση στοιχειωδών υποχρεώσεων του Δημοσίου, δεν τίθεται θέμα νέων τακτικών προσλήψεων (ούτε καν κατάργηση του περιορισμού 1:10 στην αναλογία προσλήψεων-αποχωρήσεων). Την ίδια στιγμή προχωράνε κανονικά οι προσλήψεις πεντάμηνων ΕΣΠΑ σε όλο το δημόσιο μέσω ΟΑΕΔ με 450 ευρώ αμοιβή, διαιωνίζεται δηλαδή ως «καταπολέμηση της ανεργίας» η κακοπληρωμένη ελαστική εργασία!
2. Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι θα «αναθεωρήσουν και θα ελέγξουν τις δαπάνες σε κάθε τομέα των δημόσιων δαπανών (για παράδειγμα: εκπαίδευση, άμυνα, μεταφορές, αυτοδιοίκηση, κοινωνική πρόνοια)» και συγκεκριμένα ότι θα μειώσουν (κι άλλο!) τις δαπάνες των υπουργείων κατά 60,9 εκ. ευρώ για το 2015!
3. Η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι δεν θα καταργήσει τις ιδιωτικοποιήσεις μέσω ΤΑΙΠΕΔ. Ούτε τον ΟΠΑΠ θα πάρει πίσω (παρότι σκανδαλωδώς πουλήθηκε κοψοχρονιά και χάνονται εκατομμύρια ευρώ δημόσια έσοδα ετησίως) ούτε καν τα κτίρια των υπηρεσιών και των Υπουργείων, όπως το… ιδιόκτητο κτίριο της Μπουμπουλίνας, για το οποίο πληρώνουμε πλέον υπέρογκο ενοίκιο…
4. Δεν θα υπάρξει καμία μισθολογική αλλαγή, ούτε καν η βαθμολογική μας εξέλιξη που είναι παγωμένη από το 2011. Αντίθετα, προβλέπεται μείωση του «μη μισθολογικού κόστους» (όπως ονομάζουν τα οδοιπορικά, τα εξαιρέσιμα, τις επιδημίες ή ειδικές άδειες), καθώς η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι θα προχωρήσει το απαράδεκτο σχέδιο νόμου της κυβέρνησης Σαμαρά που είναι έτοιμο στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.
5. Ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να «μαζέψει» (και να διαχειρίζεται) τα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων, του ΟΑΕΔ και όλων των οργανισμών του Δημοσίου (όπως του ΤΑΠΑ, του Μουσείου Ακρόπολης κ.ά.), πόσο μάλλον όταν έχει προσλάβει ως σύμβουλο για θέματα χρέους την ίδια εταιρεία που σχεδίασε το PSI, μέσω του οποίου κουρεύτηκαν σε ένα βράδυ τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων μας και του ΤΑΠΑ!

Είναι σαφές πως οι πιέσεις των δανειστών στην κυβέρνηση θα συνεχίσουν εντείνονται, προς κατευθύνσεις αντίπαλες προς τα συμφέροντα της κοινωνίας.
Στον αντίποδα, οι εργαζόμενοι θα πρέπει, μέσα από την ενεργοποίηση των σωματείων και την ανασυγκρότηση του κινήματος,να οργανώσουμε τη δική μας συλλογική πίεση: όχι για να πετύχουμε συντεχνιακά αιτήματα αλλά για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της κοινωνίας και τα δημόσια αγαθά, να επαναφέρουμε τη δημοκρατία στους χώρους δουλειάς και παντού, να αναδείξουμε τις δυνατότητες του πολιτισμού για τη χάραξη και υλοποίηση μιας απελευθερωτικής πολιτικής, να αντεπιτεθούμε για την ανάκτηση της αξιοπρέπειας στην εργασία και τη ζωή μας, να επιβάλουμε μια άλλη πορεία για το λαό και τη χώρα.

Πηγή: eakyppo.wordpress.com