Ένας λαός, από την Κρήτη ως τον Έβρο, παρακολουθεί
αμήχανος κι ανήσυχος όσα συμβαίνουν γύρω του. Μαρξιστές ανοιγοκλείνουν
κιτάπια, ανεβοκατεβάζουν ρετσέτες, κευνσιανοί αλληλοπαραμυθιάζονται,
λογιστές χάνονται στους αριθμούς. Και μια κυβέρνηση σε μια απόλυτη
αμηχανία, άλλος να λέει το μακρύ του, άλλος το κοντό του. Αυτός όμως, ο
αμήχανος λαός, της έδωσε εντολή να κυβερνήσει αφού πείστηκε ότι με το
που θα βγει, θα ξεσκίσει το Μνημόνιο, θα αποκαταστήσει τη χαμένη μας
τιμή κι αξιοπρέπεια, θα αποκαταστήσει τις αδικίες, θα τακτοποιήσει τα
κόκκινα δάνεια και από τη μια στιγμή στην άλλη θα γίνουμε χώρα αυτάρκης
καί ανεξάρτητη. Του κ….. τα εννιάμερα δηλαδή.
Κι άρχισαν τα όργανα. Σιγά μην κι ο Σόιμπλε με την παρέα
του επέτρεπε μεμιάς σε μια αριστερή κυβέρνηση (τη μοναδική στην Ευρώπη)
να δώσει ελπίδα στους κολασμένους σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και
βάλε. Σε ένα μοναδικό συγχρονισμό, Γιουρογκρούπ, Ευρωπαϊκής Τράπεζας και
Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, πέρασε σε μια πρωτοφανή αντεπίθεση.
Στόχος της είναι, ή να σωφρονίσει τους άτακτους Έλληνες, ή να τους
συντρίψει στην ανέχεια.
Η κυβέρνηση, μπροστά σ΄ αυτό το αραγές μέτωπο των
αριθμολάγνων της Ευρώπης θεώρησε κι ίσως ακόμα το πιστεύει ότι θα
μπορούσε να μετατοπίσει το μέτωπο της αναμέτρησης από τους αριθμούς στην
πολιτική. Να επικαλεστεί την αλληλεγγύη της Ευρώπης απέναντι στα κράτη
μέλη. Στη συνέχεια να καταργήσει το Μνημόνιο σεβόμενη τις δανειακές
υποχρεώσεις της χώρας. Φαίνεται ότι δεν το πέτυχε απόλυτα καθώς οι
πιέσεις για τήρηση και των όρων του μνημονίου είναι ισχυρές.
Εδώ όμως θα περιμέναμε μια αραγή και αποφασιστική στάση
της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, θα περιμέναμε ένα σίγουρο και ασφαλή
βηματισμό, θα περιμέναμε να έχει (ίσως και νάχει μα προς το παρόν δεν το
βλέπουμε) ένα δεύτερο πλάνο πίεσης.
Αντί αυτού όμως, παρατηρούμε να εξελίσσεται ένα δράμα
αναμέτρησης, με έναν αριθμό στελεχών να στηρίζουν την κυβέρνηση και έναν
άλλο, μικρότερο, να στέκεται καταγγελτικά σχεδόν απέναντί της.
Ευρωσκεπτικιστές εναντίον φιλοευρωπαίων…
Το θέμα είναι όμως ότι η κυβέρνηση σ΄ αυτή τη δοκιμασία
επικαλείται τον πατριωτισμό των ελληνικών κομμάτων και σύμπαντος του
ελληνικού λαού! Όταν, την ίδια στιγμή, χάνει τόσο εύκολα τη συνοχή της
και δημιουργεί αυτή την αβεβαιότητα, πως είναι δυνατόν να επικαλείται
στήριξη; Και πως νομιμοποιείται κανείς να αποδοκιμάσει το ΚΚΕ που άρχισε
τις κινητοποιήσεις;
Καλό το τρέντι ντύσιμο και το λάρτζ ύφος του Βαρουφακη.
Όταν όμως δηλώνει ότι είναι υπουργός της Κυβέρνησης και όχι μέλος του
ΣΥΡΙΖΑ, τι εννοεί ο ποιητής; Ότι στη θέση του θα μπορούσε να είναι και ο
Χαρδούβελης;
Καλός ο ακαδημαϊκός και ο διεθνής του…σελεμπριτισμός
(αδόκιμη η λέξη το ξέρω) αλλά καλά θα ήταν να πάρει και κάποια μαθήματα
στοιχειώδους πολιτικής κουλτούρας. Κι αυτή η κουλτούρα δεν προβλέπει την
πρόκληση. Προβλέπει μόνο εξαντλητικό διάλογο με σαφή πολιτικό
προσανατολισμό και ανάλογα επιχειρήματα. Διότι εδώ προκύπτει και μια
ανακολουθία: Δεν μπορείς να εκπροσωπείς μια χώρα στο όριο τής απόλυτης
απελπισίας με… χολιγουντιανή συμπεριφορά και στυλάκι.
Από την άλλη βλέπουμε τον κύριο Φλαμπουράρη, πολιτικό
μέντορα του πρωθυπουργού, να βγαίνει σε πρωινάδικο καναλιού, που ανήκει
σε μεγαλοχρεοφειλέτες, να κατακεραυνώνει το Μηλιό, ο οποίος είναι
υπεύθυνος του…Οικονομικού Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ε, μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, πως να αισθάνεται ο μέσος
Έλληνας, ότι διαθέτει κυβέρνηση που κρατάει γερά τα ηνία αυτής τής
ταλαίπωρης χώρας. Και πως να μην..δακρύσει ο Μαρξ μέσα σ΄ αυτό το
αλαλούμ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου