Ο πολιτικός πόλεμος του ολιγαρχικού παρακράτους

Οι διαπραγματεύσεις είτε είναι διεκδικητικές είτε αποτρεπτικές. Η συμφωνία-γέφυρα είναι αποτέλεσμα αποτρεπτικής διαπραγμάτευσης. Για να αποτρέψεις κάτι, θα πρέπει να διεκδικήσεις κάτι παραπάνω, δείχνοντας διατεθειμένος να συγκρουστείς. Ας δούμε τα δεδομένα: η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε επικαλούμενη τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατική αρχή, δηλώνοντας ότι το πρόγραμμά της έχει τη λαϊκή έγκριση, οπότε υποκαθιστά το Μνημόνιο. Η συμφωνία είναι προϊόν συμβιβασμού. Είναι αυτό που καταφέραμε -γεγονός σημαντικό-, όχι αυτό που θέλαμε. Απέτρεψε ό,τι είχε αποδεχτεί ο ακροδεξιός και υποτελής Σαμαράς. Το προσύμφωνο περιλαμβάνει τις λεγόμενες «δημιουργικές ασάφειες». Οι τελευταίες αποτελούν ρωγμές από όπου μπορεί να περάσει η πολιτική. Το προσύμφωνο «βάζει την πολιτική στην εξίσωση», όπως εύστοχα επισήμανε ο Ευ. Τσακαλώτος, στην «Αυγή» της προηγούμενης Κυριακής. Οι σκόπιμες ασάφειες ανακαθορίζουν το νόημα του συμβιβασμού. Αυτός δεν συνίσταται απλώς στην εύρεση κοινού τόπου, αλλά αποτυπώνεται σε κείμενο, το οποίο, ακριβώς λόγω της σκόπιμης ασάφειας, επιτρέπει στα συμβαλλόμενα μέρη να κινούνται προς τον στόχο τους. Ιδού το πολιτικό ζήτημα. Αφορά τον συσχετισμό δυνάμεων, άρα η συμφωνία τελεί υπό διαμόρφωση. Νά το όφελος από τη χρονική παράταση. Το μείζον είναι να διευρύνουμε τη ρωγμή που έχει διανοιγεί.

Το ελληνικό ζήτημα ανέδειξε το ευρωπαϊκό ζήτημα ως ζήτημα δημοκρατίας. Έδειξε ότι η υπερσυσσώρευση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου απαιτεί τη λιτότητα και την κατακρήμνιση του κοινωνικού κράτους. Ο νεοφιλελευθερισμός χρειάζεται την πολιτική ολιγαρχία. Συνεπώς, η δημοκρατία συνιστά εμπόδιο. Γι' αυτό τιμωρούν τον ελληνικό λαό για την επιλογή του: επειδή του αρνούνται το δικαίωμα να είναι κυρίαρχος λαός. Εκεί που γεννήθηκε η δημοκρατία, εκεί θα πρέπει και να πεθάνει. Είναι καλό να πεθαίνει κανείς στον τόπο του. Έτσι κανένας άλλος λαός δεν θα ακολουθήσει το δικό μας επικίνδυνο, δημοκρατικό παράδειγμα. Ο νεοφιλελευθερισμός επιτίθεται στη δημοκρατία. Αυτοί είναι οι αντίπαλοι -και όχι «εταίροι»- που εκπροσωπούν το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Η εκλογική νίκη αμφισβήτησε τον δεσπόζοντα νεοφιλελευθερισμό και την πολιτική ολιγαρχία, στην Ευρώπη. Αυτό συμβαίνει και με την εγχώρια ολιγαρχία και τα ενεργούμενά της. Ας δούμε τι δήλωσε ο επικεφαλής του Ποταμιού: χρειάζεται νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η εκλογικώς διαμορφωθείσα δεν αρκεί. Χρειάζεται ένα κόμμα-εργαλείο, για να το δηλώσει αυτό. Τα εργαλεία είναι πάντοτε προς χρήσιν: Τα ιδιωτικά ΜΜΕ εκπέμπουν παρανόμως με «προσωρινή άδεια λειτουργίας», καταλαμβάνοντας τις δημόσιες, αναλογικές και ψηφιακές συχνότητες. Το 2010, είχε υπολογιστεί στα 500 εκατ. ευρώ το κέρδος από τα οφειλόμενα. Οι επόμενες κυβερνήσεις δεν εισέπραξαν τίποτε, ενώ τα ΜΜΕ χρωστούν 3,2 εκατ. ευρώ. Επιπλέον, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, που χρωστούν 250 εκατ. ευρώ, ψήφισαν ρύθμιση με την οποία οι πάροχοι δικτύου ταυτίζονται με τους παρόχους περιεχομένου. Συνεπώς, η Digea περιλαμβάνει κανάλια που παρανόμως καταλαμβάνουν τις δημόσιες συχνότητες και οι ιδιοκτήτες τους κατέχουν σημαντική περιουσία, ανήκουσα στο Δημόσιο. Εμπίπτει αυτό στον ορισμό του καρτέλ; Η αποκατάσταση της νομιμότητας προαπαιτεί την αδειοδότηση με δημόσιο διαγωνισμό. Η κατάργηση της ΕΡΤ ήταν το προαπαιτούμενο για την παγκυριαρχία της Digea. Επίσης, διαρκούσης της κρίσης και λόγω αυτής, οι κατέχοντες περιουσία άνω των 30 εκατ. ευρώ αυξήθηκαν κατά 11%. Νά ποιοι συναπαρτίζουν τη μαυραγορίτικη, οικονομική και πολιτική ολιγαρχία. Αυτοί θέλουν νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η δημοκρατία είναι το εμπόδιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόμαχος της δημοκρατίας και αντίμαχος της ολιγαρχίας. Είναι ο εκφραστής του νέου, ριζοσπαστικού, δημοκρατικού φρονήματος. Η κυβέρνηση πρέπει να ζητήσει τη λαϊκή στήριξη στη σύγκρουση με το ολιγαρχικό παρακράτος. Η αλλοίωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αποτελεί νόθευση της λαϊκής εντολής. Η ολιγαρχία απεργάζεται την ανατροπή της κυβέρνησης. Η μάχη που δίνουμε είναι μάχη για τη δημοκρατία στην Ευρώπη, όχι μόνο στη χώρα μας. Ξεκινά από τη χώρα μας. Είναι αναπόφευκτη η ρήξη με το ολιγαρχικό παρακράτος. Η δημοκρατία, χωρίς συγκρούσεις, είναι σαν να περιγράφουμε έναν ζωντανό άνθρωπο χωρίς αίμα στις φλέβες. Είναι ένα λογικώς αδύνατο αντικείμενο. Το δίλημμα είναι αμείλικτα σαφές: Δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία ή ολιγαρχία;

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

* Ο Στέφανος Δημητρίου διδάσκει Πολιτική Φιλοσοφία στον Τομέα Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Πηγή: avgi.gr