Το «παίζει» δημοσιογράφος... Δημοσιογραφία: Επάγγελμα ή λειτούργημα;

Ανέκαθεν οι δημοσιογράφοι θεωρούσαν την προσφορά τους στην κοινωνία πολύ σημαντική. Ήταν πεποίθηση των μελών του κλάδου, ήδη από τα πρώιμα στάδια της δημοσιογραφίας, κατά το 18ο αιώνα πως δεν ασκούσαν ένα επάγγελμα σαν όλα τα υπόλοιπα, αλλά έκαναν ένα λειτούργημα. Η εξουσία που προσέφερε η κατοχή της γνώσης και της πληροφορίας, σε συνδυασμό με το γεγονός πως η ενημέρωση όλου του κόσμου στηριζόταν σε αυτούς, ανέδειξε τους δημοσιογράφους σε πολύ σημαντικές προσωπικότητες των εκάστοτε κοινωνιών.

Η δύναμη του Τύπου, αλλά και από ένα σημείο και έπειτα και των υπόλοιπων Μέσων προσέφερε στους δημοσιογράφους σημαντικά εφόδια στην άσκηση του έργου τους. Ως πρεσβευτές της Τέταρτης Εξουσίας, οι ρεπόρτερ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των παγκόσμιων εξελίξεων. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που   αποδεικνύουν κάτι τέτοιο, με χαρακτηριστικότερο όλων την αποκάλυψη του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ. Σε περιπτώσεις όπως και αυτή, πράγματι οι δημοσιογράφοι έκαναν αληθινό λειτούργημα.

Βέβαια, η εξουσία αυτή δε χρησιμοποιήθηκε πάντα προς τη σωστή κατεύθυνση τόσο από τους δημοσιογράφους, όσο και από τους ιδιοκτήτες των Μ.Μ.Ε. Δεν είναι δυστυχώς λίγες οι περιπτώσεις δημοσιογράφων που ενεπλάκησαν σε πολιτικά κ.α. σκάνδαλα. Αλλά η δημοσιογραφία δεν είναι δα το μοναδικό λειτούργημα που σπιλώθηκε από σκάνδαλα. Όλοι θυμούνται το παραδικαστικό κύκλωμα και τόσες άλλες υποθέσεις που κατά καιρούς στιγμάτισαν άλλους κλάδους. Άρα, η δημοσιογραφία δεν έχασε μ’ αυτό τον τρόπο το χαρακτήρα του λειτουργήματος που ομολογουμένως είχε σε εποχές που ακόμη και η πιο απλή πληροφορία ήταν υπερπολύτιμη και δυσεύρετη.

Η δημοσιογραφία πήρε το χαρακτήρα επαγγέλματος μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά την εμφάνιση των πρώτων ιδιωτικών Μέσων, η δημοσιογραφία εντάχθηκε στον επιχειρηματικό κλάδο. Πρωταρχικός σκοπός με το πέρασμα των χρόνων έγινε το κέρδος που προσφέρει η διαφήμιση και λιγότερο η ακρίβεια των μεταδιδόμενων ειδήσεων και η ποιότητα των προσφερόμενων θεαμάτων. Οι δυνάμεις που ελέγχουν τα Μέσα είναι υπεύθυνες για τις κατευθύνσεις που θα ακολουθήσουν αυτά και για τις πολιτικές που θα χαράξουν. Αυτό, όμως, που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι πως επηρεάζουν τους δημοσιογράφους και αλλοτριώνουν τη μοναδικότητά τους. Σήμερα, τείνει να κυριαρχήσει σε παγκόσμιο επίπεδο ένα συγκεκριμένο στιλ δημοσιογραφίας και όλοι οι δημοσιογράφοι που επιθυμούν να λάβουν μέρος στην «παραγωγική διαδικασία» πρέπει να εναρμονιστούν με αυτή τη γενική τάση.

Άλλωστε, στις μέρες μας δημοσιογράφος μπορεί να θεωρηθεί ο καθένας, έστω κι αν δεν έχει σπουδάσει το αντικείμενο. Το επάγγελμα είναι ανοιχτό προς όλους, σε αντίθεση με τη δικηγορία για παράδειγμα. Σε έναν κόσμο όπου οι πληροφορίες διακινούνται πολύ εύκολα και κυρίως πολύ γρήγορα μέσω του Διαδικτύου και των σύγχρονων τεχνολογιών, η φυσική παρουσία του δημοσιογράφου μόνο απαραίτητη δεν είναι. Έτσι, όποιος κοστίζει λιγότερο μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα του δημοσιογράφου.

Μιχάλης Γουδής

Πηγή: pacific.jour.auth.gr

Πώς γίνεται κανείς δημοσιογράφος: 

«Υπάρχουν πολλές συνταγές, η μία χειρότερη απ’ την άλλη. Η καλύτερη είναι να αγοράσεις μια γραφομηχανή. Όλες οι μεγάλες καριέρες έτσι άρχισαν. Το επόμενο πράμα που έχεις να κάνεις, είναι να την πουλήσεις. Όλες οι μεγάλες καριέρες έτσι τελείωσαν.» - Φρέντυ Γερμανός 

«Κανένα Πανεπιστήμιο, καμιά Σχολή δεν μπορεί να υποσχεθεί ότι θα “κατασκευάσει” δημοσιογράφους”, όπως κατασκευάζει γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς. Ο δημοσιογράφος “γίνεται” μέσα στην εφημερίδα, στο περιοδικό, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στο internet. Εκεί εξελίσσεται, ανεβαίνει σκαλοπάτι – σκαλοπάτι την ιεραρχία, δημιουργεί όνομα.» - Χρήστος Πασαλάρης