Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί

«Δάνειο» από τον Jim Jarmusch, ή αλλιώς «Κι εμείς στο δρόμο θα είμαστε, σύντροφε»  

Ξεκίνησε να κόβει τη βασιλόπιτα, παραδοσιακά, σ’ αυτό το σπίτι, χωρίς σταύρωμα και το πρώτο κομμάτι για τον λαό. Μόνο που φέτος, για πρώτη φορά –σας λέω αλήθεια- το φλουρί έπεσε στο κομμάτι του λαού. Φλουρί, σ’ αυτό το σπίτι,  δεν σημαίνει κάποιο υλικό αντίτιμο, παρά μόνο μια ευχή από στίχο του Λειβαδίτη: «Νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο, καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει». Για τους εραστές, και του ονείρου, που μόνο αυτοί μένουν ζωντανοί.

Εκείνη είναι θρησκευόμενη, και κάθε φορά πριν κόψει την πρωτοχρονιάτικη πίτα, ρωτάει για επιβεβαίωση «Να μην την σταρώσω δηλαδη;» «Όχι!!!!» εν χορώ απαντούν τα παιδιά. Το όνομά της είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε στη ζωή: Ελευθερία. Γεννήθηκε το 1944, τη χρονιά της Απελευθέρωσης. Τον πατέρα της δεν τον θυμάται πριν τα οκτώ της χρόνια. Τον πήραν μετά τη Βάρκιζα, εικονικές δίκες και «διακοπές» Τρίκαλα, Γυάρο και πάει λέγοντας.  Τον ξαναείδε το 1952.
 

Ψωμί δεν είχαν να φάνε η μάνα και τρία παιδιά. Βοηθούσαν κάποιοι συγγενείς, ξενόπλενε η μάνα, τους είχε νοικιάσει σπίτι το κόμμα. Πήγαιναν τσούρμο τα πιστισρίκια να κλέψουν κορόμηλα από τους γείτονες, να χορτάσουν. Ήταν και μία λέει ,που έδιωχνε τα δύο κοριτσάκια, φωνάζοντά τους «Φύγετε από δω παλιοκουκουέτσου!». Συνηθίζεται στη Θεσσαλία η έκφραση. Εκείνη δεν καταλάβαινε τι θα πει αυτό και γιατί η κυρία έδιωχνε μόνο τις δύο αδελφές. Και ρωτούσε τη μάνα τι θα πει «κουκουέτσου». Τίποτα,  της έλεγε η μάνα, δεν ήθελε να το μπλέξει το παιδί από τόσο δα στα πολιτικά.
 

Κι όμως, Κουκουέ από τα γεννοφάσκια της. Δεν παρασύσθηκε ούτε από την πράσινη καταιγίδα του 1981, ούτε από τη συγκυβέρνηση με τη δεξιά, παρότι κουβαλάει αυτό το αγκάθι μέσα της. Και τα παιδιά της τα ίδια σκατά με το φτυάρι τα έκανε. Για εκείνη δεν υπάρχουν κόμματα, υπάρχουν δεξιοί κι αριστεροί. Και μια ζωή τη θυμάμαι να λέει «Αχ, και να ήταν ενωμένη η Αριστερά, τι θα κάναμε...» «Τα όνειρα μας ενώνουν» έχει πει ο Ιονέσκο, την πείραζα.
 

Δεν σκέφτηκε ποτέ να ρίξει σε άλλο κόμμα, μέχρι πριν δυόμισυ χρόνια. Μέχρι που ήρθε εκείνη η μέρα που είδε στην τηλεόραση,   στο πανό της κεντρικής καμπάνιας του ΚΚΕ «Μην εμπιστεύεσαι τον ΣΥΡΙΖΑ». Τότε είδα στα μάτια της αυτό το διάφανο, αλμυρό σιρόπι,  που δεν θα ξεχάσω ποτέ. «Όλα τα αδελφια μαλώνουν, αλλά τα ξαναβρίσκουν. Εδώ χανόμαστε, γιατί τόσο μίσος;», έλεγε κι έσκαγε. Και κάθε φορά που άκουγε από τα στόματα στελεχών σκληρά λόγια, και προσβολές και συγκρίσεις με τη Δεξιά, για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το «Γιατί;» την έπνιγε. Από εκείνη την ώρα, ήξερα πως δεν θα ξαναρίξει στο «Ένα είναι το κόμμα», κι ας χαλούσε την παράδοση, κι ας πατούσε τον όρκο που έδωσε στον πατέρα της πριν πεθάνει, κι ας κρατάει μεγάλα αποθέματα αγάπης γι΄αυτό.
 

Γιατί κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το όνειρο και την ελπίδα. Γιατί θέλει τη ζωή που αξίζει σε εκείνη, τα παιδιά της και τα εγγόνια της.  «Για να δει χαρά του φτωχού το σπίτι, να πάρει μια ανάσα ο κόσμος που βασανίστηκε τόσα χρόνια, να μπορούν τα παδιά να σπουδάσουν, να έχουν δουλειά, να μην πάνε σαν το σκυλί στ΄αμπέλι οι συνταξιούχοι, για να έχουμε γιατρούς και φάρμακα, να μη μας πίνουν το αίμα για να καλοπερνάνε οι λίγοι,  για να φύγουν οι βρυκόλακες,  να μη φοβόμαστε τι μας ξημερώνει κάθε μέρα». Έτσι τα λέει. Τόσο απλά.  Για να ζήσουμε χωρίς φόβο, με ελπίδα, όπως μας αξίζει.
 

Προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τα αυθόρμητα λόγια της, ξεκινώ και της λέω, «Ναι, έχουμε ίσως για πρώτη φορά μια Αριστερά έτοιμη, με ισχυρή παρουσία, οργανωμένη, με πρόγραμμα και με τεράστια προοπτική για τον τόπο, που φέρει ένα νέο αξιακό σύστημα και μια πολιτική ηθική με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του -διότι το θέμα δεν είναι μόνο το πόσα λεφτά θα σου βάλουν στη τσέπη, αλλά η δημοκρατία που χάσαμε και η ελευθερία και η δικαιοσύνη, είδες με το Ρωμανό τι έγινε - με ελπίδα και όνειρα χρόνων να βρίσκουν μια διέξοδο πραγματοποίησης. Κι απέναντι έχουμε μια συμπλεγματική Αριστερά, αγκυλωμένη στο παρελθόν κι εγκλωβισμένη από τον τρόμο να χάσει την ορθοδοξη γραμμή της και το «Ένα είναι το κόμμα». Η απάντησή της, αφοπλιστική: «Καλά, άσε το ψήσιμο. Αυτό που εμάς τους παλιούς μας φαινόταν όνειρο, ήρθε η ώρα να το κάνουμε αλήθεια, ας το ζήσουμε».
 

Κι έρχεται η ώρα που αυτό το όνειρο, το εναποθέτεις στο τραπέζι. Σαν να εναποθέτεις την αριστερή καρδιά σου στη κάλπη. Και σαν τη βασιλόπιτα, αρχίζεις να το κόβεις κομμάτια.  Ένα για τις αυτοκτονίες και την εθνική κατάθλιψη, ένα για τα σπίτια που έβγαλαν στο σφυρί, ένα για τις ζωές που κινδυνεύουν αποκλεισμένοι από το δημόσιο σύστημα υγείας, ένα για τα σχολειά που έκλεισαν, ένα για τους άνεργους και τους νέους που μεταναστεύουν, ένα για τα παιδιά που πέφτουν λιπόθυμα από την πείνα, ένα για την περιουσία του λαού που ξεπουλάνε, ένα για την καταστολή δικαιωμάτων και την κατακρήμνιση της δημοκρατίας, ένα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που τη ρήμαξαν, ένα γιατί οι τόποι δεν είναι αριθμοί, είναι οι άνθρωποί τους. Ή την αφήνεις έτσι ολόκληρη, και το φλουρί πέφτει στο κομμάτι του λαού.
 

Αντί επιλόγου: Κατά τα άλλα, κι εμείς στο δρόμο θα είμαστε σύντροφε, και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί είμαστε μαθημένοι... Χωρίς αγώνα πως θα κάνουμε αλήθεια το όνειρο;

Της Ντίνας Μπατζιά 

Πηγή: stokokkino.gr