ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Στις λιτές αίθουσές του άνθρωποι που έχασαν τον «δρόμο» βρίσκουν τα εφόδια για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.

Ο λόγος για το σχολείο που λειτουργεί μέσα στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα, εκεί όπου ο Νίκος Ρωμανός παρακολούθησε τα μαθήματα της Β' και Γ' Λυκείου, καταφέροντας να περάσει στα ΤΕΙ της Αθήνας. Από τους 400 τροφίμους ηλικίας 15 έως 21 ετών, οι μισοί κάθονται στα θρανία του.

Για να φτάσουμε στους χώρους όπου λειτουργούν τα τμήματα Λυκείου, Γυμνασίου και Δημοτικού, στον πάνω όροφο του κεντρικού κτιρίου των φυλακών, χρειάστηκε να περάσουμε διαδοχικά σημεία ελέγχου. Μια σειρά από βαριές σιδερένιες πόρτες άνοιγαν και ξανακλείδωναν πίσω μας.

Μιλήσαμε με τους εκπαιδευτικούς για τα προγράμματα εκπαίδευσης και τις δεκάδες άλλες δράσεις σε περιβαλλοντικά θέματα, σε μουσική, θέατρο, ζωγραφική, όπου έχουν αναδειχθεί πραγματικά ταλέντα. Συναντήσαμε νέους που εθελοντικά παρακολουθούν τα μαθήματα, αναζητώντας στη μάθηση τον δρόμο για να αφήσουν πίσω τον εφιάλτη της φυλακής. Ξεναγηθήκαμε στις αίθουσες με βιβλιοθήκες, μουσικά όργανα, εκθέματα από έργα ζωγραφικής και χειροτεχνίας. Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσαμε, έστω για λίγο, την παράδοση μαθηματικών σε γκρουπ μαθητών με τη χρήση υπολογιστών και διαδραστικής διδασκαλίας.

«Δεν εξετάζουμε και δεν μας ενδιαφέρει, για τους μαθητές μας, ποιο ήταν το αδίκημα και ο λόγος για τον οποίο βρέθηκαν εδώ», μας λέει ο διευθυντής του Γυμνασίου-Λυκείου Πέτρος Δαμιανός. «Ορισμένοι νιώθουν την ανάγκη, στην αρχή ή πολύ αργότερα, να μας μιλήσουν γι' αυτό, και εφόσον μας το ζητούν το συζητάμε μαζί τους. Θέλουμε και προσπαθούμε, για όσους τελειώνουν το Λύκειο, να έχουν τα εφόδια να συνεχίσουν τις σπουδές τους, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού. Πέρυσι είχαν περάσει τέσσερα παιδιά στο πανεπιστήμιο και φέτος άλλα τέσσερα, είναι και άλλοι παρελθόντων ετών. Υπάρχει μαθητής μας που φοιτά στο δεύτερο έτος του Πολυτεχνείου».

Ο κ. Δαμιανός, που έζησε από κοντά όσα το πανελλήνιο παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα κατά την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού, χαρακτηρίζει εντυπωσιακή την ανταπόκριση σύσσωμης της κοινωνίας, στη λογική ότι -ανεξάρτητα του τι λέει και τι πρεσβεύει ο Νίκος- όλοι συμφωνούσαν ότι έπρεπε να σωθεί αυτή η ζωή, ενώ ζητούσαν να του δοθεί η δυνατότητα να φοιτήσει στη σχολή του.

Φοβόταν για το χειρότερο
Μας αποκαλύπτει πως ένιωσε φόβο ότι πλησιάζει το ενδεχόμενο να έχει η ιστορία αυτή τραγική κατάληξη. «Οσο περνούσαν οι ημέρες, πολλές φορές φοβήθηκα ότι μπορεί να χάσει τη ζωή του, ειδικά την τελευταία εβδομάδα. Δεν σας κρύβω ότι την Πέμπτη (στις 4 Δεκεμβρίου) έκανα μια προσπάθεια να τον πείσω να σταματήσει. Τον συμβούλεψα ότι προέχει η ζωή του. ''Πρέπει να ζήσεις'', του είπα. ''Σε θέλουμε ζωντανό, ρε αγόρι μου, πρέπει να το συνειδητοποιήσεις ότι κινδυνεύεις! Δεν θέλουμε να χάσεις τη ζωή σου κι εμείς να σ' έχουμε για να αναφέρουμε το όνομά σου σε επετείους για 10 μέρες κάθε χρόνο. Να σταματήσεις την απεργία πείνας. Πρέπει να ζήσεις''».

Ο Νίκος ήταν ανένδοτος. Δεν ήθελε να κάνει πίσω... Ευτυχώς η λύση βρέθηκε. «Ηταν μια νίκη που οφείλεται και στην ευαισθησία που έδειξαν όλα τα κόμματα, αλλά και ο υπουργός Δικαιοσύνης, που αν εκείνος δεν συμφωνούσε τίποτα δεν θα γίνονταν», λέει ο κ. Δαμιανός. «Βοήθησαν όλοι. Βοήθησε και και το γεγονός ότι στις εκκλήσεις των γονιών του προς την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία υπήρξε θετική ανταπόκριση. Ηταν νίκη και της κοινωνίας, που στάθηκε δίπλα του υποστηρίζοντας το αίτημά του να μπορεί να σπουδάσει. Δεν τον υποστήριξαν μόνο όσοι είναι ιδεολογικά κοντά του, αλλά ολόκληρη η κοινωνία. Είναι ένα νέο παιδί, που εξελίσσεται, ωριμάζει η σκέψη του, είναι σημαντικό να είναι στη σχολή του, θα είναι καλύτερα μέσα στο περιβάλλον της σχολής», συμπληρώνει ο κ. Δαμιανός. Ως διευθυντής του σχολείου νιώθει βαριά την ευθύνη για όλα τα παιδιά που έχει στις τάξεις του, αίσθημα που μεγάλωσε με την υπόθεση του Ν. Ρωμανού. «Φοβόμουν μήπως η ιστορία του Νίκου, εφόσον κάτι δεν πήγαινε καλά, γινόταν αφορμή να κοπούν όλες οι άδειες...».

Ισως γι αυτό έσπευσε και ο ίδιος να πάρει πρωτοβουλία με παρέμβαση στο συμβούλιο, όπου διαβεβαίωσε ότι ο ίδιος θα συνόδευε το Νίκο Ρωμανό στα ΤΕΙ.

«Είχα την αγωνία για τη ζωή του. Μην ξεχνάμε ότι στην περίπτωση Ξηρού εκείνοι που υπέγραψαν άδειες ταλαιπωρούνται ακόμα με πειθαρχικές διώξεις. Επομένως, το μήνυμα ήταν πολλαπλό. Τα συμβούλια και οι εισαγγελείς έχουν κάποια πλαίσια. Το πρόβλημα ήταν πολιτικό. Η επιστολή όμως που έστειλα δεν ήταν πολιτική. Ενιωσα ότι κινδυνεύει η ζωή του. Και απευθύνθηκα στο συμβούλιο λέγοντας ότι ''δουλέψτε μια καινούργια απόφαση για εκπαιδευτική άδεια και εγγυώμαι για την επιστροφή του''». Σήμερα, ο ευαίσθητος καθηγητής δηλώνει έτοιμος να βοηθήσει τον Ν. Ρωμανό να πραγματοποιήσει το όνειρό του. «Ο Νίκος, όσο διάστημα γνωριζόμαστε, δείχνει ευαισθησίες και αλληλεγγύη στους γύρω του. Μόλις ψηφίστηκε στη Βουλή η ρύθμιση, με ξάφνιασε με αυτό που μου είπε, ''κύριε Πέτρο, να δούμε τώρα να μη χαθεί το εξάμηνο'', βιάζεται να ριχτεί στο διάβασμα. Ηδη έγιναν οι συνεννοήσεις με τη σχολή του και ο ίδιος, είμαι βέβαιος, θα βάλει τα δυνατά του, θα έχει και τη συμπαράσταση όλων μας και στις εξετάσεις του Ιανουαρίου θα τα καταφέρει».

Σχεδιάζουμε... ελικόπτερο!
Συζητώντας με τα παιδιά που φοιτούν στο Λύκειο της φυλακής, στην αρχή επικρατεί αμηχανία. Μόλις σπάει ο πάγος, μας μιλούν για το «πολύ καλό περιβάλλον του σχολείου, την άψογη συμπεριφορά των καθηγητών». Ενας από αυτούς αστειεύεται: «Εμείς δεν έχουμε προς το παρόν τη δυνατότητα να βγούμε έξω και προσανατολιζόμαστε στο να... κατασκευάσουμε ελικόπτερο και να δραπετεύσουμε!». Παγώνει το γέλιο όλων μας, καθώς ένας άλλος πλησιάζει τον πίνακα και γράφει τη λέξη «freedom» (ελευθερία) και επικρατεί, για λίγο, απόλυτη σιωπή...

Μιλούν για τον Ν. Ρωμανό σχεδόν με θαυμασμό, που «πέτυχε τη ρύθμιση που θα ισχύει για όλους μας. Πιστεύαμε από την αρχή ότι θα τα καταφέρει».

Με παράπονο, ένας μαθητής μάς λέει «πόσο άδικη και σκληρή είναι η ποινή για έναν νέο που έκλεψε μια τσάντα με λίγα ευρώ να είναι στη φυλακή 3 χρόνια, ενώ η ίδια ποινή ισχύει και για κάποιον που έχει κλέψει εκατομμύρια». Μιλούν για έναν νέο που βρέθηκε σε έλεγχο στον δρόμο, να μην έχει χαρτιά και κατέληξε στη φυλακή για 8 μήνες! Αναφέρουν ακόμη μια περίπτωση φίλου τους κρατούμενου, που πέτυχε στα ΤΕΙ Μεσολογγίου αλλά αντί να φοιτήσει εκεί μεταφέρθηκε στις φυλακές Λάρισας. Οτι λείπουν τα προγράμματα απεξάρτησης.

Μιλούν με πικρία για φίλους που τους έχουν ξεχάσει, ακόμα και για πρώην συγκρατούμενους, που υπόσχονταν ότι βγαίνοντας δεν θα τους ξεχάσουν και θα τους επισκέπτονται, χωρίς τελικά να το κάνουν. Και συμφωνούν όλοι ότι το σχολείο είναι το μεγαλύτερο στήριγμά τους...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΧΑΡΗΣ ΓΚΙΚΑΣ

Πηγή: ethnos.gr