Με την πρώτη νεροποντή του φθινοπώρου πλημμύρισαν λαϊκές γειτονιές, δρόμοι μετατράπηκαν σε χειμάρρους, μποτιλιαρίστηκαν κεντρικοί άξονες, εγκλωβίστηκαν άτομα σε ασανσέρ, η Αθήνα την Παρασκευή έζησε εικόνες που παραπέμπουν (για να χρησιμοποιήσουμε το κυβερνητικό σύνθημα των ημερών) στην... κανονικότητα!
Αν οι δημόσιοι χώροι και οι κοινωνικές λειτουργίες της Αθήνας, πριν από την κρίση, συχνά θύμιζαν καταστάσεις παραμελημένων πόλεων πλουσίων χωρών της προπολεμικής Μέσης Ανατολής, όπου ο ιδιωτικός πλούτος συνυπήρχε με τη δημόσια εγκατάλειψη, τώρα, με την επιδείνωση, λόγω της ανυπολόγιστης κατάρρευσης του Δημοσίου, ως προτεραιότητα και ως πολιτική πράξη, η Αθήνα και η χώρα επιστρέφουν στην... κανονικότητα. Φθορές σε νοσοκομεία, βλάβες σε φωτεινούς σηματοδότες, ελλείψεις σε σχολεία, λακούβες σε δρόμους δεν επιδιορθώνονται. Καθώς μάλιστα έχει εξαφανιστεί το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και η λιτότητα διαλύει στοιχειώδεις δημόσιες - κοινωνικές λειτουργίες. Αποτέλεσμα; Οι φθορές να επεκτείνονται, οι δημόσιες υποδομές να υποβαθμίζονται, η καθημερινότητα να γίνεται ολοένα και περισσότερο αβίωτη. Δίπλα στη φτώχεια των νοικοκυριών, η φτώχεια του δημόσιου χώρου.
Αυτή η πραγματικότητα εικονογραφεί τη γενικότερη διάλυση, την έλλειψη κοινωνικής βιωσιμότητας του χρέους. Τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα των συμφωνιών που έχει υπογράψει η κυβέρνηση, η εκτίμηση πως το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο, αποδεικνύονται αυταπάτες με τις πρώτες σταγόνες της βροχής. Και αν ο χειμώνας φέτος αποδειχθεί δριμύς, τότε οι μικρές μειώσεις στις τιμές του πετρελαίου θέρμανσης δεν θα είναι αρκετές για να αντιμετωπιστεί το δριμύ ψύχος και η παρεπόμενη επιδείνωση της ανθρωπιστικής κρίσης.
Ωστόσο, μέσα στη "βαρυχειμωνιά" που έχει δημιουργήσει η μνημονιακή καταιγίδα, μπορεί κανείς να διακρίνει νέες ελπιδοφόρες συμπεριφορές κινητοποίησης ανθρώπων και υπηρεσιών, όπως προχθές η Πυροσβεστική, καθώς και την προνοητικότητα της νέας περιφερειακής αρχής στην Αττική. Αυτή η λαϊκή διαθεσιμότητα, που επεκτείνεται σε ευρύ φάσμα προσφοράς κοινωνικής αλληλεγγύης και υπηρεσιακής υπευθυνότητας, αποτελεί σημάδι αφετηρίας σε μια νέα περίοδο που η χώρα πασχίζει να γυρίσει σελίδα και ενισχύεται η αξίωση για πρόωρες εκλογές, όχι ως στείρα αντιπολιτευτική διεκδίκηση, αλλά ως προϋπόθεση για την εθνική - λαϊκή νέα πορεία.
Η χώρα βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Χρειάζεται γερή τιμονιά για νέους προσανατολισμούς. Χρειάζεται έμπνευση που προϋποθέτει τη δημοκρατική ανατροπή. Χρειάζεται να ηττηθεί η άνωθεν μοιρολατρία και η αναβίωση της θεωρίας της Ψωροκώσταινας. Χρειάζεται ο λαός να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και ελπίδα. Και η χώρα διεθνές ανάστημα.
Η νέα πορεία περνάει μέσα από τη διαπραγμάτευση για το χρέος, στη βάση της πασιφανούς εκτίμησης ότι αυτό δεν είναι βιώσιμο. Μόνο σ' αυτή την προοπτική, με διαπιστωμένους τους νέους κοινωνικούς - πολιτικούς συσχετισμούς, με νωπή λαϊκή εντολή, μπορεί να υπάρξει στέρεα και δυναμική εθνική, κοινωνική και πολιτική συνεννόηση. Διαφορετικά, η ρητορική περί της επιστροφής στην κανονικότητα θα επιβεβαιώνει την περαιτέρω υποβάθμιση της χώρας.