Και αν οι δανειστές δεν δεχτούν αυτά που λέτε... Και αν η τρόικα δεν συγκατανεύσει... Και αν στραβώσουν οι εταίροι; Και αν θυμώσει η Μέρκελ... Και αν παρεξηγηθεί ο Γιούνκερ... Και αν διαφωνήσουν με τα σχέδιά σας και μας πετάξουν έξω από την Ευρωζώνη... Και αν μας κλείσουν την πόρτα οι αγορές... Και αν... και αν... και αν...
Σωστές οι ερωτήσεις, εύλογες οι απορίες. Βασιζόμενες όμως όλες σ' αυτό το περίεργο σκηνικό που στήθηκε εδώ και τρία χρόνια. Στο σκηνικό που λέει πως ένας είναι ο δρόμος, κι άλλος δεν υπάρχει. Πως έτσι και τολμήσεις να παρεκκλίνεις απ' αυτόν την έβαψες. Στη λογική του μονόδρομου δηλαδή, με το λουρί στο σβέρκο...
Όταν ο Αντώνης Σαμαράς στα Ζάππεια (1-2-3) επαγγελλόταν τα διπλά και τα τρίδιπλα, ουδέν πρόβλημα. Ουδέν πρόβλημα και όταν ορκιζόταν ότι θα μηδένιζε το έλλειμμα μέσα σ' ένα - ενάμιση χρόνο. Και όταν ο Αλέξης Τσίπρας σχεδιάζει και εξαγγέλλει τα στοιχειώδη, τότε «μονάχα ανάσταση νεκρών δεν υπόσχεται».
Όταν ο Βαγγέλης Βενιζέλος μας έταζε 700.000 νέες θέσεις εργασίας, όλα καλά γινωμένα. Όταν ο Τσίπρας μιλάει για 300.000 θέσεις, από πού κι ώς πού. Θαυματοποιός είναι; Και Μαυρογιαλούρο τον λες, άνετα.
Εντάξει, λοιπόν, όλα κατανοητά. Ακόμη και οι τέτοιες στρεψοδικίες. Ιδίως όταν είναι ολοφάνερο πως οι ενοχλούμενοι βρίσκονται σε φάση αποδρομής, και το ξέρουν. Και όταν ο εξ αυτού πανικός δεν κρύβεται με τίποτα, βγάζει μάτι.
Δεν παρουσίασε, στη Θεσσαλονίκη, το σχέδιο της Αριστεράς για τη χώρα και για τον λαό ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε κατά διάνοια. Για ένα minimum πρόγραμμα άμεσης εφαρμογής μίλησε, ένα πρόγραμμα σωτηρίας από την περαιτέρω εξαθλίωση, ένα πρόγραμμα στοιχειώδους ανακούφισης της κοινωνίας, κατά τις πολύ ασθενέστερες παραμέτρους της. Ένα πρόγραμμα λογικής, με άξονα αναφοράς την ίδια την πραγματικότητα του τόπου. Και με αφετηρία τη κοινωνική ευαισθησία, τη στοιχειώδη. Ολοκληρωμένο ωστόσο πρόγραμμα, μελετημένο, κοστολογημένο, απολύτως εφαρμόσιμο, πλήρες. Τώρα, αν οι εκ δεξιών αλλά και οι εκ κεντροαριστερών (!) αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν παροχολογία τα μέτρα εκείνα που μπορεί να προλάβουν ανθρώπους απ' τον θάνατο, τι να κάνουμε; «Είναι κι αυτή μια στάσις, νιώθεται»...
Οι δύο λογικές
Πέρσι τέτοια εποχή ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος κόμπαζαν πως κατήρτισαν και κατέθεσαν προϋπολογισμό δίχως να περιμένουν την έγκριση της τρόικας. Δεν ξέρω αν στ' αλήθεια ήταν έτσι, όμως πώς και τώρα τους ξενίζει που ο Τσίπρας υποστηρίζει πως δεν έχει σκοπό να διαπραγματευτεί με τους δανειστές τα μέτρα άμεσης ανακούφισης της κοινωνίας; Και γιατί προβάλλουν τα χιλιάδες «αν»; Αν δεν τα δεχτούν, αν τους κακοκαρδίσουμε και τα ρέστα. Μα, επί τέλους, εκεί ακριβώς βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στους δεξιοκεντροαριστερούς κυβερνώντες και στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο ότι άξονας των επιλογών της Αριστεράς δεν είναι το τι θέλει ή τι θα πει η Μέρκελ, αλλά ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του λαού και του τόπου. Στη βάση της ανάλυσης, στην οποία καταλήγει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι απλώς δεν μπορούν να μην τα δεχτούν. Διόλου αυθαίρετης ανάλυσης σημειωτέον, με δεδομένα όσα οι ίδιοι οι ισχυροί της Ευρώπης έχουν επανειλημμένως ομολογήσει. Για τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης της Ευρωζώνης, εάν και εφ' όσον.
Διαφορετικά, στο πλαίσιο της άλλης λογικής, της κυρίαρχης σήμερα, η διαρκής αγωνία μήπως στραβώσει η Μέρκελ οδηγεί αναποτρέπτως σε κινήσεις εθνικής υποτέλειας. Οδηγεί, για παράδειγμα, στην εξευτελιστική αποχή από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για την προστασία των υπερχρεωμένων χωρών του κόσμου. Έτσι, για να μην κακοκαρδίσεις τ' αφεντικό.
Όσο για τα χιλιάδες «αν», και βέβαια υπάρχουν. Και η απάντησή τους, προφανώς, εκκρεμεί. Ισχύουν τα «αν», αναλαμβάνονται και κάποια ρίσκα. Αλλά πότε ο κόσμος προχώρησε προς τα μπρος δίχως «αν»; Πότε οι κοινωνίες εξελίχθηκαν δίχως ρίσκα; Επί τέλους, πότε η Ιστορία γράφτηκε με βεβαιότητες;
Κι αυτή είναι η άλλη μεγάλη διαφορά της συντηρητικής πολιτικής λογικής από την προοδευτική, από τη ριζοσπαστική, από την αριστερή. Η άτολμη, η φοβική αναζήτηση της «σιγουριάς» της πρώτης οδηγεί πάντοτε στη στασιμότητα, αν όχι στην οπισθοδρόμηση. Συχνά, όπως καλή ώρα, οδηγεί στην ανθρωπιστική τραγωδία, αλλά και στην εθνική ταπείνωση. Με την άλλη, τη χωρίς αποκοτιές ασφαλώς, τη μελετημένα και συνετά τολμηρή, αναζητείται η ελπίδα. Και, συνήθως, ευρίσκεται...

Πηγή: avgi.gr