Καμιά πατρίδα για τους… συμβασιούχους

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από την απροκάλυπτη μεθόδευση της κυβέρνησης να εκδιώξει κακήν κακώς όσους συμβασιούχους μπορούσε από το δημόσιο τομέα και τους δήμους. Από κείνη την κατάπτυστη και αντισυνταγματική νομοθετική ρύθμιση του Αθανασίου με «πέτσινο» άλλοθι «την ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης, την αποσυμφόρηση των δικαστηρίων και την διευκόλυνση του μεταρρυθμιστικού έργου» και προφανή σκοπό να πετάξει στον δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους με δικαστικές αποφάσεις ώστε αυτοί να  προσμετρηθούν στις μακάβριες δεξαμενές του υπουργού απολύσεων Μητσοτάκη με τον αριθμό «κεφαλών» που του είχε ζητήσει η τρόικα, κύλησε αρκετό «αίμα» εργαζομένων στο «αυλάκι» της ανεργίας… 

Μέσα σε μόλις δύο μήνες η «ανεξάρτητη» ελληνική δικαιοσύνη με επιστράτευση δικαστών από κάθε περιφέρεια της χώρας με εντολή Αθανασίου, κατάφερε να απολύσει χιλιάδες εργαζόμενους με δικαστικές αποφάσεις, διενεργώντας δίκες «περίγελο» αφού σε πολλές δικαστικές αποφάσεις είδαμε συμβασιούχους δυο και τριών συμβάσεων και ελάχιστη προϋπηρεσία να έχουν θετικές αποφάσεις και συμβασιούχους με πολλαπλάσιες συμβάσεις και μεγάλη προϋπηρεσία να βλέπουν την πόρτα της εξόδου με αρνητικές. Οι «δίκαιες» δίκες που επικαλούνταν η κυβέρνηση όπου βρεθεί και όπου σταθεί χωρίς να πείθει κανέναν, έμειναν κενό γράμμα και επιβεβαίωσαν τα χειρότερα… Για τους δήμους δεν γνωρίζω αριθμούς ούτε κατά προσέγγιση, για το ΥΠΠΟΑ όμως που έχω μια ιδέα από τους 350 συνολικά, θετικές είχαν μόλις ±100. Γενικότερα για το σύνολο των συμβασιούχων με δικαστικές αποφάσεις σε δημόσιο και δήμους που εκδικάσθηκαν οι αγωγές τους πέρυσι το φθινόπωρο, γίνεται λόγος για το ισχνότατο 20% θετικών αποφάσεων!

Η κυβέρνηση μπορεί να μην κατάφερε τελικά να πείσει την τρόικα να προσμετρηθούν οι απολυμένοι συμβασιούχοι στον προαπαιτούμενο αριθμό απολύσεων, ούτε φυσικά πέτυχε καμιά «επιτάχυνση, αποσυμφόρηση και δικαστική μεταρρύθμιση», κατάφερε όμως ότι καταφέρνει εδώ και 4 χρόνια σχεδόν σε καθημερινή βάση: να οδηγήσει στην ανεργία, τη δυστυχία και την απόγνωση χιλιάδες εργαζομένους και τις οικογένειές τους.

Επετειακά λοιπόν για να το γιορτάσει, σκέφθηκε να αποτελειώσει και τους υπόλοιπους ταλαιπωρημένους και απλήρωτους, δηλαδή όσους είχαν θετικές αποφάσεις. Αμφισβητώντας ευθέως λοιπόν την ορθότητα αυτών των αποφάσεων και τους πρωτοδίκες που η ίδια επιστράτευσε και διόρισε για να εκδικάσουν τις αγωγές, έχει προβεί ήδη μέσω του ΝΣΚ στην υποβολή αιτήσεων ανάκλησή τους κατά βάση στο Εφετείο! Καθημερινά οι πολύπαθοι αυτοί εργαζόμενοι παραλαμβάνουν εμβρόντητοι κατ’ οίκον από δικαστικούς κλητήρες τις ανακλήσεις. Οι πρώτες έχουν ημερομηνία 16/9 ασχέτως αν οι εφέσεις έχουν ορισθεί λίγους μήνες αργότερα, όμως το εντελώς απίθανο είναι το αιτιολογικό! Η επίκληση του «δημοσίου συμφέροντος» αποτελεί πανάκεια και το μόνιμο και μοναδικό επιχείρημα για κάθε ενέργεια, κάθε νομοθετική πρωτοβουλία, κάθε κρατική δίωξη και καταστολή αυτής της κυβέρνησης. Ποιο είναι τελικά αυτό το δημόσιο και ποιο το συμφέρον του; Δημόσιο δεν είναι οι άνθρωποι, οι εργαζόμενοι και συμφέρον η αξιοπρεπής επιβίωση τους; Δημόσιο είναι οι αριθμοί και η χαλκευμένη ευημερία τους;

Διαβάζοντας παρακάτω σχετικά με την ανάκληση ασφαλιστικών μέτρων, καταλαβαίνει ακόμα και ο πιο αδαής, ότι δεν συνέτρεξε ποτέ, ούτε συντρέχει σήμερα  κανένας λόγος που να δικαιολογεί σοβαρά και ουσιαστικά τις αιτήσεις ανάκλησης από την κυβέρνηση. Πρόκειται ξεκάθαρα για ακόμη μία μεθόδευση κυβερνητικής αναλγησίας και αυταρχισμού και σε καμία περίπτωση δικαιολογημένο ένδικο μέσο ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Πίστευα και πριν την εκδίκαση των αγωγών και εξακολουθώ να το πιστεύω και σήμερα, ότι το θέμα των συμβασιούχων δημιουργήθηκε πολιτικά και ως τέτοιο μπορεί να λυθεί μόνο με μια δίκαιη πολιτική απόφαση, ακόμα και για τους περισσότερους συμβασιούχους που έχασαν το προηγούμενο φθινόπωρο τις αγωγές και απολύθηκαν. Οι περισσότεροι εξ’ αυτών των μακροχρόνια συμβασιούχων, διαμόρφωσαν και επένδυσαν τον επαγγελματικό τους βίο και την δια βίου κατάρτισή τους πάνω σ’ αυτή τη δουλειά, σ’ αυτό το αντικείμενο και ήδη ευρισκόμενοι σε προχωρημένη επαγγελματικά ηλικία, φαντάζει και βιολογικά ανέφικτο να ξεκινήσουν και ν’ απασχοληθούν με κάτι διαφορετικό σήμερα.

Η εργασία είναι συνταγματικό δικαίωμα και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται με απόλυτο σεβασμό από δημοκρατικές κυβερνήσεις και όχι με διωγμούς και «σκοτεινές» μεθοδεύσεις άλλων εποχών ώστε να επιτευχθούν στρογγυλά προαπαιτούμενα νούμερα  Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και άμεση κατάργηση του θεσμού των συμβασιούχων-ομήρων και κάθε ελαστικής μορφής εργασίας μια για πάντα. Περιττό να πω βέβαια ότι πρέπει να γίνει και άμεση ακύρωση όλων των ανακλήσεων που έχουν εκδοθεί και έχουν επιδοθεί.

Ανάκληση απόφασης ασφαλιστικών μέτρων

Κατ’ άρθρο 697 ΚΠολΔ, το αρμόδιο για την κύρια υπόθεση δικαστήριο όσο διαρκεί η εκκρεμοδικία μπορεί, με αίτηση του διαδίκου που έχει έννομο συμφέρον, η οποία υποβάλλεται και αυτοτελώς να μεταρρυθμίσει ή να ανακαλέσει ολικά ή εν μέρει την απόφαση που διατάζει Ασφαλιστικά μέτρα. Ο δικαστής, και στο πολυμελές πρωτοδικείο, ο πρόεδρος, ορίζουν την δικάσιμο και την προθεσμία κλήτευσης.

Το δικάζον την κύρια υπόθεση δικαστήριο μπορεί μετά από αίτηση διαδίκου που έχει έννομο συμφέρον και υποβάλλεται είτε σε κάποια στάση της δίκης για την εκκρεμή υπόθεση, είτε και αυτοτελώς κατά πάντα χρόνο και ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη στάσης της δίκης, και χωρίς ακόμα πιθανολόγηση νέων στοιχείων (μεταβολή πραγμάτων αρθρ. 696 ΚΠολΔ), να μεταρρυθμίσει ή να ανακαλέσει εν όλο ή εν μέρει την διατάζουσα ασφαλιστικά μέτρα απόφαση, με βάση μόνο τα στοιχεία της δικογραφίας (ΕφΑθ 2360/2003, ΕλλΔνη 2003, σ. 992, ΕφΑθ 7394/2002 ΕλλΔνη, 2003, σ. 816, ΕφΘεσ 3308/2003, Αρμ. 2004, σ. 252, ΕφΠατρών 404/2004, ΑχΝομ, 2005, σ. 261, ΕφΠειρ 171/2005 ΠειρΝ 2005, σ. 232, καθώς και Μαργαρίτης, Ερμηνεία ΚΠολΔ, εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη, 2012, τ. ΙΙ, σσ. 211 επ.). Η εκκρεμοδικία του αρθρ. 221 ΚΠολΔ της κύριας υπόθεσης στο αρμόδιο δικαστήριο θεμελιώνει εξουσία του προς ανάκληση ή μεταρρύθμιση, ολική ή μερική, της αποφάσεως που διέταξε ασφαλιστικά μέτρα. Το δικαστήριο της κύριας δίκης ενεργεί κατ’ αίτηση διαδίκου, που έχει έννομο συμφέρον (ΠΠΑθ 40/1984, ΝοΒ 1984, σ. 1240). Νομιμοποιείται οποιοσδήποτε από τους διαδίκους της αρχικής δίκης των ασφαλιστικών μέτρων, είτε βαρύνεται είτε ωφελείται από τα ασφαλιστικά μέτρα (ΜΠΠειρ 251/1976 ΝοΒ 1976 σ. 215 αρκεί να είναι συγχρόνως διάδικος και στην κύρια δίκη (ΕφΑθ 4837/1985, Δίκη, 1986, σ. 101) που άνοιξε με πρωτοβουλία δική του ή του αντιδίκου του (ΠΠΘεσ 597/1986, Αρμ. 1986, σ. 623, ΠΠΑθ 153/1998, Δίκη, 1998, σ. 1343, και Κεραμέας, ΔΕΕ, 1996, σ. 901).

Η αίτηση μπορεί να υποβληθεί και να συζητηθεί ανεξάρτητα από την κύρια υπόθεση ή να συνεκδικασθεί με αυτήν σε οποιαδήποτε στάση της δίκης δικάζεται δε κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων (ΕφΙωαν 235/1985, Δίκη, 1986, σ. 386 ή ΕφΑθ 10801/1990, ΕλλΔνη 1991, σ. 1072 ή ΠΠΑθ 315/1986, Δίκη 1987, σ. 359 και 7642 / 1995, Αρμ. 397, σσ. 39, 43).Η διάταξη δεν θέτει περιορισμούς για την ανάκληση ή τη μεταρρύθμισή της απόφασης ασφαλιστικών μέτρων που δεν εκδόθηκε από το Δικαστήριο της κύριας δίκης και προπάντων δεν απαιτεί μεταβολή των πραγμάτων.

Έτσι, η ανάκληση ή μεταρρύθμιση ενεργεί ως υποκατάστατο των απαγορευμένων από το άρθρο 699 ενδίκων μέσων, δηλαδή μπορεί να βασίζεται και σε νομικά ή ουσιαστικά σφάλματα της απόφασης, εξαιτίας των οποίων δεν είναι πλέον δικαιολογημένη η συνέχιση των μέτρων που διέταξε (ΑΠ 496/1972, ΕφΑθ 1973/1985, ΕλλΔνη 1985, σ. 929 και ΕφΑθ 9248/1990, ΕλλΔνη 1991, σσ. 1636-7, ΕφΑ8 929/1995 ΕλλΔνη 1996, σ. 875 καθώς και σε Τζίφρας, σ. 102).

Απόφαση που εκδόθηκε από το Δικαστήριο της κύριας δίκης και διέταξε ασφαλιστικά μέτρα μπορεί να ανακληθεί ή μεταρρυθμιστεί από το Δικαστήριο ή και ανώτερο, στο οποίο εκκρεμεί ήδη η κύρια δίκη, αν υπάρχει μεταβολή πραγμάτων ή συντρέχει περίπτωση εφαρμογής του άρθρου 696 παρ. 3 ΚΠολΔ.

Μεταβολή πραγμάτων, η οποία μπορεί να δικαιολογήσει την ανάκληση της αποφάσεως είναι αυτή που αφορά κρίσιμα πραγματικά περιστατικά, τα οποία ασκούν ουσιώδη επίδραση στην υπόθεση που κρίθηκε. Πρέπει τα γεγονότα αυτά να τελούν σε αιτιώδη σύνδεσμο προς το περιεχόμενο του ασφαλιστέου δικαιώματος και σε λογική συνάρτηση προς τα γεγονότα, στα οποία στηρίχθηκε η προηγούμενη απόφαση, ώστε να μορφώνεται αντίθετη ή διάφορη κρίση (ΜΠΠατρ 774/1996, Αρμ 50, σ. 748, ΜΠΑ 933/1998, Δίκη 30, σ. 105, ΜΠΑθ 11068/1989, ΕλΔνη 31, σ. 405).

Μεταβολή πραγμάτων, η οποία μπορεί να δικαιολογήσει την ανάκληση της αποφάσεως είναι αυτή που αφορά κρίσιμα πραγματικά περιστατικά που ανάγονται  είτε στην ασφαλιζόμενη απαίτηση (οψιγενής ουσιαστική ένσταση), είτε στις ειδικές προϋποθέσεις των ασφαλιστικών μέτρων (απόκτηση περιουσίας του οφειλέτη) είτε στη δικονομική προϋπόθεση (απόρριψη της αγωγής) και τα οποία πρέπει να περιέχονται στο δικόγραφο της αίτησης, δεδομένου ότι η τελευταία δεν μπορεί να συμπληρωθεί παραδεκτά με την επίκληση νέων γεγονότων στο σημείωμα του αιτούντος κατά τη συζήτηση της (άρθρ 688 παρ. 2 σε συνδ. με 696 παρ 3 ΚΠολΔ).

Ως νέα στοιχεία νοούνται όχι μόνο τα πραγματικά περιστατικά που έλαβαν χώρα μετά τη συζήτηση της αιτήσεως, αλλά και εκείνα που προϋπήρχαν (ΜΠΠειρ 1948/1988, Δίκη 20, σ. 472, ΜΠΝαυπλ 1041/1975, ΕλΔνη 17, σ. 465) της εκδόσεως της αποφάσεως, η οποία πρέπει να ανακληθεί ή να μεταρρυθμισθεί, εφόσον αυτά αποκαλύφθηκαν μεταγενέστερα, ήταν άγνωστα  στον αιτούντα την ανάκληση κατά τον χρόνο της εκδόσεως της εν λόγω αποφάσεως ή ήταν μεν γνωστά αλλά δεν είχε τη δυνατότητα προσαγωγής τους από δικαιολογημένη αιτία, όπως για λόγους ανώτερης βίας ή πρόκειται για αποδεικτικά στοιχεία, τα οποία ανάγονται στο κύρος και την αποδεικτική αξία των στοιχείων, στα οποία το δικαστήριο στήριξε την κρίση του για την έκδοση της αποφάσεως της οποίας ζητείται η ανάκληση (ΜΠΠειρ 1948/1988, ό.π., ΜΠΑ 10165/1978, ΕλΔνη 20,477, και Β.Βαθρακοκοίλης, Ερμηνεία ΚΠολΔ, τόμος Δ’, άρθρο 696, σ. 122 επ., καθώς και Ι.Χαμηλοθώρης, Ασφαλιστικά Μέτρα, τόμος Α’, σ. 112 επ.).

Συχνά τα νέα στοιχεία συνίστανται στην ύπαρξη ιατρικών εγγράφων (γνωματεύσεις και βεβαιώσεις) και εγγράφων της δημοσίων φορέων και αρχών τα οποία δεν ήταν διαθέσιμα κατά τη συζήτηση της αρχικής αίτησης και δεν μπορούσε ο διάδικος να τα προσαγάγει εξαιτίας μη χορήγησής του από τους αρμόδιους φορείς. Επιπλέον νέα στοιχεία συνίστανται στην ύπαρξη ενόρκων βεβαιώσεων ή άλλων αποδεικτικών στοιχείων και μέσων που εσφαλμένα δεν λήφθησαν υπόψη.

Τέλος, πέραν των νέων στοιχείων συχνά τα νομικά ή ουσιαστικά σφάλματα της προσβαλλόμενης απόφασης, εξαιτίας των οποίων δεν είναι πλέον δικαιολογημένη η συνέχιση των μέτρων που διέταξε και με χαρακτήρα υποκατάστατου των απαγορευμένων ενδίκων μέσων είναι: α’) ο μη ορισμός του προσφορότερου ασφαλιστικού μέσου· β’) η μη λήψη υπόψη αποδεικτικών μέσων που νόμιμα και εμπρόθεσμα κατά τα διαταχθέντα από το δικάσαν δικαστήριο προσκομίστηκαν· και γ’) η αντίφαση των αιτημάτων του αντιδίκου κατά τη συζήτηση της προσωρινής διαταγής σε σχέση με τη συζήτηση της αίτησης ασφαλιστικών μέτρων.