Η Θηριωδία (του Uri Anvery)

ΒΟΜΒΕΣ πέφτουν σαν βροχή στη Γάζα και ρουκέτες στο Νότιο Ισραήλ, οι άνθρωποι πεθαίνουν και τα σπίτια καταστρέφονται.

Πάλι.

Και πάλι χωρίς κανένα σκοπό. Πάλι με τη βεβαιότητα ότι, αφού όλα τελειώσουν, τα πάντα θα είναι ουσιαστικά τα ίδια όπως ήταν πριν.

Αλλά μετά βίας μπορώ να ακούσω τις σειρήνες που προειδοποιούν για ρουκέτες που έρχονται προς Τελ Αβίβ. Δεν μπορώ να πάρω το μυαλό μου από το φρικτό πράγμα που συνέβη στην Ιερουσαλήμ.

ΑΝ Μια συμμορία νεοΝαζί είχε απαγάγει ένα 16χρονο αγόρι σε μια Εβραϊκή συνοικία του Λονδίνου στο σκοτάδι της νύχτας, το είχε οδήγησε στο Hyde Park, το είχε ξυλοκοπήσει, είχε χύσει βενζίνη στο στόμα του, και το είχε περιλούσει ολόκληρο βάζοντας του φωτιά – τι θα είχε συμβεί;

Δεν θα είχε εκραγεί το Ηνωμένο Βασίλειο σε μια θύελλα οργής και αηδίας;

Δεν θα είχε εκφράσει η Βασίλισσα την οργή της;

Δεν θα είχε σπεύσει ο Πρωθυπουργός στο σπίτι της πενθούσας οικογένειας να ζητήσει συγγνώμη εκ μέρους ολόκληρου του έθνους;

Δεν θα είχε διωχθεί και καταδικαστεί η ηγεσία των νεοΝΑζί, οι ενεργοί υποστηρικτές τους και οι προπαγανδιστές τους;

Ίσως στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ίσως στη Γερμανία.

Όχι εδώ.

Η αποτρόπαιη αυτή θηριωδία έλαβε χώρα στην Ιερουσαλήμ. Ένα αγόρι από την Παλαιστίνη απήχθη και κάηκε ζωντανό. Κανένα ρατσιστικό έγκλημα στο Ισραήλ ποτέ δεν υπήρξε σαν κι αυτό.

Το να καις ανθρώπους ζωντανούς είναι βδελυρό παντού. Σε ένα κράτος που ισχυρίζεται ότι είναι «εβραϊκό», είναι ακόμα χειρότερο.

Στην ιστορία των Εβραίων, μόνο ένα κεφάλαιο έρχεται κοντά στο Ολοκαύτωμα: η Ισπανική Ιερά Εξέταση. Αυτός ο καθολικός θεσμός βασάνιζε Εβραίους και τους έκαιγε ζωντανούς στην πυρά. Αργότερα, αυτό συνέβη μερικές φορές στα ρωσικά πογκρόμ. Ακόμα και ο πιο φανατικός εχθρός του Ισραήλ δεν θα μπορούσε να φανταστεί ένα τέτοιο φοβερό πράγμα να συμβεί στο Ισραήλ. Μέχρι τώρα.

Σύμφωνα με την Ισραηλινή νομοθεσία, η Ανατολική Ιερουσαλήμ δεν είναι κατεχόμενη περιοχή. Είναι ένα μέρος του κυρίαρχου Ισραήλ.

Η ΑΛΥΣΙΔΑ των γεγονότων έχει ως εξής:

Δύο Παλαιστίνιοι, προφανώς ενεργώντας μόνοι τους, απήγαγαν τρεις Ισραηλινούς εφήβους που προσπαθούσαν να κάνουν ωτοστόπ τη νύχτα από έναν οικισμό κοντά στη Χεβρώνα. Ο στόχος ήταν πιθανώς να τους χρησιμοποιήσουν ως ομήρους για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων κρατουμένων.

Η δράση πήγε στραβά όταν ένας από τις τρεις εφήβους κατόρθωσε να καλέσει τον αριθμό έκτακτης ανάγκης της Ισραηλινής αστυνομίας από το κινητό του τηλέφωνο. Οι απαγωγείς υποθέτοντας ότι η αστυνομία θα είναι σύντομα στα ίχνη τους, πανικοβλήθηκαν και πυροβόλησαν αμέσως και τους τρεις. Έθαψαν τα πτώματα σ’ ένα χωράφι και τράπηκαν σε φυγή. (Στην πραγματικότητα η αστυνομία τα έκανε θάλασσα και άρχισαν το κυνήγι τους το επόμενο πρωί.)

Όλο το Ισραήλ βρισκόταν σε αναταραχή. Πολλές χιλιάδες στρατιώτες χρησιμοποιήθηκαν για τρεις εβδομάδες στην αναζήτηση των τριών νεαρών, χτενίζοντας χιλιάδες κτίρια, σπηλιές και χωράφια.

Η δημόσια κατακραυγή ήταν σίγουρα δικαιολογημένη. Αλλά σύντομα εκφυλίστηκε σε ένα όργιο ρατσιστικής υποκίνησης, που εντεινόταν μέρα με τη μέρα. Τηλεοπτικά δίκτυα εφημερίδες, ραδιοφωνικοί σταθμοί ανταγωνίζονταν μεταξύ τους σε ξεδιάντροπους ρατσιστικούς λιβελλους, επαναλαμβάνοντας κατά κόρον την επίσημη γραμμή και προσθέτοντας τα δικά τους εμετικά σχόλια – κάθε μέρα, όλο το εικοσιτετράωρο.

Οι υπηρεσίες ασφαλείας της Παλαιστινιακής Αρχής, που συνεργάστηκαν από την αρχή με τις Ισραηλινές υπηρεσίες ασφαλείας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην γρήγορη αποκάλυψη της ταυτότητας των δύο απαγωγέων (ταυτοποιήθηκαν αλλά δεν έχουν ακόμα συλληφθεί). Ο Μαχμούντ Αμπάς, ο Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, σε μια συνεδρίαση των Αραβικών χωρών καταδίκασε απερίφραστα την απαγωγή και χαρακτηρίστηκε από πολλούς δικούς του ανθρώπους ως Άραβας Κουίσλιγκ. Οι Ισραηλινοί ηγέτες, από την άλλη πλευρά, τον αποκάλεσαν υποκριτή.

Κορυφαίοι πολιτικοί του Ισραήλ εξαπέλυσαν ομοβροντία από δηλώσεις που οπουδήποτε αλλού θα χαρακτηρίζονταν ως εντελώς φασιστικές. Μια μικρή επιλογή:

Ο Danny Danon, ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας: “Αν ένα αγόρι από τη Ρωσσία είχε απαχθεί, ο Πούτιν θα ισοπέδωνε το ένα χωριό μετά το άλλο!”

Η Ayala Shaked, ηγέτιδα της παράταξης «Εβραϊκό σπίτι»: (είναι ένα μέρος της κυβέρνησης συνασπισμού) “. Με ένα λαό των οποίων οι ήρωες είναι δολοφόνοι παιδιών πρέπει να λογαριαστούμε ανάλογα”

Ο Noam Perl, πρόεδρος της Bnei Akiva, το νεολαιίστικο κίνημα των εποίκων: “Ένα ολόκληρο έθνος και χιλιάδες χρόνια ιστορίας απαιτούν: Εκδίκηση!”

Ο Uri Bank, πρώην γραμματέας του Uri Ariel, υπουργού Στέγασης και κατασκευαστή των εποικισμών: «Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή. Όταν βλάπτουν τα παιδιά μας, γινόμαστε έξω φρενών, χωρίς όρια, διάλυση της Παλαιστινιακής Αρχής, προσάρτηση της Ιουδαίας και της Σαμάρειας (Δυτική Όχθη), εκτέλεση όλων των κρατουμένων που έχουν καταδικαστεί για δολοφονία, εξορία των μελών των οικογενειών των τρομοκρατών! “

Και ο ίδιος ο Βενιαμίν Νετανιάχου, μιλώντας για ολόκληρο τον Παλαιστινιακό λαό: «Δεν είναι σαν εμάς. Εμείς αγιοποιούμε τη ζωή, αυτοί αγιοποιούν το θάνατο! “

Όταν τα σώματα των τριών βρέθηκαν από τουριστικούς οδηγούς, η χορωδία του μίσους φτάσει σε ένα νέο κρεσέντο. Στρατιώτες δημοσίευσαν δεκάδες χιλιάδες μηνύματα στο διαδίκτυο καλώντας για «εκδίκηση», οι πολιτικοί τους παρακινούσαν, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έριχναν λάδι στη φωτιά, συμμορίες λυντσαρίσματος συγκεντρώθηκαν σε πολλά μέρη στην Ιερουσαλήμ για να κυνηγήσουν Άραβες εργάτες.

Εκτός από μερικές μοναχικές φωνές, φάνηκε ότι όλο το Ισραήλ είχε μετατραπεί σε ποδοσφαιρικό όχλο φωνάζοντας «Θάνατος στους Άραβες!”

Μπορεί κανείς να φανταστεί σήμερα ευρωπαϊκά ή αμερικάνικα πλήθη να φωνάζουν «Θάνατος στους Εβραίους;”

Οι ΕΞΙ που έχουν συλληφθεί μέχρι τώρα για την κτηνώδη δολοφονία του αγοριού από την Παλαιστίνη έχουν έρθει κατ ‘ευθείαν από αυτές τις «Θάνατος στους Άραβες» διαδηλώσεις.

Πρώτα είχαν προσπαθήσει να απαγάγουν ένα 9-χρονο αγόρι στην ίδια Αραβική γειτονιά, τη Shuafat. Ένας από αυτούς άρπαξε το αγόρι στο δρόμο και το έσυρε προς το αυτοκίνητό τους, στραγγαλίζοντάς τον ταυτόχρονα. Ευτυχώς το παιδί κατάφερε να φωνάζει “μαμά” και η μητέρα του άρχισε να χτυπάει τον απαγωγέα με το κινητό της. Αυτός πανικοβλήθηκε και έφυγε. Τα σημάδια του πνιγμού στο λαιμό του αγοριού ήταν ορατά για αρκετές ημέρες.

Την επόμενη μέρα η ομάδα επέστρεψε, έπιασαν τον Muhammad Abu-Khdeir, ένα χαρούμενο δεκαεξάχρονο αγόρι με ένα ελκυστικό χαμόγελο, του έριξαν βενζίνη στο στόμα και τον έκαψαν ζωντανό.

(Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, η Συνοριοφυλακή συνέλαβε τον ξάδελφό του κατά τη διάρκεια διαδήλωσης διαμαρτυρίας, του πέρασαν χειροπέδες, τον έριξαν στο έδαφος και άρχισαν να τον κλωτσάνε στο κεφάλι και το πρόσωπο. Οι πληγές του ήταν απαίσιες. Το παραμορφωμένο αγόρι συνελήφθη, οι αστυνομικοί όχι. )

Ο θηριώδης τρόπος που δολοφονήθηκε ο Μωχάμετ στην αρχή αποσιωπήθηκε. Το γεγονός αποκαλύφθηκε από έναν Άραβα παθολόγο που ήταν παρών στην επίσημη νεκροψία. Οι περισσότερες Ισραηλινές εφημερίδες ανάφεραν το γεγονός με λίγα λόγια σε μια εσωτερική σελίδα. Τα περισσότερα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης δεν to ανέφεραν καθόλου.

Στο Ισραήλ, σωστά, οι Άραβες πολίτες ξεσηκώθηκαν, γεγονός που δεν έχει συμβεί για πολλά χρόνια. Βίαιες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα κράτησαν για αρκετές ημέρες. Την ίδια στιγμή η πρώτη γραμμή της Λωρίδας της Γάζας εξερράγη σε ένα νέο όργιο από ρουκέτες και αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε ένα νέο μίνι-πόλεμο που έχει ήδη ένα όνομα: “Στέρεος Βράχος”. (Το τμήμα προπαγάνδας του στρατού είχε εφεύρει μια άλλη ονομασία στα αγγλικά.) Η νέα αιγυπτιακή δικτατορία συνεργάζεται με τον ισραηλινό στρατό στον πνιγμό της Γάζας.

Τα ονόματα των έξι υπόπτων της δολοφονίας με φωτιά – πολλοί εκ των οποίων έχουν ήδη ομολογήσει την αποτρόπαια πράξη – εξακολουθούν να μένουν κρυφά. Αλλά ανεπίσημες αναφορές λένε ότι ανήκουν στην Ορθόδοξη κοινότητα. Προφανώς αυτή η κοινότητα, παραδοσιακά αντι-σιωνιστική και μετριοπαθής, έχει πλέον γεννήσει νεοναζί απογόνους, που ξεπερνούν ακόμη και τους θρησκευόμενους Σιωνιστές ανταγωνιστές τους.

Ωστόσο, όσο τρομερή είναι η ίδια η πράξη, η αντίδραση της κοινής γνώμης είναι κατά τη γνώμη μου χειρότερη. Γιατί δεν υπάρχει.

Είναι αλήθεια ότι μερικές σποραδικές φωνές έχουν ακουστεί. Πολλοί περισσότεροι απλοί άνθρωποι έχουν εκφράσει την αποστροφή τους σε ιδιωτικές συζητήσεις. Αλλά η εκκωφαντική ηθική κατακραυγή που κανείς θα περίμενε, δεν υπήρξε.

Ό, τι έγινε, έγινε για να ελαχιστοποιηθεί το «περιστατικό», να εμποδιστεί η δημοσίευσή του στο εξωτερικό, αλλά ακόμη και μέσα στο Ισραήλ. Η ζωή συνεχίστηκε ως συνήθως. Λίγοι από τους οι ηγέτες της κυβέρνησης και άλλους πολιτικούς καταδίκασαν την πράξη σε φράσεις ρουτίνας, για κατανάλωση στο εξωτερικό. Το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου προκάλεσε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον. Ακόμη και για την Αριστερά, η θηριωδία αυτή αντιμετωπίστηκε ως ένα ακόμα στοιχείο από τα πολλά παραπτώματα της κατοχής.

Πού είναι η κατακραυγή και η ηθική εξέγερση του έθνους, η ομόφωνη απόφαση για την εξάλειψη του ρατσισμού που καθιστά δυνατές τέτοιες φρικαλεότητες;

Η νέα έκρηξη μέσα και γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας έχει εξαλείψει το γεγονός αυτής της θηριωδίας συνολικά.

Σειρήνες ηχούν στην Ιερουσαλήμ και στις πόλεις βόρεια του Τελ-Αβίβ. Οι πύραυλοι που στόχευαν σε Ισραηλινά πληθυσμιακά κέντρα έχουν μέχρι στιγμής επιτυχώς αναχαιτιστεί από αντι-βλήματα. Αλλά εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά τρέχουν στα καταφύγια. Από την άλλη πλευρά, εκατοντάδες καθημερινές έξοδοι της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας μετατρέπουν τη ζωή στη Λωρίδα της Γάζας σε κόλαση.

ΟΤΑΝ το κανόνι βρυχάται, οι μούσες σιγούν.

Επίσης, το κρίμα για ένα αγόρι που κάηκε ζωντανό

Uri Anvery*

Ο Uri Anvery είναι Ισραηλινός συγγραφέας και ακτιβιστής, ιδρυτής του κινήματος Ειρήνης Gush Shalom

Μετάφραση: Κ.Κλοκίτη

Πηγή: sineirmoi.wordpress.com