Κάνε διάλειμμα Χαρούλα, πες μας τον καρσιλαμά, να γλυκάνεις τις καρδιές μας, και τα βρίσκουμε μετά…
Η Βίσση γιορτάζει τα 40 της χρόνια -αν και είναι πλέον 41- στο τραγούδι, στη Μύκονο με 500 ευρώ το κεφάλι των τυχερών. Ο Ρέμος οργίζεται
γιατί πέρυσι τον κατηγόρησε ο κακός τύπος αδίκως για ρατσιστή, μιας και
ενώ έπιναν οι θαμώνες του σαμπάνιες, αυτός επικαλούνταν τον Σόιμπλε να
‘ρθει να μας δει πως γλεντάμε οι Έλληνες και να περπατήσει (να σκεφτεί
να πει κάνα «λυπάμαι» αντί για να κάνει το θυμωμένο, δεν του περνά απ το
νου, φυσικά! Αλάθητος!). Φέτος, ετοιμάζεται για από κοινού συναυλία με
τον Χούλιο Ιγκλέζιας, που θα πάει 1000 ευρώ το κεφάλι!
Καλά κάνουν οι άνθρωποι! Δουλειά τους είναι, την τέχνη τους ασκούν και πληρώνονται! Όμως,
ο καλλιτέχνης «γίνεται απ’ το λαό, για τον λαό και με τον λαό», για να
κάνουμε καταχρηστικό δάνειο απ’ τον Λίνκολν. Δεν έχει σημασία αν δεν
κλέβεις, αν δεν δανείζεσαι, αν δούλεψες για την μεγάλη σου ζωή μόνο.
Έχει σημασία και να τον τρυφερεύεις, να τον παρηγορείς, να τον
υπολογίζεις, να ακούς τον πόνο του -και όχι μόνο την καψούρα του. Αν
φυσικά είσαι λαϊκός καλλιτέχνης και όχι βιρτουόζος σε συμφωνικές ή μέγας
συνθέτης, που σου επιτρέπεται να αναμετριέσαι μόνο με την τέχνη σου.
Όμως, μιλάμε για αυτούς που ακούει το λαϊκό κοινό, στα συνεργεία, στα ταξί, στα κομμωτήρια. Και ακούει
Ρέμο, Βίσση, Άντζελα, Νταλάρα, Αλέξιου, Ελευθερία, Γαλάνη, Καίτη
Γαρμπή, Δέσποινα, Ζουγανέλη, Σταν, Χριστοδουλόπουλο, Μητσιά, Στανίση,
Μαργαρίτη, Μαχαιρίτσα, χωρίς να εξετάζει έντεχνα ή μη ταμπελάκια. Το λαϊκό κοινό χαρίζει ακροάσεις και ανεβάζει κασέ και σε κάνει είδωλο. Όχι
ο πρίγκιπας του Μαρόκο και οι εμίρηδες του Άμπου Ντάμπι, που ακόμα και
ένα βράδυ να χαλάσουν λεφτά στο κουλερ λοκάλ μας, την επομένη θα λείπουν
και απ’ αυτό το κοινό θα ζητάς λατρεία.
Διάβαζα ακόμη μια συνέντευξη του Ρέμου, να λέει πως προσφέρει στο
κοινό του γιατί πήγε στην συναυλία στο Ολυμπιακό στάδιο των σταρ του The
Voice για τα συσσίτια των άστεγων και μπράβο του. Γύρισε λίγο πίσω απ’
αυτό που του χάρισαν, από το μεγάλο δώρο κάποιοι να τον έχουν ίνδαλμα
τους. Γιατί είδωλο, πωλήσεις δίσκων, γεμάτα μαγαζιά, δεν σου
χαρίζουν οι πλούσιοι φίλοι, οι συμβουλάτορες-αυλή, οι δημοσιογράφοι που
συνήθως είναι τζαμπατζήδες και πίσω απ’ την πλάτη σου σε θάβουν κιόλας,
αλλά αυτός ο κόσμος, που τώρα περνάει τα ζόρια του, παλεύει για επιβίωση
και βιοπορισμό, ζει άδικο και κοροϊδία…
Αρκεί, λοιπόν, η συμμετοχή μόνο σε μια φιλανθρωπικού τύπου συναυλία
για να αισθάνεται ο καλλιτέχνης πως έκανε απέναντι στο κοινό το καθήκον
του; Πως στάθηκε και το κοιτάει στα μάτια; Ή μήπως κάνει αυτό που έκανε προχθές η Χάρις Αλέξιου; Δηλαδή, παίρνει θέση!
Δεν κάνει το καθήκον του σε κάτι φιλανθρωπικό, που ούτως ή άλλως θα
υμνηθεί για καλοσύνη, αλλά τολμά να σταθεί δίπλα σε εκείνους που
πιστεύει πως έχουν δίκιο και ας έχει απέναντι του την άλλη μέρα, τα
κατεστημένα, τις εξουσίες, την πολιτική κληρονομική ολιγαρχία, τα
φερέφωνα των συμφερόντων που η τέχνη έρχεται και δίνει λάμψη και φως στο
αντίθετο τους;
Παίρνει θέση δίπλα στις καθαρίστριες και σε ό,τι αυτές
συμβολίζουν για να σταθεί την επομένη μέρα στο εκτελεστικό απόσπασμα
ενός στραμπουλήγματος κάθε άρθρωσης της αλήθειας. Να την
περνάνε από έρευνα, να την κατηγορούν, να την αναλύουν, να ψάχνουν τα
κίνητρα της, έτσι όπως οι χειρότεροι πανελατζήδες στα gossip μαγκαζίνο
της ψυχαγωγίας δεν καταδέχονταν να κάνουν. Άσε που αυτοί –και ξέρω τι
σας λέω- οι πανελατζήδες, σέβονται εκείνους τους ανθρώπους που με όλη
τους τη ζωή και την ύπαρξη βοήθησαν μέσα μας να ψηλώσουμε όλοι μας
λιγάκι, με τον πολιτισμό, την αφοσίωση, την τέχνη τους, την σοβαρότητα
τους απέναντι στα πράγματα. Δεν θα ούρλιαζαν ποτέ σαν λύκοι, έτοιμοι να
κατασπαράξουν μια γυναίκα καλλιτέχνη για την τιμιότητα της να πάρει
θέση. Θα την τιμούσαν ακόμη κι αν διαφωνούσαν.
Αλεξάνδρα Τσόλκα
Πηγή: provocateur.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου