Η πρώτη πράξη της κυβέρνησης της Αριστεράς, πριν ακόμη από την κατάργηση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, πρέπει να είναι η κατάργηση των Πανελλήνιων Eξετάσεων. Γνωρίζω ότι οι εξετάσεις είναι ένα από τα πλέον ισχυρά ταμπού της Μεταπολίτευσης, βαθιά ριζωμένες στο σώμα μιας κοινωνίας που έχει μάθει να συνηθίζει το αποτρόπαιο. Τα ταμπού, ωστόσο, είναι για να σπάνε κι όσο πιο μολυσματικά είναι για τα μυαλά και τις ψυχές, τόσο πιο ισχυρός είναι ο γδούπος της πτώσης τους.
Εκεί κατά τα τέλη της εφηβείας, στη φάση της ανάτασης των ψυχών και των σωμάτων, οι νέοι άνθρωποι καλούνται να δώσουν μάχη ζωής και θανάτου. Ούτε ζωής ούτε θανάτου είναι η μάχη, η επιτυχία δεν σου σώζει, δυστυχώς, τη ζωή και η αποτυχία δεν σε στέλνει, ευτυχώς, τον θάνατο. Κι όμως, τα παιδιά θεωρούν ότι η ζωή τους παίζεται μέσα σε ένα τρίωρο, πάνω σε μια λευκή κόλλα χαρτί που απεικονίζει το μέλλον σαν μαγική σφαίρα. Έτσι έχουν μάθει τα παιδιά από την οικογένεια -«κοίτα, Γιωργάκη, ο ξάδερφός σου ο Γιαννάκης πέρασε στο Πολυτεχνείο, ενώ εσύ, έτσι όπως πας, θα καταντήσεις λούστρος», από τα φροντιστήρια- «512% επιτυχία είχαμε εμείς φέτος, πρόσεξε, στουρνάρι, μην μας ρίξεις τον μέσο όρο»-, από την τηλεόραση - «ο winner, ρε, θα είναι winner μια ζωή και ο looser, looser εγεννήθηκε, looser θε να πεθάνει».
Κατά τα τέλη της εφηβείας, τα παιδιά πέφτουν με φόρα πάνω σε έναν ατσάλινο τοίχο και, είτε επιτύχουν είτε αποτύχουν, συνεχίζουν με τραύματα, από βαθιές πληγές μέχρι επιπολάζουσες αμυχές. Χτυπάνε στον τοίχο, σηκώνονται μπλαβιασμένα κι αυτό που τους έχει μείνει από τη διαδικασία των εξετάσεων είναι το μίσος για το σχολείο, η απέχθεια για τη διαδικασία της μάθησης. Τα σχολεία πρέπει να επιστραφούν επειγόντως στους μαθητές, να γίνουν χώροι γνώσεων, δεξιοτήτων, παιχνιδιού. Να πάψουν να είναι γέφυρες, να γίνουν νησίδες αυτοτελείς, να τελειώνεις το σχολείο και να λες, «καλά ήταν εδώ, έμαθα πράγματα, γνώρισα ανθρώπους, είδα τον κόσμο με άλλο μάτι, πάμε τώρα παρακάτω».
Όσο θα παραμένουν στην εξουσία οι Σαμαράδες, οι Βενιζέλοι και οι όμοιοί τους, τα σχολεία θα είναι κέντρα διαλογής προσαρμοσμένα στις ανάγκες της αγοράς, που η άτιμη έχει ανάγκες πολλές και περίεργες, σαν ακόρεστο μυθολογικό τέρας. Δεν τους έφτανε η Β' και η Γ' Λυκείου, έφτιαξαν οι αδίστακτοι και την Τράπεζα Θεμάτων της Α' Λυκείου, για να γίνεται νωρίτερα διαλογή, να πετιούνται τα παιδιά στον δρόμο, φοβισμένα και καθημαγμένα από τα δεκαέξι, και να βλέπουν τη δουλειά των δέκα ωρών που αμείβεται με 300 ευρώ τον μήνα ως μάννα εξ ουρανού. Τριακόσια ευρώ για μένα τον αποτυχημένο; Σας ευχαριστώ, κύριε μου, σας ευχαριστώ.
Κατασκευάζουν μίνι ανθρώπους, για τα καταραμένα μίνι τζομπς τους.

Ανανδρανιστάκης Γιώργος
Πηγή: avgi.gr