Αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο
ο Σαμαράς επέλεξε τη θεσμική εκτροπή και δεν αποδέχτηκε το αυτονόητο, δηλαδή τη
σύγκληση της Ολομέλειας της Βουλής για το ζήτημα του δημοψηφίσματος της ΔΕΗ.
Για ποιο λόγο, δηλαδή, δεν ακολουθεί την απολύτως λογική προτροπή του Μεϊμαράκη
να τηρηθεί ο Κανονισμός της Βουλής, να αθροιστούν οι υπογραφές των βουλευτών
της αντιπολίτευσης, να συγκληθεί η Ολομέλεια, να καταψηφιστεί η πρόταση από την
κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και να κλείσει το θέμα χωρίς να δοθεί η ευκαιρία
στα αντιπολιτευόμενα κόμματα να καταγγείλουν την κυβέρνηση για αντιδημοκρατική
συμπεριφορά. Η πολιτική λογική λέει ότι ο Μεϊμαράκης έχει δίκιο. Ο Σαμαράς όμως
επέλεξε το αντίθετο, για δύο κυρίως λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι η κυβέρνηση
δεν ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τους βουλευτές τους ΠΑΣΟΚ που εμφανίζονταν
να διαφωνούν με τη δημιουργία της «μικρής ΔΕΗ». Το ότι το νομοσχέδιο συζητήθηκε
στο θερινό τμήμα, επέτρεψε την κατά το δοκούν σύνθεση του κυβερνητικού μπλοκ
ούτως ώστε και η πλειοψηφία να μην απειληθεί και οι «διαφωνούντες» να κρατήσουν
τη «διαφωνία» τους. Το νομοσχέδιο πέρασε και οι «διαφωνούντες» (θεωρούν ότι)
μπορούν να γυρίσουν στις περιφέρειες τους (ειδικά στη Μακεδονία) και να
ισχυριστούν ότι τάχα μου έδωσαν τη μάχη.
Η διακριτική ρύθμιση της θερινής
τζάμπα διαφωνίας θα μπορούσε να απειληθεί αν το θέμα ερχόταν στην Ολομέλεια.
Στην Ολομέλεια όλοι είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένοι όλοι να πάρουν καθαρή
θέση. Και καθαρή θέση στο ζήτημα της ΔΕΗ σημαίνει να διαλέξεις με ποιους θα πας
και ποιους θα αφήσεις: με την αντίληψη της ενέργειας ως εμπόρευμα που
εκπροσωπούν η κυβέρνηση και η τρόικα ή με την αντίληψη της ενέργειας ως
κοινωνικό αγαθό , το δημόσιο συμφέρον και τις τοπικές κοινότητες; Είναι τόσο
εύθραυστη και ανασφαλής η κυβέρνηση που θεώρησε μικρότερο κακό την αλγεινή
εικόνα της καταπάτησης του Κανονισμού της Βουλής, από το να διακινδυνεύσει την
ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της.
Υπάρχει όμως κι ένας δεύτερος
λόγος. Η αντίληψη του Σαμαρά για την διακυβέρνηση βρίσκεται στον αντίποδα του
λαϊκού αιτήματος για περισσότερη δημοκρατία και μεγαλύτερη πρόσβαση των πολιτών
στη λήψη των αποφάσεων. Δύο χρόνια τώρα, ο πρωθυπουργός μάς έχει αποδείξει ότι
αντιλαμβάνεται την εξουσία με τον πλέον αυταρχικό τρόπο. Τόσο αυταρχικό που
παραπέμπει στις πιο ακραίες παραδόσεις της συντηρητικής παράταξης. Πέρα από την
αναβίωση ενός εμφυλιοπολεμικού αντικομμουνισμού, ο Σαμαράς είναι ο πρωθυπουργός
που έχει περιφρονήσει το κοινοβούλιο όσο κανείς άλλος ομόλογος του στη
Μεταπολίτευση, δεν έχει μπει στον κόπο ούτε καν να προσποιηθεί ότι κάνει
διάλογο με τους κοινωνικούς φορείς και την αντιπολίτευση, έχει θέσει στην
πραγματικότητα εκτός νόμο την απεργία, και συστηματικά παραβίαζει το Σύνταγμα
και τον Κανονισμό της Βουλής. Η διακυβέρνηση Σαμαρά έχει ταυτιστεί με την
περιφρόνηση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, καθώς και με την αντίληψη
ότι η οι ελευθερίες των πολιτών συνιστούν εμπόδιο στα «εθνικά συμφέροντα».
Ένας πρωθυπουργός που ως άλλος
ρωμαίος αυτοκράτορας, θεωρεί εαυτόν «έμψυχο νόμο», αποστρέφεται την έκφραση της
βούλησης των πολλών. Ο Σαμαράς δεν αντιστρατεύεται ευκαιριακά το δημοψήφισμα.
Το απορρίπτει ιδεολογικά ως ιδέα.
Πηγή: left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου