Μια φορά Αριστερά, για πάντα Αριστερά;

Δύο εβδομάδες πια μετά τις εκλογές είμαστε σε θέση να δούμε καλά τι έγινε και, σε κάποιο βαθμό, και τι έρχεται. Στις 25 Μαΐου του 2014, λοιπόν, ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας άνοιξε για τις κατώτερες τάξεις στην Ελλάδα. Μ’ όλο που οι κατσικωμένοι δεν έφυγαν, δεν χωράει, νομίζω, αμφιβολία πως η αποδρομή ξεκίνησε. Η τρικολόρ κυβέρνηση Σαμαρά του Ιουνίου 2012 ξεφτίζει ραγδαία σε όλες της τις συνιστώσες. Η Ελιά πολύ γρήγορα κινείται στο να γίνει φύλλο και φτερό, η υπεύθυνη και κυβερνώσα Αριστερά εξαχνώθηκε και η Νέα Δημοκρατία μοιράζει θέσεις στους ανθρώπους της, για να τους εξασφαλίσει πριν «να έρθουν οι κόκκινοι».

Από την άλλη, τη δική μας, πλευρά, για πρώτη φορά ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς με προθέσεις και πρόγραμμα, που, με όλη την ιστορική τους μετριοπάθεια, από τους αντιπάλους εντός και εκτός Ελλάδας εκλαμβάνεται ως οιονεί επαναστατικό, έρχεται πρώτο σε μια πανεθνική εκλογική αναμέτρηση. Και μαζί σταθεροποιεί, κάτι καθόλου αυτονόητο, έναν πολυπληθή εκλογικό πυρήνα, που μπορεί άνετα να αποτελέσει τη βάση για την ολική κατίσχυση. Πολύ περισσότερο όταν αποτελείται από τα πιο δυναμικά κοινωνικά και ηλικιακά στρώματα, στις πιο σημαντικές για μια ριζοσπαστική αριστερή δύναμη περιοχές της χώρας. Επιπλέον, οι εξελίξεις μάς μαθαίνουν πολλά. Μας μαθαίνουν, π.χ., πως ο τρόπος για να νικήσεις είναι ο ριζοσπαστισμός. Μας μαθαίνουν πως οποιαδήποτε ιδέα αναδίπλωσης όχι μόνο δεν θα πείσει περισσότερους, αλλά θα αποδιαρθρώσει την κοινωνική σου βάση.

Παρ’ όλα όσα διαχέουν τα συστημικά παπαγαλάκια –με τελευταίο επιχείρημα πως, αφού πρώτευσαν οι ΠΑΣΟΚογενείς στις ευρωεκλογές, η σωστή μέθοδος είναι η «διεύρυνση προς το Κέντρο»– η συλλογική δουλειά, που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό που είναι, έγινε από τον ριζοσπαστικό κόσμο του, που έφαγε χρόνια τη ζωή του στα κινήματα, στον δρόμο, στις προγραμματικές συνεδριάσεις, στην οργανωτική δουλειά μυρμηγκιού από χωρίου εις χωρίον, στον αγώνα για τη «σωστή γραμμή». Αυτός ο κόσμος δεν είναι διάσημος (!), αυτός ο κόσμος είναι κατ’ εξοχήν ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο κόσμος είναι η βάση του πολιτικού ΣΥΡΙΖΑ και η καρδιά του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα. Και αυτός ο κόσμος, εμπλέκοντας και πολλούς ακόμη, θα κερδίσει τον πόλεμο. Κάνοντας να ψηφίσει και να στρατευτεί με τη ριζοσπαστική Αριστερά το 80% των ανέργων και των μισθωτών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, των νέων, που διεκδικούν μαχητικά το μέλλον τους, καταδεικνύοντας πόσο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στα δικά τους άμεσα συμφέροντα αρθρώνεται. Ανεξάρτητα από το τι ψήφιζαν άλλοτε, επιλέγοντας με βάση το ταξικό τους συμφέρον.

Για να κλείνω: αυτό που ακολουθεί για τον ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω, καθορίζεται από τα πραγματικά ενδεχόμενα, που δεν είναι άλλα από τα εξής δύο – και μόνον αυτά. Ή θα κυβερνήσει με βάση το ταξικά μεροληπτικό του πρόγραμμα, παραμένοντας ο ριζοσπαστικός φορέας που κέρδισε όλες τις μέχρι σήμερα μάχες, προσδοκώντας βάσιμα πως θα κερδίσει και τον πόλεμο ή θα καταρρεύσει μέσα στη χλεύη φίλων και αντιπάλων. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Οποιαδήποτε ιδέα «κεντροαριστερού» ή «πατριωτικού» (!) προσανατολισμού είναι καταδικασμένη. Το χειρότερο, όμως, είναι καταδικαστική για τον κόσμο της εργασίας σε Ελλάδα και Ευρώπη. Γι’ αυτό και το σύστημα ποντάρει, πλέον, τόσο σε αυτό. Γιατί γνωρίζει πως μια τέτοια μετατόπιση ήδη από τα πρώτα της βήματα θα αποδομήσει κάθε φιλολαϊκή προοπτική, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο σε ακόμη αυταρχικότερες δεξιές λύσεις. Ας το αφομοιώσουν, λοιπόν, καλά και όσοι ελάχιστοι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν πως μια «κίνηση προς το Κέντρο» μπορεί να είναι εκλογικά επιβαλλόμενη και πολιτικά τελεσφόρος. Κάνουν ένα τερατώδες λάθος. Να το πω και μ’ άλλον τρόπο τον μύθο με τα δύο ενδεχόμενα: ή αριστερά ή ακροδεξιά. Οι άλλες επιλογές σώθηκαν προ πολλού.

Γι’ αυτό, λοιπόν, κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, δηλαδή κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτό και μόνον αυτό.

Του Χρήστου Λάσκου - Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: efsyn.gr