Γιάνης Βαρουφάκης: Ο Γκίκας Χαρδούβελης σηματοδοτεί το καθεστώς της πτωχοτραπεζοκρατίας

Ο Γκίκας Χαρδούβελης απέτυχε στις προβλέψεις του για την ελληνική οικονομία, ενώ η επιλογή του σηματοδοτεί την πλήρη επικράτηση του καθεστώτος της τραπεζοκρατίας, δηλώνει στην "Αυγή" ο Γιάννης Βαρουφάκης. Ο γνωστός καθηγητής Οικονομικών εκτιμά ότι οι εκθέσεις του ΔΝΤ και της Κομισιόν είναι σαν να μας προϊδεάζουν για τα νέα μέτρα που έρχονται και τονίζει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο και θα κουρευτεί.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης υποστηρίζει ότι η ΕΚΤ όφειλε να προχωρήσει σε "μαζική αγορά ομολόγων και άλλων μορφών, ιδιωτικού και δημόσιου, χρέους" αλλά κάτι τέτοιο δεν το επιτρέπει η Γερμανία, ενώ την Τρίτη θα παρουσιάσει στην Αθήνα τη "μετριοπαθή πρόταση" -όπως την ονομάζουν- που επεξεργάστηκαν από κοινού με τον Στ. Χόλαντ και τον Τζ. Γκαλμπρέιθ για τις αλλαγές στην Ευρωζώνη.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΠΑΚΟ

* Η αλλαγή του υπουργού Οικονομικών στην Ελλάδα προιωνίζεται κάποιες αλλαγές στην ακολουθούμενη οικονομική πολιτική;

Δεν θα υπάρξουν αλλαγές. Αν η επιλογή του κ. Χαρδούβελη σημαίνει κάτι αυτό το «κάτι», είναι η αποφασιστικότητα με την οποία η κυβέρνηση θα παραμείνει αταλάντευτα πιστή στο δόγμα Παπακωνσταντίνου, το οποίο πρώτα ο κ. Παπαδήμος και κατόπιν ο κ. Στουρνάρας, υπηρέτησαν και εφάρμοσαν πιστά.

Πρόκειται για το δόγμα της υιοθέτησης από την κυβέρνηση: α) της ευρωπαϊκής αποφασιστικότητας με την οποία η χρεοκοπία του Ελληνικού Δημοσίου επεκτείνεται στο διηνεκές, β) της συμπεριφοράς του «υποδειγματικού κρατούμενου» (ο οποίος ελπίζει ότι θα αποφυλακιστεί αν κάνει ό,τι του υπαγορεύουν οι «φύλακες»), και γ) της «ευχής» ότι, όπου νά 'ναι, η κρίση θα περάσει. Από μόνη της!

Σηματοδοτεί και κάτι άλλο η επιλογή του νέου υπουργού Οικονομικών: την πλήρη επικράτηση του καθεστώτος το οποίο ονομάζω "πτωχοτραπεζοκρατία", δηλαδή ενός συστήματος εξουσίας στο πλαίσιο της οποίας όσο πιο πτωχευμένη είναι μια τράπεζα τόσο μεγαλύτερη εξουσία επί της κοινωνίας αποκτούν οι διοικούντες την. Σημειώστε ότι ο νέος υπουργός Οικονομικών ήταν για χρόνια, έως και την περασμένη εβδομάδα, Chief Economist της Eurobank, της πιο πτωχευμένης των τεσσάρων συστημικών τραπεζών της χώρας. Δουλειά του ήταν, από εκείνο το πόστο, να προειδοποιεί το Δ.Σ. της τράπεζας για την κρίση που έρχεται, για τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζε η ίδια και το τραπεζικό σύστημα, η ελληνική οικονομία κ.ο.κ.

* Πώς κρίνετε τις εκτιμήσεις του για την ελληνική οικονομία τα τελευταία κρίσιμα χρόνια;

Όλα αυτά τα χρόνια, ο κ. Χαρδούβελης δεν έχασε ευκαιρία να αποτύχει στις προβλέψεις και στις διαπιστώσεις του. Το 2009 αρνείτο ότι το δημόσιο θα πτώχευε. Το 2010 ισχυριζόταν ότι το Μνημόνιο 1 θα πετύχαινε και προέβλεπε επιστροφή στην ανάπτυξη το 2012. Από το 2010 μέχρι τα μέσα του 2011, μαζί με τον κ. Παπαδήμο, κατακεραύνωνε όσους εξ ημών υποστηρίζαμε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους (το κούρεμα) ήταν αναπόφευκτη, λέγοντας ότι δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να γίνει. Κι όταν αυτό έγινε το 2012, υπό τη μορφή του τοξικού PSI, το εκθείαζε.

Έκρινε ότι το Μνημόνιο 2, του οποίου το PSI αποτελούσε μέρος, θα ήταν λυτρωτικό για την ελληνική οικονομία και πως νέο κούρεμα του δημόσιου χρέους δεν θα χρειαζόταν.

Μέχρι να πτωχεύσει η Eurobank ισχυριζόταν ότι στηριζόταν σε γερά θεμέλια. Πρόσφατα, από τη θέση του στη Eurobank, βοήθησε να απαξιωθεί η συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου στο κεφάλαιο της τράπεζας - μια κίνηση της "πτωχοτραπεζοκρατίας" που θα στοιχίσει στους φορολογούμενους έως και 10 δισ.

Πρόκειται για το κύριο χαρακτηριστικό της "πτωχοτραπεζοκρατίας": Όσο πιο αποτυχημένες οι οικονομικές αναλύσεις των στελεχών της και όσο πιο πτωχευμένες οι τράπεζες στις οποίες εργάζονται, τόσο πιο μεγάλες οι πιθανότητες να προαχθούν οι ίδιοι σε θέσεις-κλειδιά.

* Οι εκθέσεις ΔΝΤ και Κομισιόν για το δημοσιονομικό και το χρηματοδοτικό κενό υποβαθμίζονται από την κυβέρνηση. Πώς το κρίνετε αυτό;

Πρόκειται για σιβυλλικές εκθέσεις που επιτηδείως αναφέρουν, στα ψιλά, ενστάσεις και δυσοίωνες προβλέψεις, κρυμμένες μέσα σε εύσημα και προπαγανδιστικές παραγράφους. Στόχος τους είναι, όταν σε μερικούς μήνες η σκληρή πραγματικότητα επανέλθει στο προσκήνιο (μετά, π.χ., από το ξεκαθάρισμα που θα φέρει μια εκλογική αναμέτρηση), να μπορούν το ΔΝΤ και η Κομισιόν να πουν: «Εμείς σας είχαμε προϊδεάσει για τα νέα μέτρα που έρχονταν». Αυτό είναι, προφανώς, κάτι που η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να συζητήσει πριν τις εκλογές.

* Το τελευταίο πακέτο Ντράγκι μπορεί να τονώσει την οικονομία της Ευρωζώνης ή θα παραμείνει σε μια κατάσταση ασθενούς ανάκαμψης;

Όχι, δεν μπορεί. Και ο κ. Ντράγκι το γνωρίζει πολύ καλά. Γι' αυτό έκλεισε την συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε τα μέτρα στα οποία αναφέρεστε, με τη ρητορική ερώτηση «Έχουμε τελειώσει με αυτά τα μέτρα;», σπεύδοντας να απαντήσει η ίδιος: «Όχι!»

Η ουσία των τριών μέτρων από τον κ. Ντράγκι είναι ότι η ΕΚΤ τα ανακοίνωσε ώστε να μην πράξει το ένα πράγμα το οποίο θα μπορούσε να θεραπεύσει τον αποπληθωρισμό: τη λεγόμενη «ποσοτική χαλάρωση» (δηλαδή τη μαζική αγορά από την ΕΚΤ ομολόγων και άλλων μορφών ιδιωτικού και δημόσιου χρέους), την οποία η Γερμανία δεν του επιτρέπει να κάνει. Η μείωση του βασικού επιτοκίου από το 0,25% στο 0,15% δεν έχει καμία απολύτως αξία καθώς, όταν είσαι τόσο κοντά στον μηδέν και οι τιμές μειώνονται, τα πραγματικά επιτόκια... αυξάνονται. Το ίδιο και για το αρνητικό επιτόκιο στα αποθεματικά των εμπορικών τραπεζών, που δεν έχει σημασία, καθώς οι τράπεζες τα έχουν ήδη αποσύρει από την ΕΚΤ. Τέλος, τα 400 δισ. δανείων στις τράπεζες που δανείζουν σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα «χαθούν» μέσα στο πέλαγος των μη εξυπηρετούμενων δανείων των τραπεζών, χωρίς να φτάσουν ποτέ στην πραγματική οικονομία.

* Τα νέα μέτρα Ντράγκι είναι προς την κατεύθυνση της λειτουργίας της ΕΚΤ κατά το πρότυπο της Fed;

To αντίθετο. Καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης, η Fed υιοθέτησε την «ποσοτική χαλάρωση», αγοράζοντας πάνω από 80 δισ. δολάρια χρέους κάθε μήνα, ώστε να μην πέσει η αμερικανική οικονομία στο τέλμα του αποπληθωρισμού. Η ΕΚΤ, ακόμα και σήμερα, λόγω πιέσεων από το Βερολίνο, δεν έχει καν αρχίσει να κάνει κάτι αντίστοιχο.

* Παρά τα μέτρα, το ευρώ παραμένει ακριβό. Τι φταίει;

Φταίει ότι δεν περιλαμβάνουν «ποσοτική χαλάρωση» και ότι οι αγορές, συνεπώς, προεξοφλούν πως α) θα είναι αναποτελεσματικά στην πάταξη των αποπληθωρισμού και β) οι εισαγωγές της Ευρωζώνης θα παραμείνουν χαμηλές (λόγω της ύφεσης), με αποτέλεσμα το εμπορικό πλεόνασμα να παραμένει μεγάλο και η ισοτιμία του ευρώ να παραμένει κι αυτή υψηλή.

* Μετά τα εκλογικά αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές ενισχύεται ή μειώνεται το ενδεχόμενο συνέχισης της πολιτικής λιτότητας στην Ευρωζώνη;

Οριακές θα είναι οι διαφορές. Μόνο στην Ιταλία, όπου ο Μ. Ρέντζι ενισχύθηκε, ίσως υπάρξει κάποια κίνηση για μια λιγότερο σφικτή εφαρμογή της λιτότητας. Δεν θα έχει όμως κανένα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα όσον αφορά την κατάσταση στη Ευρωζώνη συνολικά.

* Πού οφείλεται η μείωση των αποδόσεων των ομολόγων στις χώρες του Νότου την ίδια ώρα που, από ό,τι φαίνεται, ενισχύεται η αποβιομηχάνιση στις χώρες αυτές μη εξαιρουμένης και της Γαλλίας;

Ο αποπληθωρισμός είναι η άλλη όψη του νομίσματος της ύφεσης. Όταν ο πληθωρισμός τείνει να πέσει κάτω από το μηδέν, τότε ακόμα και ένα μηδενικό ονομαστικό επιτόκιο ισοδυναμεί με... θετικό πραγματικό επιτόκιο (δηλαδή με τη διαφορά ονομαστικού επιτοκίου και πληθωρισμού). Οπότε, ένα ονομαστικό επιτόκιο της τάξης του 3,5% είναι ιδιαίτερα ελκυστικό για τους επενδυτές σε μια περίοδο σχεδόν μηδενικών πραγματικών επιτοκίων στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, τη Βρετανία. Αν προσθέσετε σε αυτή την «εξίσωση» το γεγονός ότι η ΕΚΤ έχει πείσει τους επενδυτές ότι, αν χρειαστεί, θα αγοράσει η ίδια τα «φρέσκα» ομόλογα των χωρών του Νότου, έχετε την απάντηση στο ερώτημα γιατί οι αποδόσεις αυτών των ομολόγων έχουν φτάσει στα προ της κρίσης χαμηλά επίπεδα, χωρίς η κρίση να έχει υποχωρήσει. Απλά, η κρίση μεταφέρθηκε στην πραγματική οικονομία όπου «θριαμβεύει», οδηγώντας ακόμα και τη Γαλλία στην αποτελμάτωση.

* Με τους σημερινούς συσχετισμούς στην Ευρωζώνη πώς μπορεί να τεθεί το μείζον θέμα για την Ελλάδα της πραγματικής απομείωσης του χρέους, χωρίς να τεθεί εν αμφιβόλω η συμμετοχή στο ευρώ;

Ένα μη βιώσιμο χρέος κουρεύεται. Το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο και θα κουρευτεί. Αυτό το γνωρίζουν όλοι. Το ζητούμενο είναι εάν το νέο κούρεμα θα είναι θεραπευτικό ή τοξικό (όπως ήταν η επιμήκυνση του Μαρτίου του 2011, το PSI της άνοιξης του 2012, και η «επαναγορά χρέους» που ακολούθησε μερικούς μήνες μετά). Για να μην είναι τοξικό, θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία η επιμήκυνση και να επιβληθεί είτε ένα απλό και τίμιο κούρεμα είτε έκδοση νέων ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου με α) ρήτρα ανάπτυξης (π.χ. η μείωση στο ένα τρίτο των προβλεπόμενων ετήσιων αποπληρωμών τις χρονιές που η ανάπτυξη δεν ξεπερνά το 3% και εκμηδενισμό τους όταν η ανάπτυξη πέφτει κάτω από το 1,5%) και β) ημερομηνία λήξης (π.χ., τα ομόλογα αυτά «εξαϋλώνονται» το 2035 ανεξάρτητα των έως τότε αποπληρωμών).

* Μαθαίνουμε ότι την Τρίτη, παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, πρόκειται να ανακοινώσετε προτάσεις για αλλαγές στην Ευρωζώνη. Σε γενικές γραμμές, ποιες είναι αυτές και πόσο απαιτείται νέα συνθήκη για την υλοποίησή τους;

Πρόκειται για μια πρόταση για την Ευρωζώνη που επεξεργαζόμαστε με τον Στιούαρτ Χόλαντ και τον Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, εδώ και χρόνια, και την οποία προλογίζει ο τ. πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο κ. Μ. Ροκάρ. Την ονομάζουμε "Μετριοπαθή Πρόταση" επειδή οι λύσεις που προτείνει είναι άμεσα εφαρμόσιμες, δεν προϋποθέτουν καμία τροποποίηση των ευρωπαϊκών Συνθηκών, επαναθεμελιώνουν την αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, καθιστώντας τη βιώσιμη, και δίνουν την ευκαιρία στην Ευρώπη να αποδράσει από τόσο από το σιδερένιο κλουβί της λιτότητας και της αυτο-τροφοδοτούμενης κρίσης όσο και από την παγίδα του ψευδοδιλήμματος μεταξύ της παρούσας κατάστασης και μιας ανέφικτης, απολυταρχικής, ομοσπονδίας.

Στην εκδήλωση της Τρίτης, στην οποία θα μας τιμήσει ο Αλέξης Τσίπρας με την παρουσία και την τοποθέτησή του, θα παρουσιάσουμε τέσσερις πολιτικές για την ταυτόχρονη καταπολέμηση των τεσσάρων παράλληλων κρίσεων: τραπεζικής, δημόσιου χρέους, επενδύσεων, και την ανθρωπιστική κρίση.

Αν μη τι άλλο, με τη "Μετριοπαθή Πρόταση" πασχίζουμε να δείξουμε στους λαούς της Ευρώπης ότι υπάρχει λελογισμένη εναλλακτική λύση στο σημερινό αδιέξοδο, το οποίο παρουσιάζεται ως μονόδρομος, και να τους εφοδιάσουμε με την αυτοπεποίθηση που χρειάζονται για να θέσουν τους ηγέτες τους προ των ευθυνών τους.

Πηγή: avgi.gr