Η Αριστερά στην Πέλλα: Από την ΕΔΑ στην ΑΝ.Α.Σ.Α., κι απ' την ΑΝ.Α.Σ.Α. στον ΣΥΡΙΖΑ

Από το τέλος του εμφυλίου έως και τις εκλογές του 2009 η δύναμη των αριστερών δυνάμεων στην Ελλάδα κυμαίνονταν γύρω στο 10%, πότε λίγο πιο πάνω και πότε λίγο πιο κάτω. Ένα ποσοστό δηλαδή που «έμενε πιστό» στα όσα έλεγε ο Τσώρτσιλ για τη θρυλική συμφωνία της «χαρτοπετσέτας» μεταξύ του ιδίου και του Στάλιν τον Οκτώβριο του 1944, βάσει της οποίας η Σοβιετική Ένωση θα είχε μόνο 10% επιρροή στην Ελλάδα.  Αυτό το ποσοστό μέσα σε πάνω από εξήντα χρόνια (1945-2009) «έσπασε» μόνο μια φορά. Στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ κάνει (πραγματικά) την μεγάλη έκπληξη συγκεντρώνοντας το 24,42%! Η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά εκλέγεται δεύτερο κόμμα, πίσω από την ΕΡΕ του Καραμανλή, και μπαίνει στη Βουλή με 60 έδρες συν άλλες 19 τις οποίες πήραν ανεξάρτητοι βουλευτές, οι οποίοι υποστηρίζονταν από το αριστερό κόμμα. 

Αυτό το γεγονός φυσικά προκάλεσε σοκ στις δύο κυβερνητικές παρατάξεις (στην ΕΡΕ και στις κεντρώες δυνάμεις) οι οποίες άλλα ετοίμαζαν και άλλα τους βρήκαν.

Ο εκλογικός νόμος που είχε ψηφιστεί λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου του 1958 είχε φτιαχτεί έτσι ώστε να πριμοδοτεί τα δύο πρώτα κόμματα και να εξασθενεί τα υπόλοιπα. Στόχος βέβαια ήταν με αυτό το σύστημα να χτυπηθεί η ΕΔΑ και να μειωθεί ακόμα περισσότερο η δύναμή της στη Βουλή.
Όμως δεν είχαν όλοι την άποψη πως με αυτό τον εκλογικό νόμο θα αποδυνάμωναν την αριστερά. Μην ξεχνάμε ότι το κέντρο ήταν πολυδιασπασμένο σε αρκετά κόμματα και ήταν λογικό διάφοροι κύκλοι να φοβούνται πως δεν θα ήταν δυνατό να αντιμετωπίσει την ΕΔΑ. Λίγο πριν ψηφιστεί ο συγκεκριμένος νόμος, σύμφωνα με όσα έγραψε ο δημοσιογράφος Μιχαλης Ν. Κατσιγερας το 2008 στην Καθημερινή, αντιτάχθηκαν σε αυτόν δύο υπουργοί του Καραμανλή: ο Γεώργιος Ι. Ράλλης και ο Παναγής Παπαληγούρας οι οποίοι και παραιτήθηκαν! Μάλιστα λίγο μετά την παραίτησή τους (1^η Μαρτίου 1958) ανακοίνωσαν πως και άλλοι 13 βουλευτές της ΕΡΕ αίρουν την εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση «γιατί παρά την παραίτηση των δύο υπουργών εμμένει στην ψήφιση του εκλογικού νόμου». Με αυτές τις «απώλειες» η κυβέρνηση χάνει τη δεδηλωμένη, ο εκλογικός νόμος τελικά υπερψηφίζεται από τη Βουλή και οι εκλογές ορίζονται για τις 11 Μαΐου. 

Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται ότι oι Αμερικανοί εδώ στην Ελλάδα, δηλαδή οι πράκτορες της CIA, είχαν κινητοποιηθεί διότι σύμφωνα με τις πληροφορίες τους στις επερχόμενες εκλογές η δύναμη της ΕΔΑ θα αυξανόταν σημαντικά. Το σίγουρο είναι πως μιλάμε για έντονες παρασκηνιακές ενέργειες οι οποίες φυσικά εντάθηκαν πολύ περισσότερο μετά το αποτέλεσμα των εκλογών του ’58. 

Αυτό το αποτέλεσμα είχε ανησυχήσει ιδιαίτερα το κέντρο καθώς όπως διαβάζουμε σε άρθρο του Ριζοσπάστη ο Σοφοκλής Βενιζέλος σε επιστολή του προς το βασιλιά Παύλο ένα μήνα μετά τις εκλογές έγραφε: «Πάντως, γεγονός είναι, ότι εις ουδεμίαν στιγμήν προεβλέψαμεν την ΕΔΑ ως δεύτερον κόμμα και η ευθύνη βαρύνει όλους μας».
Από τη μεριά του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε αργότερα: «το αποτέλεσμα των εκλογών του 1958 προεκάλεσεν εις την κοινήν γνώμην ένα μούδιασμα και ανησυχίες διά το μέλλον».
Και ο Αντρέας Παπανδρέου έγραφε στο βιβλίο του «Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα»: «Η αμερικανική στρατηγική στην Ελλάδα αυτή την περίοδο είχε δύο βασικές επιδιώξεις. Η πρώτη ήταν η εκλογική εξόντωση της ΕΔΑ. Η δεύτερη, ήταν η προβολή ενός μεγάλου αλλά μειοψηφούντος κόμματος του κέντρου».
Μορίς Ζενεβουά, όταν μετά τις εκλογές του 1958 ο Γεώργιος Παπανδρέου θέλησε να προσχωρήσει στην ΕΡΕ, ο Καραμανλής τον απέτρεψε λέγοντάς του: «Θα εξασθενούσατε έτσι, μιαν εθνική αντιπολίτευση που η χώρα επίσης χρειάζεται. Δύο ισχυρά κόμματα, το ένα στην εξουσία, το άλλο εξασφαλίζοντας -για το γενικό καλό- ένα ισορροπημένο αντίβαρο, το ένα διαδεχόμενο το άλλο και ξαναπαίρνοντας τα ηνία όταν η φυσική φθορά της εξουσίας θα επέβαλε μιαν αλλαγή, ιδού ο υγιής κοινοβουλευτισμός που ονειρεύομαι. Και γι αυτό εύχομαι τον σχηματισμό ενός συμπαγούς κόμματος του Κέντρου, ικανού να ενώση τα ανομοιογενή στοιχεία του».

Και αυτό ακριβώς συνέβη, καθώς σύμφωνα με τον βιογράφο του Κωνσταντίνου Καραμανλή,

Τελικά το Σεπτέμβριο του 1961 ο Γεώργιος Παπανδρέου ανακοινώνει την ίδρυση της Ενωσης Κέντρου ως ενιαίο κόμμα το οποίο απαρτιζόταν από διάφορα κεντροδεξιά κόμματα. Μάλιστα όπως αναφέρει ο Ριζοσπάστης ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου δήλωνε δημοσίως πως άμεση επιδίωξη της Ενωσης Κέντρου ήταν να περιορίσει την ΕΔΑ σε ποσοστό μικρότερο του 20%, ώστε να πάψει να αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα και να μπορούν «τα δύο εθνικόφρονα κόμματα να παλεύουν εντός των πλαισίων της Δημοκρατίας».

Όμως για να χτυπηθεί η ΕΔΑ δεν έφταναν μόνο τα πολιτικά μέσα, έτσι χρησιμοποιήθηκε το σχέδιο «Περικλής» το οποίο είχε εκπονηθεί από την Κ.Υ.Π το 1955 και ανεθωρήθηκε το 1959 από τον αρχηγό της, στρατηγό Νάτσινα. Σε αυτό το σχέδιο λάμβαναν μέρος ελληνικές και ξένες μυστικές υπηρεσίες μαζί με τη βοήθεια του στρατού και της αστυνομίας.

Εντύπωση όμως προκαλεί το γεγονός πως ακόμα και ο «Γέρος της Δημοκρατίας» λέγεται πως έκανε λόγο για χωροφύλακες και πιστόλια! (Σπ. Λιναρδάτου: «Από τον Εμφύλιο στη Χούντα», Θ. Διαμαντόπουλου: «Κώστας Μητσοτάκης - Πολιτική βιογραφία»)

«Θα κάνωμεν πολιτικήν και εκλογικήν συνεργασίαν με τον Καραμανλήν. Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: από το ένα μέρος θα είναι οι εθνικόφρονες και από το άλλο οι κομμουνισταί. Θα κάνωμεν τας εκλογάς με τους χωροφύλακές και με το πιστόλι στο χέρι».

Και έτσι φτάνουμε στις εκλογές «βίας και νοθείας» του 1961, κατά την προεκλογική περίοδο των οποίων το παρακράτος δεν δίστασε για ακόμα μια φορά να σκοτώσει αριστερούς πολίτες. Πρόκειται για τις εν ψυχρώ δολοφονίες του στρατιώτη Διονύση Κερπινιώτη στην Αρκαδία και του 24χρονου Στέφανου Βελδελμίρη, στη Θεσσαλονίκη!

Παράλληλα σημειώνονταν βίαια επεισόδια κατά των οπαδών αλλά και των βουλευτών της ΕΔΑ η οποία κατέβαινε τότε μαζί με το Εθνικό Αγροτικό Κόμμα ως Πανδημοκρατικό Μέτωπο Ελλάδας (ΠΑ.Μ.Ε.)  

Στην επαρχία στρατός, αστυνομία και «εθνικόφρονες» πολίτες τρομοκρατούσαν τον κόσμο που ήθελε να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις της ΕΔΑ και πολλές της συγκεντρώσεις παρεμποδίστηκαν. Η "Αυγή" μάλιστα σε άρθρο της πριν τις εκλογές προειδοποιούσε τον κόσμο μέχρι και για σημαδεμένους φακέλους με τη μέθοδο της μονογραφής! 

Όμως για το κυρίαρχο σύστημα φαίνεται ότι δεν έφταναν ούτε οι δολοφονίες ούτε οι ξυλοδαρμοί ούτε η ψυχολογική βία. Για να είναι σίγουρο ότι η δύναμη της ΕΔΑ θα μειωθεί, ψηφίστηκε ένα εκλογικό σύστημα το οποίο λέγεται ότι ήταν έμπνευση του Γεωργίου Ράλλη (που στο μεταξύ είχε επιστρέψει στην ΕΡΕ) και βάσει του οποίου στη δεύτερη κατανομή θα μετείχαν μόνο όσα αυτοτελή κόμματα θα συγκέντρωναν τουλάχιστον το 15% του συνόλου των ψήφων, ενώ το ποσοστό αυτό αυξανόταν στο 25% για συνασπισμό δύο κομμάτων και στο 30% για μεγαλύτερους συνασπισμούς. Στόχος αυτού του πολύπλοκου συστήματος ήταν να μην επαναληφθεί αυτό που συνέβη το 1958, δηλαδή η ανάδειξη της ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση.

Έτσι μετά από όλο αυτό το κλίμα τρομοκρατίας ήταν φυσικό η ΕΔΑ με το ΠΑΜΕ να χάσει μέρος της δύναμής της. Στις εκλογές του Οκτώβρη του 1961 (στις οποίες «ψήφισαν μέχρι και τα δέντρα») πρώτη δύναμη ήρθε η ΕΡΕ με 50,81% και 176 έδρες, δεύτερη η Ένωση Κέντρου με 33,6% και τρίτο το ΠΑΜΕ (ΕΔΑ και Εθνικό Αγροτικό Κόμμα) με 14,63% και 24 έδρες.

Στην Πέλλα συγκεχυμένες μαρτυρίες κάνουν λόγο για καταμετρημένα περισσότερα από 350 ψηφοδέλτια ΕΔΑ, πράγμα πρωτοφανές για αριστερό κόμμα στα εκλογικά χρονικά του χωριού μας. Η σύγχυση έχει να κάνει για το αν αυτά τα ψηφοδέλτια αφορούσαν τις εκλογές του 1958 ή αυτές του 1961. Πιθανότερο μοιάζει το πρώτο δηλ το 1958, αφού και το πανελλήνιο ποσοστό της ΕΔΑ ήταν το υψηλότερο όλων των εποχών σ’ αυτές τις εκλογές με την ΕΡΕ να αιφνιδιάζεται με το «αναπάντεχο» ποσοστό. Στις εκλογές του 1961 οι οπαδοί και ψηφοφόροι της ΕΔΑ περνούσαν από εξονυχιστικό έλεγχο(σχέδιο Περικλής) πριν μπουν στα εκλογικά τμήματα, μέσα στα οποία φυσικά δεν υπήρχαν ψηφοδέλτια της ΕΔΑ. Μάλιστα οι ψηφοφόροι της ΕΔΑ αναφερόμενοι στις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, έλεγαν μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι «μόνο το σάλιο ήταν δικό μας»!

Έκτοτε η «συμφωνία της χαρτοπετσέτας» ίσχυσε και πάλι για πολλά χρόνια και φυσικά πολύ κάτω από το «ακίνδυνο όριο» του 10%, μέχρι και το 1989, όταν γεννήθηκε μια νέα εκλογική και όχι μόνο συμμαχία, ο Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας, με βασικούς εταίρους τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Αριστεράς το ΚΚΕ και την Ελληνική Αριστερά(Ε.ΑΡ.), μετεξέλιξη του ΚΚΕ Εσωτερικού. Πρόεδρος του ΣΥΝ ο Χαρίλαος Φλωράκης με Γ.Γ. τον Λεωνίδα Κύρκο. Ο ΣΥΝ τότε έλαβε 14,3% και 4 έδρες στις Ευρωεκλογές και 13,1% και 28 έδρες στις Βουλευτικές Εκλογές του Ιουνίου που ακολούθησαν. Τότε συμμετείχε και στην 5μηνη κυβέρνηση συνεργασίας με την ΝΔ και πρωθυπουργό τον Τζανή Τζανετάκη μέχρι τις εκλογές του Νοέμβρη του 1989. Από τον Νοέμβρη 1989 μέχρι τον Απρίλη του 1990 οπότε και προκηρύχθηκαν εθνικές εκλογές, συμμετείχε στην Οικουμενική κυβέρνηση με την ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα. Στις εκλογές του Απριλίου του 1990 ο ΣΥΝ επανέρχεται στα «Τσωρτσιλικά» ποσοστά του 10,28% και 19 έδρες…

Εκείνη την περίοδο στην Πέλλα, δηλαδή το 1989 γίνεται η «υπέρβαση» και η Αριστερά με τον ενιαίο Συνασπισμό λαμβάνει στις ευρωεκλογές 168 ψηφοδέλτια και στις βουλευτικές 145! Αρκετά πριν είχε δημιουργηθεί στην Πέλλα και η πρώτη Κομματική Οργάνωση Βάσης με τα περισσότερα μέλη της να προέρχονταν είτε από το ΚΚΕ είτε από την ΚΝΕ. Με την δημιουργία του Ενιαίου Συνασπισμού και την διάσπαση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, η οργάνωση μετεξελίσσεται σε Κομματική Οργάνωση του Συνασπισμού. Συνασπισμός που στην συνέχεια διασπάται και πάλι με το σκληροπυρηνικό ΚΚΕ να ακολουθεί «μοναχική» πορεία και τον ΣΥΝ να περνάει από χίλια μύρια κύματα και να απειλείται ακόμα και η πολιτική του ύπαρξη, αφού στις εκλογές του 1993 μέσα σε κλίμα μεγάλης πόλωσης δεν καταφέρνει να μπει στην βουλή, με πρόεδρο την Μαρία Δαμανάκη.

Από τότε κύλησε αρκετό «πολιτικό» νερό με πολλές εσωτερικές και «εξωτερικές» διεργασίες στα κόμματα της Αριστεράς και όχι μόνο, για να φτάσουμε στο Μάιο του 2012 όπου ο ΣΥΡΙΖΑ με πρόεδρο τον Αλέξη Τσίπρα στις βουλευτικές εκλογές αναδεικνύεται σε δεύτερο κόμμα με ποσοστό 16,78% και 52 έδρες! Παρά τις εντολές σχηματισμού κυβέρνησης η ευρύτερη Αριστερά και η λεγόμενη Κεντροαριστερά δεν βρίσκουν σημεία επαφής, οπότε η χώρα οδεύει σε δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση.  Αυτό όμως ήταν απλώς ο προάγγελος των όσων ανατρεπτικών θα ακολουθούσαν ένα μήνα αργότερα και πολύ περισσότερο στις ευρωεκλογές του 2014…

Στις Βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει το 26,89% και 71 έδρες και σταθεροποιείται στην δεύτερη θέση με διαφορά μικρότερη των 3 ποσοστιαίων μονάδων από την πρώτη ΝΔ, φλερτάροντας για πρώτη φορά τόσο ρεαλιστικά με την διακυβέρνηση της χώρας. Αν και δεν σχηματίζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση από κανένα πολιτικό κόμμα, εντούτοις ο δικομματισμός ΠΑΣΟΚ – ΝΔ βρίσκοντας δεκανίκι την «αριστερή» ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, καταφέρνει με τον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο και το bonus των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα έστω με ένα ψήφο προβάδισμα, να σχηματίσει κυβέρνηση με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 179 εδρών.

Το 2012  στην Πέλλα τα αποτελέσματα του Μαΐου δεν έδειξαν και πολλά πράγματα όσον αφορά την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ πέρα από μια σχετική άνοδο, αφού ως είθισται στην συντηρητική περιοχή μας, παίρνουμε πολύ αργές πολιτικές «στροφές» και ο δικομματισμός με τους κομματικούς μηχανισμούς του και πάλι έκανε πάρτι… Ένα μήνα αργότερα όμως τον Ιούνιο ο ΣΥΡΙΖΑ περνά δεύτερος και στο Δήμο Πέλλας πάνω από το ΠΑΣΟΚ και στην Πέλλα η Αριστερά  καταγράφει το μεγαλύτερο ποσοστό της μετά το 1958, Τα 280 ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωναν μια νέα πραγματικότητα στον πολιτικό χάρτη της Πέλλας!

Και φτάσαμε ζώντας «απαισίως» μετά από τέσσερα 2010-2014 σκληρά για όλους τους «κοινούς θνητούς» πολίτες αυτής της χώρας μνημονιακά χρόνια στο 2014, όπου τα καλά και αίσια μας περίμεναν το Μάιο, στην τριπλή εκλογική αναμέτρηση για δήμους-περιφέρειες-ευρωβουλή.

Κοινό μυστικό αποτέλεσε αυτά τα τέσσερα μνημονιακά χρόνια, το αδυσώπητο αντιπολιτευτικό μένος και οι επιθέσεις με κάθε βρώμικο, αντισυνταγματικό και αντιδημοκρατικό μέσο από το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα και τα φερέφωνά του ηλεκτρονικά και τηλεοπτικά ΜΜΕ, απέναντι στο κόμμα της ανερχόμενης αριστερής αντιπολίτευσης. Κάτι πρωτοφανές και πρωτόγνωρο για κόμμα αντιπολίτευσης από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Οι μονταζιέρες εργάζονταν πυρετωδώς για να μετατρέψουν το μαύρο σε άσπρο, την ψέμα σε αλήθεια και να πετούν συνεχώς λάσπη στον ανεμιστήρα…Την αποσβολωμένη και αδύναμη κοινωνία την περίμενε μετά από κάθε ψήφιση νομοσχεδίου και μια δυσάρεστη έκπληξη, ένα ακόμα καίριο χτύπημα… Περικοπές, απολύσεις, διαθεσιμότητες, καταργήσεις, διάλυση βασικών κοινωνικών και προνοιακών δομών, λουκέτα, ανεργία, αυτοκτονίες, ανέχεια, φτώχεια, ανασφάλεια,  εξαθλίωση, απαξίωση, αδιαφορία…Μ’ ένα ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ οι αδιάβαστοι «κομάντος βουλευτές» του συστήματος και της συγκυβέρνησης, έσπερναν την απογοήτευση, την θλίψη, τον πόνο και την απόγνωση στην κοινωνία και τους πολίτες. Το περιβόητο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, μόνο δεινά έφερε στην ελληνική κοινωνία. Το λεγόμενο «συμμάζεμα» των οικονομικών θεωρείται αυτονόητο, όταν από την μια μεριά δεν προσφέρεις απολύτως τίποτα και από την άλλη φορολογείς, περικόπτεις, απολύεις ανελέητα τους πολίτες… Παραταύτα όμως ο απώτερος στόχος όλης αυτής της τραγωδίας, της μείωσης δηλαδή του δημόσιου χρέους, όχι μόνο δεν επιτεύχθηκε, αλλά επιδεινώθηκε κιόλας, αυξάνοντάς το ακόμη περισσότερο και καταστώντας το μη βιώσιμο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιώθηκε και δικαιώνεται καθημερινά για όσα ισχυριζόταν από την πρώτη στιγμή για τα αδιέξοδα, τα λάθη και τις συνέπειες των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων. Κι αυτή η δικαίωση αποτυπώθηκε περίτρανα στα ιστορικά εκλογικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών 2014, όπου για πρώτη στην ιστορία του ελληνικού κράτους, αριστερό κόμμα ανακηρύσσεται σε πρώτη εκλογική  δύναμη με ποσοστό 26,71% και 7 έδρες, τέσσερις μονάδες διαφορά από την περιέργως δεύτερη ΝΔ! Το μήνυμα των εκλογών σαφέστατο: το 70% του ελληνικού λαού τους δείχνει για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα την πόρτα της εξόδου από τα πολιτικά πράγματα της χώρας! Η αξία του νικητή αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία, αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες και τον τρόπο που επιτεύχθηκε η νίκη του… Μπορεί να μην έψαχναν τις κάλτσες των ψηφοφόρων για αριστερά ψηφοδέλτια, μπορεί να μην ψήφισαν τα δέντρα αυτή τη φορά στηρίζοντας την δικομματική κυβέρνηση, επιστρατεύτηκαν όμως σχεδόν όλα τα αθέμιτα μέσα... Ποτάμια, ρυάκια, βουνά και λαγκάδια, αύξηση αριθμού υποψηφίων την ύστατη στιγμή, bonus ψήφων από ΝΔ σε ΕΛΙΑ, «μαϊμού» πρωτογενή πλεονάσματα, κίνηση των 58, τα 101 σκυλιά της Δαλματίας, Ελιές κι άλλα εδώδιμα προς βρώση, χώνευση και τέρψη των ψηφοφόρων πολιτών που αυτοί θεωρούν ακόμη βοοειδή και αιγοειδή… Το μόνο που κατάφεραν όμως  παρόλα αυτά, ήταν να περιορίσουν την ολοκληρωτική συντριβή και να πανηγυρίζουν την 26^η Μαΐου σαν να είχαν πετύχει την μεγαλύτερη νίκη της μεταπολιτευτικής ιστορίας τους! Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τεράστια και εκκωφαντική στα πέρατα του πλανήτη, κι ας προσπάθησαν να την υποβαθμίσουν με κάθε τρόπο για άλλη μία φορά, παρουσιάζοντας ως σεισμό και καταποντισμό, την παρόμοια σε έκταση εκλογική νίκη της Λεπέν στην Γαλλία, την άνοδο του φασισμού σε άλλες χώρες και την σταθερότητα της Χρυσής Αβγής, για τις οποίες όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με τις πολιτικές τους, είναι συνυπεύθυνες…

Στην Πέλλα σ’ αυτές τις εκλογές είχαμε «κοσμογονικές» αλλαγές και εξελίξεις… Η σπίθα δόθηκε από την αυτοδιοίκηση με την δημιουργία της Αυτόνομης Δημοτικής Κίνησης ΑΝ.Α.Σ.Α. και του πρώτου ανεξάρτητου αριστερού ψηφοδελτίου που παρουσιάσθηκε ποτέ στην Δημοτική Κοινότητα Πέλλας από καταβολής της! Μια ΑΝ.Α.Σ.Α. που με το 11% και τα 190 ψηφοδέλτια που έλαβε στις εκλογές στην Πέλλα, όχι μόνο έδωσε βροντερό παρόν στα δημοτικά πράγματα, αλλά έδειξε ότι δεν πρόκειται για κάτι περιστασιακό και ευκαιριακό, αλλά για μια σοβαρή, συγκροτημένη και απολύτως προσανατολισμένη Δημοτική Κίνηση, που αποκτώντας την εκλογική δυναμική που της έδωσαν οι πολίτες της Πέλλας με την ψήφο τους, σε συνάρτηση πάντα με την κοινωνική από την οποία προέρχεται, ήρθε για να μείνει, να προτείνει, να παλέψει, να διεκδικήσει, να δώσει ελπίδα και να καταφέρει τα καλύτερα για τον τόπο και τους πολίτες. Τσαλάκωσε με το καλημέρα στην Πέλλα την "συμφωνία της χαρτοπετσέτας"... Προηγούμενό της, με όσες διαφορές υπάρχουν φυσικά βάσει κοινωνικών, πολιτικών, αυτοδιοικητικών και προεκλογικών συνθηκών, θα μπορούσε να ψάξει κανείς στο μακρινό 2002 και τον τότε δήμο Γιαννιτσών, όταν η «Ανθρώπινη Πόλη» έλαβε το αξιομνημόνευτο 23%! Τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών που επικράτησαν σ’ αυτές τις εκλογές, πρόκειται για μια πολύ μεγάλη επιτυχία για την ΑΝ.Α.Σ.Α. απ’ όποια οπτική γωνία κι αν το προσεγγίσεις… Προφανώς κατέστει κατανοητό σε κάθε πολίτη, ότι διορθώνοντας κάποια «βρεφικά» λάθη και παραλείψεις, κι έχοντας σύμμαχο και τον πολύτιμο χρόνο που της έλειψε σ’ αυτές τις εκλογές, η Κίνηση έχει κοινωνικό και δημοτικό «πεδίον δόξης λαμπρό»…Οι υποψήφιοι της ΑΝ.Α.Σ.Α. ευχαριστούμε τους δύο χιλιάδες και πλέον πολίτες που μας εμπιστεύθηκαν και υποσχόμαστε ότι θα φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών τους. Γιατί η ΑΝ.Α.Σ.Α. δεν τελείωσε με τις εκλογές της 18^ης Μαΐου και την ελάχιστη εκπροσώπηση που πέτυχε στο νέο δημοτικό συμβούλιο. Τα προβλήματα είναι μπροστά μας και θα αγωνιστούμε από κάθε μετερίζι, για την καλύτερη αντιμετώπισή και επίλυση τους. Η ΑΝ.Α.Σ.Α. είναι η ανερχόμενη δημοτική κίνηση με σοβαρό και υπεύθυνο αντιπολιτευτικό και προγραμματικό λόγο και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, έτοιμη να αναλάβει την διοίκηση του δήμου προς όφελος και μόνο των πολιτών και του τόπου. 

Στην Πέλλα, αλλά και στον Δήμο ευρύτερα όλοι γνωριζόμαστε.... Ξέρουμε τι θα βρούμε, ξέρουμε τι να περιμένουμε και τι όχι από την νέα δημοτική αρχή... Δεν θα αφήσουμε να χαθεί κι αυτή η τόσο σημαντική 5ετία... Δεν θα αρκεστούμε στο λίγο και το μέτριο.

Την σπίθα της ΑΝ.Α.Σ.Α. ακολούθησε μια εβδομάδα αργότερα η φλόγα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές με την πρωτοφανή ανατροπή του πολιτικού σκηνικού… Μπορεί στην Πέλλα η ΝΔ να παρέμεινε πρώτο κόμμα, όμως η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην δεύτερη θέση και το κλείσιμο της ψαλίδας που στο πρόσφατο παρελθόν ήταν χαώδης, έγινε με εκκωφαντικό τρόπο και την καταμέτρηση 413 ψηφοδελτίων αριστερού κόμματος για πρώτη φορά στα χρονικά της πολιτικής ιστορίας της Πέλλας! Ένα αριστερό κόμμα όμως που εξέφρασε τις αγωνίες, τις ανησυχίες και την ελπίδα, όλων των πολιτών ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει να ανταποκριθεί στις ανάγκες και τις προσδοκίες της κοινωνίας, δεν θα μείνει στο απυρόβλητο. Δεν θα χαρίσουμε τίποτα, απ’ αυτά που με κόπο και αγώνα κατακτήσαμε…Δεν θα χαρίσουμε τίποτα, απ' όσα δικαιούμαστε, δεν θα κάνουμε πίσω σε καμία από τις δίκαιες διεκδικήσεις μας. Αρχίσαμε...