Στο τέλος ο Τσιριμώκος θα φανεί

Το μήνυμα των ευρωεκλογών ήταν απλό και ξεκάθαρο: Όταν γίνουν εθνικές εκλογές, θα τις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι κινήσεις των  επόμενων ημερών δείχνουν ότι Σαμαράς, Βενιζέλος και τα αφεντικά τους το κατανόησαν βαθύτατα. Έχουν απόλυτη συνείδηση,  ότι τα συνήθη μέσα (όργιο προπαγάνδας, διαστρέβλωση θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, εκβιασμοί, τρομοκρατία και έξωθεν παρεμβάσεις) δεν πρόκειται να αποδώσουν – και έχουν προσαρμόσει την τακτική τους στη νέα πραγματικότητα. Στόχος είναι να αποτραπεί κάθε πιθανότητα εθνικών εκλογών, τουλάχιστον μέχρι τον Ιούνιο του 2016.

Το σχέδιο, που ήδη έχει αρχίσει να εφαρμόζεται, περιλαμβάνει δυο φάσεις:  Άμεσα, να αυξηθεί ο αριθμός των βουλευτών που στηρίζουν την κυβέρνηση σε 155-160, ώστε να δοθεί η αίσθηση μιας άνετης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και μιας σταθερής κυβέρνησης. Μεσοπρόθεσμα, και συγκεκριμένα μέχρι το τέλος του έτους, να δημιουργηθεί μια δεξαμενή 185-190 βουλευτών, που θα επιτρέψουν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή.

Η πρώτη φάση του σχεδίου πρακτικά έχει ήδη ολοκληρωθεί. Η δεύτερη είναι πιο δύσκολη, αλλά απολύτως εφικτή. Αυτή τη στιγμή το άθροισμα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ανεξάρτητων είναι ακριβώς 180, αλλά δεν βγάζει πρόεδρο. Ο απαιτούμενος αριθμός θα προκύψει από τον κανιβαλισμό της Δημοκρατικής Αριστεράς και των Ανεξάρτητων  Ελλήνων. Σε περίπτωση ανάγκης, ενδεχομένως θα αξιοποιηθεί η εφεδρεία της Χρυσής Αυγής, με προφανές αντάλλαγμα την απαλλαγή από τις ποινικές διώξεις. Η μυστικότητα της ψηφοφορίας παρέχει ασφάλεια και διευκολύνει κάθε είδους αποστασία. Φυσικά αυτό θα τους επιτρέψει να ολοκληρώσουν το ξεπούλημα της χώρας και την εξαθλίωση των ανθρώπων.

Λογικά ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, και ταυτόχρονα επείγουσα κοινωνική ανάγκη, είναι η πτώση της κυβέρνησης και η διεξαγωγή εκλογών, όσο πιο σύντομα είναι εφικτό. Η μεγαλύτερη ευκαιρία για να προκληθούν εκλογές είναι η αδυναμία της παρούσας Βουλής να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας. Αυτό προϋποθέτει να ελαχιστοποιηθούν οι διαρροές από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ προς την Ελιά, να σταματήσουν να φυλλορροούν οι ΑΝΕΛ και να διαφοροποιηθεί μέρος των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτή την κατεύθυνση κάποιοι συμβουλεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρήσει άνοιγμα-διεύρυνση προς την Κεντροαριστερά, στρογγυλεύοντας τον πολιτικό του λόγο, αφαιρώντας ριζοσπαστικά στοιχεία και προβάλλοντας το «δημοκρατικό-προοδευτικό» έναντι του αριστερού-ριζοσπαστικού. Ταυτόχρονα προτείνεται να πυκνώσουν οι αναφορές στο εθνικό-πατριωτικό, που συγκινεί ιδιαίτερα την αντιμνημονιακή Δεξιά και τα υπολείμματα του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ». Είναι σαφές από την αρθρογραφία κεντρικών στελεχών (Πουλάκης- Ριναλντι επί του παρόντος ), αλλά και από προεκλογικές κινήσεις (Σαμπιχά Σουλεϊμάν, Καρυπίδης), που δεν ήταν ατυχήματα, ότι αυτή η προοπτική δεν αφήνει αδιάφορο  μέρος της ηγεσίας του κόμματος.

Αυτός ο προσανατολισμός θα ήταν ενδεδειγμένος και αποτελεσματικός για ένα αστικό κόμμα διαχείρισης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που θα επιδίωκε μια  μιας ομαλή διαδοχή στα πλαίσια ενός δικομματικού συστήματος εναλλαγής στην κυβέρνηση. Είναι όμως απολύτως αδιέξοδος και καταστροφικός για ένα αριστερό, ριζοσπαστικό κόμμα, που έχει στόχο την ανατροπή του συστήματος εξουσίας  και την εφαρμογή μιας πολιτικής παραγωγικής ανασυγκρότησης προς όφελος των αδύναμων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων – ένα κόμμα αποφασισμένο να τα βάλει με θεούς και δαίμονες, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Είναι αδιέξοδος και καταστροφικός για πέντε τουλάχιστον λόγους:

1. Παίζει στο γήπεδο των αντιπάλων ένα παιχνίδι που αυτοί ξέρουν καλύτερα, έχουν περισσότερα όπλα, μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών και σημαντικές εφεδρείες.
2. Στηρίζει την έκβαση του εγχειρήματος σε αντάρτες της πορδής τύπου Κασσή, ανθρώπους του βαθέος ΠΑΣΟΚ, τύπου Σκανδαλίδη, πολιτικούς γυρολόγους τύπου Ανδρουλάκη και τους ομοίους τους. Αυτοί οι άνθρωποι επέλεξαν στρατόπεδο εδώ και τέσσερα χρόνια. Αντικειμενικά είναι πολιτικοί αντίπαλοι και όχι εν δυνάμει σύμμαχοι.
3. Οδηγεί στην απογοήτευση και την αποστράτευση το πιο αξιόμαχο και δυναμικό τμήμα των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ, τους ανθρώπους με βαθιά αριστερή συνείδηση και οργανική σχέση με τα κινήματα και τις συλλογικότητες.
4. Συμβιβάζεται με τη λογική της ανάθεσης και καλλιεργεί αυταπάτες, πως η κυβέρνηση μπορεί να πέσει με κεντρικές πολιτικές κινήσεις και τον κόσμο στους καναπέδες ή τις παραλίες.
5. Αναγνωρίζει και υποκλίνεται στην ιδεολογική ηγεμονία του αντιπάλου, υποχωρεί σε θέματα αρχής και αλλοιώνει την ιστορική ταυτότητα του χώρου.

Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση δεν θα πέσει εύκολα και δεν θα πέσει στο κοινοβούλιο. Η κυβέρνηση θα πέσει, αν πέσει, στους δρόμους και τις πλατείες. Είναι επικίνδυνη αυταπάτη να περιμένουμε ανατροπή, χωρίς μαχητικό, μαζικό λαϊκό κίνημα. Είναι απόλυτη ανάγκη να ξεκινήσει μια συζήτηση για τα αίτια της καθίζησης και για το πώς θα ξαναβγεί ο κόσμος στους δρόμους. Η οικοδόμηση των προϋποθέσεων για τον μεγάλο ξεσηκωμό είναι ο μοναδικός δρόμος. Είναι δύσκολος, δύσβατος, απαιτητικός. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος. Η γνώση, η εμπειρία, η επινοητικότητα, η φαντασία όλων, και κυρίως η προσήλωση σε αυτό τον στο στόχο, είναι η μοναδική ρεαλιστική επιλογή. Εάν τα καταφέρουμε, στους γεμάτους  δρόμους θα  απαντηθούν και τα υπόλοιπα ερωτήματα. Θα ξεχωρίσουν οι αγωνιστές από τους τυχοδιώκτες και οι σύμμαχοι από τους αντιπάλους. Θα φανεί που πρέπει να συγκρουστούμε και που να υποχωρήσουμε.

Σε διαφορετική περίπτωση, μην έχετε καμιά αμφιβολία: στο τέλος ο Τσιριμώκος θα φανεί. Και, πιθανότατα, χιλιάδες άνθρωποι θα χάσουν τα σπίτια τους, οι άρρωστοι θα πεθαίνουν χωρίς γιατρό και φάρμακα, τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς. Η αγανάκτηση και η οργή θα διοχετευτούν στον εθνικισμό και την Ακροδεξιά. Κι εμείς, ιστορικά εκπαιδευμένοι στις ήττες, θα θρηνήσουμε για πολλοστή φορά τη χαμένη άνοιξη.

Του Νίκου Κακλσμάνη

Πηγή: rednotebook.gr