H μονιμότητα βασικό αίτημα του αστικού εκσυγχρονισμού επί Βενιζέλου
Το «ταμπού»
της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να σπάσει, έχει
επανειλημμένα τονίσει ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, αλλά και
ένας ευρύτατος κύκλος πολιτικών και αναλυτών. Οι πρώτες απολύσεις έγιναν
με το κλείσιμο της ΕΡΤ, ενώ την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές
μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε ότι δεν θα απολυθούν τελικά εκπαιδευτικοί,
καθαρίστριες, σχολικοί φύλακες και δημοτικοί αστυνομικοί που είχαν τεθεί
σε διαθεσιμότητα.
Οι απολύσεις
από το δημόσιο, πέρα από τον στόχο της μείωσης όσων δαπανών δεν
κατευθύνονται στην αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, παρουσιάζονται ως
μέτρο δικαιοσύνης, κατάργησης ενός αδικαιολόγητου «προνομίου» που
απολαμβάνουν ανίκανα «βύσματα», τη στιγμή που στον ιδιωτικό τομέα
κυριρχεί η μαζική ανεργία. Το ότι η εξίσωση γίνεται προς τα κάτω, το ότι
στην κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο συμπυκνώνεται η κατάργηση
του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή εργασία εν γένει, τείνουν
δυστυχώς να το παραβλέπουν πολλά από τα θύματα των μνημονιακών
πολιτικών, παραδομένα σε μια πολιτική της μνησικακίας.