Σφυγμομετρώντας την κοινωνία και ιδιαίτερα τον κόσμο της εργασίας,
αντιλαμβανόμαστε πως Τρόικα και κυβέρνηση επιβάλουν ένα κλίμα φόρου(και φόβου) και
τρόμου, που παρεκλίνει από το ίδιο το δημοκρατικό πλαίσιο του αστικο-
κοινοβουλευτικού συστήματος. Εκμεταλλευόμενοι την απόγνωση και την
μοιρολατρεία των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, καταδυναστεύουν την
καθημερινότητα, την αξιοπρέπεια και την ίδια την ύπαρξη των ανθρώπων.
Στην αντίληψη των διαχειριστών, η φτώχεια και η ανεργία φαντάζει ως
φυσικό φαινόμενο, αναγκαίο για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης.
Το κατοχυρωμένο καθολικό, δημοκρατικό δικαίωμα για πρόσβαση σε όλες
τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, εγκαταλλείπεται με αποτέλεσμα το
εκπαιδευτικό σύστημα να αποκτάει έντονα χαρακτηριστικά ταξικού
αποκλεισμού. Για την ιθύνουσα τάξη, η για χρόνια κοινωνική κινητικότητα
που εκφραζόταν και μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, πρέπει πλέον να
εκκλείψει. Τα μεσοαστικά και μικροαστικά στρώματα που ενίσχυαν το
κυρίαρχο μπλοκ της εξουσίας, κατά την περίοδο της «νίκης» και της
«ευημερίας», σε συνθήκες κρίσης συμπιέζονται οικονομικά και κοινωνικά,
με αποτέλεσμα να περιορίζονται και ποσοτικά.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου ο μισθωτός που κατείχε μια πιστωτική κάρτα ήταν ισότιμος του τραπεζίτη, ο λαϊκός καπιταλιστικός μύθος αποκτούσε σουρεαλιστικές διαστάσεις. Στην Ελλάδα δεν υπήρχαν εργάτες παρά μόνο «ιδιωτικοί υπάλληλοι» με μικροαστική συμπεριφορά.
Το πιο ακραίο ίσως φαινόμενο πολιτικής φαυλότητας του πελατειακού κράτους, αποτελεί η χρήση των δημοσίων υπαλλήλων, που μέσω της κινητικότητας- διαθεσιμότητας, ένα σημαντικό μέρος τους θα οδηγηθεί στην απόλυση. Άνεργοι δεν μπορεί να υπάρχουν μόνο από τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, (1,5 εκετομμύριο άνεργοι) αλλά και από τον δημόσιο τομέα, αφού η συρρίκνωση της οικονομίας επιτάσσει ένα «φιλελεύθερο εξορθολογισμό» των δημοσίων υπηρεσιών. Η κυβέρνηση στο πρόσωπο του δημοσίου υπαλλήλου τιμωρεί το «βολεμένο και προνομιούχο εργαζόμενο», μιας καταναλωτικής κοινωνίας, που τον καλεί τώρα σε θυσίες και ένδεια, έτσι ώστε μέσα από την ίδια τη ζωή να καταλάβει βιωματικά τι σημαίνει κυκλική καπιταλιστική κρίση.
Η γενιά μου και οι απόγονοι της, θεωρητικά τουλάχιστον, αποτελούν το πιο παραγωγικό και δημιουργικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Σήμερα, όμως, ουσιαστικά είναι θύματα των κοινωνικο-πολιτικών επιλογών τους. Είναι φανερό ότι δεν εκτιμήσαμε και δεν υπερασπιστήκαμε κοινωνικές κατακτήσεις (παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση κ.ά.) και εργασιακά δικαιώματα (συλλογικές συμβάσεις, συνδικαλιστικές ελευθερίες κ.ά.), αποδεχτήκαμε και συμμετείχαμε σε συμπεριφορές του «πελατειακού συνδικαλισμού», ο οποίος ελέγχεται από διάφορα κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
Χάσαμε το μέσο της συλλογικής μας οργάνωσης και έκφρασης, το Σωματείο. Μείναμε μόνοι, έρμαια των πολιτικών που μας τσακίζουν και μας αφανίζουν καθημερινά, «εξατομικευμένα κύμβαλα που αλαλάζουν σε χαράδρες σιωπής». Τα παιδιά μας, από την άλλη νοιώθουν προδομένα, από τους ίδιους τους γονείς, γιατί πίστεψαν πως βρίσκονται στο απυρόβλητο, «βολεμένα» κάτω από την ισχυρή προστασία του κόμματος, της παράταξης, του υπουργού, του βουλευτή.
Τώρα πουλούν γνώση και χέρια σε ξένες αγορές ή συρρέουν στις λίστες ανεργίας του Ο.Α.Ε.Δ χωρίς αλληλεγγύη και συλλογική οργάνωση.
Για να αλλάξουμε όλα αυτά και ν΄ανατρέψουμε την εικόνα τρόμου που κυριαρχεί στην πατρίδα μας, χρειαζόμαστε μια νέα αρχή και νέες κοινωνικές και πολιτικές δομές, αφού χαρίσαμε και δεν φροντίσαμε να διατηρήσουμε τίποτε όρθιο από τις κατακτήσεις των προηγούμενων γενεών. Ας δώσουμε σήμερα ως μια πράξη λύτρωσης, πνοή σε νέους τρόπους αντίστασης και αναζήτησης μιας προοπτικής, αφού πρώτα αναρωτηθούμε και απαντήσουμε σε μερικά ερωτήματα που καίνε: «τι φταίει που φτάσαμε ως εδώ;», «γιατί πιστέψαμε στα ψέμματα;», «ποιοί έχουν ανάγκη τα ψέμματα και για ποιό σκοπό;», « ποιοί θέλουν ν΄απαγορεύσουν τη σκέψη, το λόγο, την ίδια τη δράση των πολιτών;». Όταν και εάν απαντηθούν τα παραπάνω, τότε πραγματικά θα υπάρχει η ελπίδα για τη γέννηση μιας νέας κατάστασης, μιας καινούργιας αρχής.
Τέλος θα ήθελα να υπενθυμίσω στους υπερασπιστές του «νεοφιλελευθερισμού» πως η νεκροφόρα του πολιτικού φιλελευθερισμού είναι ο «οικονομικός φιλελευθερισμός των αγορών» που οδηγεί πλέον σε κρίση και μαρασμό τις ίδιες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού.
Πηγή: alterthess.gr
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου ο μισθωτός που κατείχε μια πιστωτική κάρτα ήταν ισότιμος του τραπεζίτη, ο λαϊκός καπιταλιστικός μύθος αποκτούσε σουρεαλιστικές διαστάσεις. Στην Ελλάδα δεν υπήρχαν εργάτες παρά μόνο «ιδιωτικοί υπάλληλοι» με μικροαστική συμπεριφορά.
Το πιο ακραίο ίσως φαινόμενο πολιτικής φαυλότητας του πελατειακού κράτους, αποτελεί η χρήση των δημοσίων υπαλλήλων, που μέσω της κινητικότητας- διαθεσιμότητας, ένα σημαντικό μέρος τους θα οδηγηθεί στην απόλυση. Άνεργοι δεν μπορεί να υπάρχουν μόνο από τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, (1,5 εκετομμύριο άνεργοι) αλλά και από τον δημόσιο τομέα, αφού η συρρίκνωση της οικονομίας επιτάσσει ένα «φιλελεύθερο εξορθολογισμό» των δημοσίων υπηρεσιών. Η κυβέρνηση στο πρόσωπο του δημοσίου υπαλλήλου τιμωρεί το «βολεμένο και προνομιούχο εργαζόμενο», μιας καταναλωτικής κοινωνίας, που τον καλεί τώρα σε θυσίες και ένδεια, έτσι ώστε μέσα από την ίδια τη ζωή να καταλάβει βιωματικά τι σημαίνει κυκλική καπιταλιστική κρίση.
Η γενιά μου και οι απόγονοι της, θεωρητικά τουλάχιστον, αποτελούν το πιο παραγωγικό και δημιουργικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Σήμερα, όμως, ουσιαστικά είναι θύματα των κοινωνικο-πολιτικών επιλογών τους. Είναι φανερό ότι δεν εκτιμήσαμε και δεν υπερασπιστήκαμε κοινωνικές κατακτήσεις (παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση κ.ά.) και εργασιακά δικαιώματα (συλλογικές συμβάσεις, συνδικαλιστικές ελευθερίες κ.ά.), αποδεχτήκαμε και συμμετείχαμε σε συμπεριφορές του «πελατειακού συνδικαλισμού», ο οποίος ελέγχεται από διάφορα κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
Χάσαμε το μέσο της συλλογικής μας οργάνωσης και έκφρασης, το Σωματείο. Μείναμε μόνοι, έρμαια των πολιτικών που μας τσακίζουν και μας αφανίζουν καθημερινά, «εξατομικευμένα κύμβαλα που αλαλάζουν σε χαράδρες σιωπής». Τα παιδιά μας, από την άλλη νοιώθουν προδομένα, από τους ίδιους τους γονείς, γιατί πίστεψαν πως βρίσκονται στο απυρόβλητο, «βολεμένα» κάτω από την ισχυρή προστασία του κόμματος, της παράταξης, του υπουργού, του βουλευτή.
Τώρα πουλούν γνώση και χέρια σε ξένες αγορές ή συρρέουν στις λίστες ανεργίας του Ο.Α.Ε.Δ χωρίς αλληλεγγύη και συλλογική οργάνωση.
Για να αλλάξουμε όλα αυτά και ν΄ανατρέψουμε την εικόνα τρόμου που κυριαρχεί στην πατρίδα μας, χρειαζόμαστε μια νέα αρχή και νέες κοινωνικές και πολιτικές δομές, αφού χαρίσαμε και δεν φροντίσαμε να διατηρήσουμε τίποτε όρθιο από τις κατακτήσεις των προηγούμενων γενεών. Ας δώσουμε σήμερα ως μια πράξη λύτρωσης, πνοή σε νέους τρόπους αντίστασης και αναζήτησης μιας προοπτικής, αφού πρώτα αναρωτηθούμε και απαντήσουμε σε μερικά ερωτήματα που καίνε: «τι φταίει που φτάσαμε ως εδώ;», «γιατί πιστέψαμε στα ψέμματα;», «ποιοί έχουν ανάγκη τα ψέμματα και για ποιό σκοπό;», « ποιοί θέλουν ν΄απαγορεύσουν τη σκέψη, το λόγο, την ίδια τη δράση των πολιτών;». Όταν και εάν απαντηθούν τα παραπάνω, τότε πραγματικά θα υπάρχει η ελπίδα για τη γέννηση μιας νέας κατάστασης, μιας καινούργιας αρχής.
Τέλος θα ήθελα να υπενθυμίσω στους υπερασπιστές του «νεοφιλελευθερισμού» πως η νεκροφόρα του πολιτικού φιλελευθερισμού είναι ο «οικονομικός φιλελευθερισμός των αγορών» που οδηγεί πλέον σε κρίση και μαρασμό τις ίδιες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού.
Πηγή: alterthess.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου