Εκδίκαση αγωγών συμβασιούχων - Δικαστικές αποφάσεις α λα καρτ

Το καλοκαίρι ο κ. Αθανασίου και η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχοντας απελευθερωθεί από το βαρίδι της ΔΗΜΑΡ που τους δημιουργούσε προβλήματα με τον κ. Ρουπακιώτη, ψήφιζαν το Πολυνομοσχέδιο 4172/13 «Φορολογία εισοδήματος, επείγοντα μέτρα εφαρμογής του ν.4046/2012, του ν.4093/2012 και του ν.4127/2013 και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 167) με τα «επίμαχα» άρθρα 105-106 με πρόσχημα την επιτάχυνση της εκδίκασης των αγωγών των 6.000 περίπου συμβασιούχων με δικαστικές αποφάσεις στο δημόσιο μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια 2 μηνών(!!!) και την αποφόρτιση των πρωτοδικείων. Kαι μάλιστα για να μην ξεχνιόμαστε εκλογές που πλησιάζουν, τα παραπάνω άρθρα υπερψηφίστηκαν με την μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία σε σχέση με τα υπόλοιπα άρθρα, αφού τα υπερψήφισαν και κάποιοι «ανεξάρτητοι» βουλευτές όπως ο Ανδρέας Λομβέρδος. Οι ενστάσεις αντισυνταγματικότητας της αντιπολίτευσης για τα άρθρα 105-106 έπεσαν όπως γίνεται συνήθως σε νομοθετήματα αυτής της κυβέρνησης στο κενό. Βέβαια αυτές οι ενστάσεις, ήταν οι πρώτες και οι τελευταίες αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης γι' αυτή την «αδικία» για πολλούς, «κακοδικία» για άλλους, που επιτελούνταν απροκάλυπτα με επίσπευση διαδικασιών από την κυβέρνηση σε βάρος μιας ακόμα ευπαθούς και πολύπαθης κοινωνικής ομάδας εργαζομένων. Όταν μάλιστα την ίδια περίοδο πολύ σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς και φοροδιαφυγής πολιτικών προσώπων, όχι μόνο δεν οδηγούνται άμεσα στην δικαιοσύνη, αλλά με την μέθοδο του «πλυντηρίου» των ανακριτικών επιτροπών της Βουλής, αυτές παγώνουν, αθωώνονται ή παραγράφονται...
Μοιραία και όπως ήταν φυσικό, οι εργαζόμενοι συμβασιούχοι να αντιμετωπίσουν αυτή την εξέλιξη καχύποπτα και με πολλές επιφυλάξεις, θεωρώντας ότι η δικαιοσύνη δεν θα είναι και τόσο τυφλή όπως επιτάσσει η δημοκρατία και το σύνταγμα σε κάθε ευνομούμενο κράτος. Δεν κουνήθηκε φύλλο αυτό το δίμηνο από κανέναν. Καμία συμπαράσταση, καμία δημόσια στήριξη, καμία πολιτική απόφαση... Κάτι πήγε να γίνει με την απόφαση του Δήμου Θεσ/νικης και της ΚΕΔΕ να μην γίνουν εφέσεις στις θετικές αποφάσεις, αλλά ως είθισται «τεχνηέντως» το θέμα σίγησε και αποσιωπήθηκε εν μέσω κυβερνητικών αντιδράσεων... Βέβαια φταίμε και μεις, γιατί όλο αυτό το διάστημα δεν κάναμε απολύτως τίποτα, παρά αποσβολωμένοι, «μοιραίοι και άβουλοι», παθητικά βράζαμε στο ζουμί μας αναμένοντας καρτερικά τον σχεδόν βέβαιο μαρτυρικό εργασιακό μας θάνατο!

Εντελώς «τυχαία» τον Αύγουστο ο κ. Αθανασίου είχε προνοήσει να προβεί σε αλλαγές της δικαστικής ηγεσίας, ενώ στις αρχές Σεπτέμβρη και λίγο πριν την έναρξη εκδίκασης των πρώτων αγωγών, έγιναν διάφορες «αλλαγές» στα πρωτοδικεία, αφού πολλοί δικαστές μετακινήθηκαν από το Πρωτοδικείο της Αθήνας στο Εφετείο και στη θέση τους ήρθαν νέοι δικαστές από την επαρχία. Μόλις προχθές ο κ. Αθανασίου δεσμεύτηκε για αυξήσεις στους δικαστές, προς αποκατάσταση εδικιών στου μισθούς τους... Την ίδια ώρα ο κ. Μητσοτάκης κατασυκοφαντώντας του συμβασιούχους(καταχραστές προσωρινών αποφάσεων, κρατούν σε ομηρία το δημόσιο κτλ) έδινε «αγώνα ζωής» αφού δεν του έβγαιναν τα νούμερα, ώστε οι μετά βεβαιότητας και σιγουριάς κατά την άποψή του απολυμένοι συμβασιούχοι, να προσμετρηθούν στις απολύσεις που ζητούσε επιτακτικά η Τρόικα! Ο ΥΠΠΟ κ. Παναγιωτόπουλος «κρυμμένος» πίσω από αποφάσεις άλλων όλο αυτό το διάστημα, δεν πήρε θέση ούτε πριν από τα δικαστήρια, ούτε μετά την έκδοση αποφάσεων, όταν όλες σχεδόν οι Αρχαιολογικές Υπηρεσίας της χώρας κινδυνεύουν με υπολειτουργία ή διάλυση! Η ΠΕΥΦΑ τέλος διευκόλυνε ακόμη περισσότερο το «μακάβριο» σχέδιο των απολύσεων των συμβασιούχων από την κυβέρνηση, αποβάλλοντας απ' αυτή και την τελευταία «πίεση» που μπορεί να αισθανόταν από τις χιλιάδες άδικες απολύσεις, ζητώντας και συμφωνώντας με τον Υπουργό, να επανδρωθούν οι υπηρεσίες κατά προτεραιότητα από κινητικότητα-διαθεσιμότητα άλλων φορέων και οργανισμών που καταργήθηκαν!

Κι ενώ η συγκεκριμένη δικαστική διαδικασία τείνει μέρα με τη μέρα στην ολοκλήρωσή της, τα αποτελέσματα είναι δραματικά(έστω κι αν δεν υπάρχουν ακόμα επίσημα στατιστικά στοιχεία) και λίγο πολύ αναμενόμενα, αφού η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της δεν σταμάτησαν αυτό το δίμηνο να μιλούν στα ΜΜΕ «χειραγωγώντας» με κάθε είδους πολιτική πίεση τις αποφάσεις των δικαστών, προδικάζοντας χιλιάδες απολύσεις συμβασιούχων χωρίς αντίλογο και αντίδραση από κανέναν! Αποφάσεις που στέλνουν στον καιάδα της ανεργίας χιλιάδες μακροχρόνια εργαζόμενους και οδηγούν στην εξαθλίωση τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Την ίδια ώρα και πάλι κυνικά η κυβέρνηση δείχνει και εξηγεί σε μας τους συμβασιούχους και σε όλη την ελληνική κοινωνία με απλές πράξεις, ότι μοναδική στόχευσή της είναι ο πόνος, η δυστυχία και οι αριθμοί. Το πράττει με την νέα μορφή εργασιακής δουλείας και ομηρίας που προάγει, προσλαμβάνοντας ευκαιριακά φθηνούς ΜΚΟ εργαζόμενους προς αντικατάσταση των οικονομικά «ασύμφορων» μακροχρόνιων έμπειρων, εξειδικευμένων και πανθομολογούμενα απαραίτητων για τις υπηρεσίες συμβασιούχων.

Σ' αυτή την «γραμμή» πάνω πρέπει να κινήθηκαν στην πλειοψηφία τους και οι δικαστικές αποφάσεις, γιατί αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω τα ανεξήγητα στις αντιφάσεις των αποφάσεων των διαφόρων δικαστών που επιλέχθηκαν γι' αυτή την «ειδική αποστολή». Οι δικαστές που μάλλον δεν ζουν ούτε αυτοί. όπως και οι πολιτικοί μας στην σκληρή ελληνική μνημονιακή πραγματικότητα, εξέδωσαν σωρεία αντιφατικών και πολλές φορές αλλοπρόσαλλων αποφάσεων, αρνητικών κατά βάση, αλλά και «περίεργων» θετικών κάποιοι απ' αυτούς. Τόσο οι αρνητικές όσο και οι θετικές, δεν φαίνεται να είχαν κάποιον σταθερό νομικό μπούσουλα, ώστε να πεισθούν και οι πιο άπιστοι ότι δεν πρόκειται για «συμβόλαιο εργασιακού θανάτου», αλλά για σεβασμό και πιστή εφαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας και του συντάγματος. Νομικός δεν είμαι και ούτε θέλω να υποκαταστήσω τους δικηγόρους. Όμως θα παραθέσω κάποια παραδείγματα μετά την έκδοση διαφόρων αποφάσεων, ώστε αν καταλάβει κάποιος κάτι διαφορετικό απ' αυτό που αντιλαμβανόμαστε όλοι οι υπόλοιποι τα θύματα της υπόθεσης(με αρνητικές και θετικές αποφάσεις δεν έχει και τόση σημασία) και δη οι περισσότεροι συμβασιούχοι ολόκληρου του δημόσιου τομέα, ας μας το παραθέσει να το κατανοήσουμε. Ειδικότερα για τους συμβασιούχους του ΥΠΠΟ αναφέρομαι, για των οποίων τις δίκες και τις αποφάσεις έχω ιδίαν αντίληψη και πληροφόρηση ως εργαζόμενος που έχει εμπλακεί σ' αυτή την δικαστική διαδικασία.

Οι συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων όπως προανέφερα παραπάνω ήταν δυστυχώς αρνητικές για τους συμβασιούχους. Και όπως για όλους τους απολυμένους δημοσίου ή ιδιωτικού τομέα δεν υπάρχει από την πρόχειρη κυβέρνηση plan b. Όμως υπήρξαν και ελάχιστες θετικές, με την διαφορά ότι αυτές ήταν δύο κυρίως κατηγοριών και με κάποιους επιμέρους αστερίσκους. Θετικές άμεσα εκτελεστές και θετικές όχι άμεσα εκτελεστές! Οι πρώτοι παρέμειναν στην εργασία τους και δικαίως, ενώ οι δεύτεροι όχι και αδίκως! Μαζί με τις εμφανείς αντιφάσεις από δικαστή σε δικαστή στις θετικές αποφάσεις, το άλλο εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί και οι αρνητικές δεν κατηγοριοποιήθηκαν, όπως οι θετικές, άσχετα αν το θεωρώ προσωπικά τουλάχιστον παράδοξο και στην μία και στην άλλη περίπτωση. Δηλαδή σε αρνητικές άμεσα εκτελεστές και σε αρνητικές μη άμεσα εκτελεστές. Αφού προφανώς οι δικαστές χρησιμοποίησαν διάφορα «ισχυρά» στοιχεία και κριτήρια ώστε να κατηγοριοποιήσουν και να νομιμοποιήσουν τις θετικές, γιατί δεν έπραξαν ανάλογα και για τις αρνητικές; Σε κάποιες περιπτώσεις που το δημόσιο «έχασε» τις υποθέσεις, ο δικαστής προσπάθησε να εξευμενίσει το «κακό», συνοδεύοντας τη θετική απόφαση για τον εργαζόμενο με το «όχι άμεσα εκτελεστή μέχρι να τελεσιδικήσει». Πράγμα που δεν έπραξε σε καμία περίπτωση για τον εργαζόμενο συμβασιούχο με αρνητική απόφαση, δείχνοντας παράλληλα μεροληψία και κοινωνική αναλγησία στην χώρα των 2.000.000 ανέργων, αφού για κάποιους και τις οικογένειές τους ήταν η μοναδική πηγή εισοδήματος και επιβίωσης. Το δημόσιο που είναι υπεύθυνο για τις καταχρηστικές εργασιακές αλχημείες με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης για πολλές δεκαετίες ΣΟΧ, συμβάσεις έργου, Stage κτλ να έχει μία δεύτερη ευκαιρία, ο εργαζόμενος που ανάλωσε και «επένδυσε» την μεγαλύτερη διάρκεια του εργασιακού του βίου ως ταλαιπωρημένος και κακοπληρωμένος συμβασιούχος στην πυρά! Σαφές δείγμα κοινωνικής αναλγησίας και οι μη άμεσα εκτελεστές θετικές αποφάσεις, που δεν αξιολόγησαν τι θα ξημερώσει γι' αυτούς στην Ελλάδα της ανεργίας και της κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης ...

Υπάρχουν συνάδελφοι με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας που έχασαν τις υποθέσεις, ενώ άλλοι με λιγότερα χρόνια που έτυχαν «ευνοϊκότερης» μεταχείρισης από άλλον δικαστή και τις κέρδισαν! Σε κάποια δικόγραφα αποκλείστηκαν όλοι οι συμβασιούχοι μετά το 2001 και πήραν θετικές ή εν μέρει θετικές μόνο οι παλαιότεροι σύμφωνα με την νομολογία του ΑΠ του 2011, όμως σε μερικά άλλα δεν υπήρξε τέτοιος διαχωρισμός και δόθηκε διαφορετική ερμηνεία, παίρνοντας θετικές συνάδελφοι με συμβάσεις μετά το 2001! Υπήρξαν θετικές αποφάσεις συναδέλφων με χαμένα ασφαλιστικά, ενώ το αντίθετο συνέβει σε πολλούς με θετικά ασφαλιστικά! Υπήρξε δικαστής που δικαίωσε μαθητευόμενους του προγράμματος Stage, ενώ την ίδια στιγμή κάποιος άλλος απέρριπτε αγωγή συναδέλφου με 22 συμβάσεις ορισμένου χρόνου! Άλλος πάλι δικαστής έκρινε με μπούσουλα το κατάπτυστο και άδικο ΠΔ Παυλόπουλου, απορρίπτοντας αγωγές συναδέλφων που δεν είχαν πετύχει τότε για διάφορους «περίεργους» και «ειδικούς» λόγους την μετατροπή της σύμβασής τους σε ΑΟΧ! Δικαστές με ενόραση και κληρονομικό χάρισμα έβλεπαν τα «μέλλοντα», εκδίδοντας θετικές αποφάσεις όχι άμεσα εκτελεστές μέχρι την εκδίκαση της έφεσης, προβλέποντας και προδικάζοντας εφέσεις από το ΥΠΠΟ και τους άλλους φορείς, χωρίς ακόμη να έχει εκδηλωθεί η παραμικρή πρόθεση απ' αυτούς για κάτι τέτοιο! Έτσι έβγαλαν ανάλογες αποφάσεις και «εκτέθηκαν» ανεπανόρθωτα κι από την ΚΕΔΕ και τον Δήμο Θεσ/νικης στα μάτια του έλληνα πολίτη!
Με τις αρνητικές δικαστικές αποφάσεςι «εν μία νυκτί» διαγράφηκαν ανθρώπινες ζωές και μακροχρόνιοι εργασιακοί βίοι, κι επιχειρήθηκε να επιλυθεί δικαστικά σε χρόνο dt ένα μακροχρόνιο πρόβλημα που δημιουργήθηκε από καταχρηστικές πολιτικές. Νομίζω όμως το πρόβλημα των συμβασιούχων δεν λύθηκε ούτε για τους εργαζόμενους, ούτε για το δημόσιο. Και οι δύο πλευρές βγήκαν πολλαπλά χαμένοι σε όλα τα επίπεδα απ' αυτή τη διαδικασία... Είναι βέβαιο ότι θα το βρούμε και πάλι ίσως και πολύ σύντομα μπροστά μας, πιθανότατα και πιο γιγαντωμένο από ποτέ! Μια μόνιμη πολιτική λύση είναι η μόνη η ενδεδειγμένη, κι αυτή που μπορεί να το επιλύσει μιας και δια παντός με δίκαιο και οριστικό τρόπο... Το πρόβλημα των συμβασιούχων γεννήθηκε «πολιτικά»,κι έτσι πρέπει να επιλυθεί...
Αυτά κι άλλα πολλά είδαμε αυτό το πολύ δύσκολο δίμηνο-τρίμηνο για όλους μας. Ίσως άλλοι συνάδελφοι να έχουν και πολλά άλλα παραδείγματα δικαστικής «παρωδίας» να καταθέσουν Δεν γνωρίζω αν όλα ή κάποια από τα παραπάνω, θα μπορέσουν να αποτελέσουν «άλλοθι» και όπλα στην φαρέτρα των δικηγόρων για τις επικείμενες εφέσεις. Αυτοί γνωρίζουν καλύτερα και θα πράξουν ότι είνα απαραίτηττο και απόλυτα σύννομο προς το συμφέρον των πελατών τους, αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις και για τα δικηγορικά γραφεία από τους εργαζόμενους σε θέματα άμεσης, έγκυρης και έγκαιρης ενημέρωσης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο αγώνας συνεχίζεται και θα πρέπει να παραμείνουμε ενωμένοι μέχρι τέλους και σίγουρα πιο δυναμικοί  απ' ότι την δίμηνη σχεδόν περίοδο εκδίκασης των αγωγών για την τελική νίκη.