Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας καταστροφής

Πάνε τέσσερα χρόνια τώρα, από την άνοιξη του 2010, που ακούμε από τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τους βουλευτές που τις στηρίζουν ότι το μνημόνιο (και οι συνεπακόλουθες δανειακές συμβάσεις) είναι το μόνο σχέδιο για (δι)έξοδο από την κρίση που συγκλονίζει την Ελλάδα.
Η σημερινή συγκυβέρνηση (Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ), όπως και η προηγούμενη με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, καθώς και η κυβέρνηση Παπαδήμου, όπως και η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου το 2010, δαπάνησαν το πολιτικό τους κεφάλαιο προκειμένου να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι το μνημόνιο υποδεικνύει όλες εκείνες τις μεθόδους και τα μέτρα που, αν υιοθετηθούν και υλοποιηθούν, θα εμφανιστεί η διέξοδος από την κρίση και η χώρα θα επιστρέψει στην ανάπτυξη.

Από την άλλη πλευρά των κυβερνητικών διαβεβαιώσεων στέκει η... πραγματικότητα, η οποία αποτυπώνεται με αγριότητα σε ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας.

Κάπως έτσι στήθηκε η παγίδα και οικοδομήθηκε το «διπλό μήνυμα» που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός, ο οποίος εξακολουθεί να αναρωτιέται:

- Πώς είναι δυνατόν το σχέδιο διάσωσης να συνεπάγεται τη διάλυση;

- Πώς συμβιβάζεται η ανάπτυξη με τα λουκέτα;

- Πώς μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη με περικοπές;

- Πώς είναι δυνατόν τόσο μεγάλοι εγκέφαλοι, εντός και εκτός της χώρας, να κάνουν τόσα (πολλά και μεγάλα) λάθη;

Αφήνοντας πίσω σε λίγες μέρες το 2013 (τον τέταρτο χρόνο εντός του μνημονιακού προγράμματος) ίσως είναι ευκαιρία να προσπαθήσει κανείς να δει την κατάσταση από διαφορετική οπτική γωνία. Μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα, αυτό της κοινής λογικής, γίνεται σαφές ότι στόχος των προγραμμάτων δεν είναι η διάσωση της χώρας, αλλά η εξασφάλιση των δανειστών. Γι’ αυτήν την εξασφάλιση φροντίζουν με κάθε τρόπο οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Το σχέδιο, ωστόσο, έχει τα όριά του, τα οποία συμπίπτουν με το μηδενικό απόθεμα αξιοπιστίας της συγκυβέρνησης και των βουλευτών που τη συναπαρτίζουν.

Πηγή: topontiki.gr