Η μαρτυρία της 23χρονης Μαριαλένας για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία: Πώς είναι να ζεις στο σκοτάδι

Μαριαλένα Θεοφανίδου, 23 χρόνων. Έχασε την όραση της όταν ήταν ακόμα στο μαιευτήριο. Έμαθε να ζει έτσι, χωρίς όραση. Τα πράγματα που δε μπορεί να τα δει, τα αγγίζει, τα αισθάνεται. Η όραση της είναι η αφή της και οι άνθρωποι που ζουν μαζί της.

Αύριο 3 Δεκεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, κυβερνήσεις, οργανισμοί και κοινωνίες έχουν την ευκαιρία να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία.

Αυτό που θέλει η Μαριαλένα είναι ένας σκύλος οδηγός για να μη φοβάται να κάνει μία βόλτα μόνη της. Τόσο απλά!!!

«Αγγίζω ότι θα ήθελα να δω. Ήθελα να πάω σε μουσεία. Πήγα στο Μουσείο της Ακρόπολης, άγγιζα όσα αγάλματα μου επέτρεπαν και τα έβλεπα με το δικό μου τρόπο» διηγείται στο ΑΠΕ – ΜΠΕ.

Η Μαριαλένα πήγαινε από μικρή σε σχολείο που ειδικευόταν στη φροντίδα παιδιών με αναπηρίες και στην ηλικία των 10 πήγε στο Κέντρο Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ).

Εκεί φιλοξενήθηκε από το οικοτροφείο του κέντρου τις καθημερινές. Στο σπίτι της επέστρεφε τα σαββατοκύριακα. Μέχρι τα 12 έχασε και τους δύο γονείς της κι από τότε μέχρι και σήμερα την φροντίζουν τα τρία αδέρφια της.

Μαζί τους έχει μάθει να πηγαίνει παντού. «Φοβάμαι να κυκλοφορώ μόνη μου έξω. Είναι επικίνδυνο. Φοβάμαι μη χάσω τον δρόμο.

Η κοινωνία δεν έχει μεριμνήσει για μας. Δεν υπάρχουν σήματα, δεν υπάρχει πρόσβαση για τίποτα. Θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να καταφέρω να πηγαίνω βόλτα μόνη μου» λέει με παράπονο και προσθέτει: «Αυτό που σκέφτομαι να κάνω άμεσα είναι να πάρω έναν εκπαιδευμένο σκύλο - οδηγό για να με καθοδηγεί. Χρειάζομαι μια βοήθεια ώσπου να τα καταφέρω».

Έμαθε έτσι, να κινείται με το ένστικτο μέσα στο σπίτι και με μπαστουνάκι στο σχολείο. «Στο σπίτι μου έχω μάθει να κινούμαι, να φτιάχνω το φαγητό μόνη μου, να καθαρίζω το σπίτι χωρίς να χρειάζομαι το μπαστουνάκι».

Στο σχολείο περνάει τη μέρα της μέχρι το μεσημέρι. Ζωγραφίζει, τραγουδάει, γυμνάζεται, κάνει μαθήματα ψυχοθεραπείας, δημιουργεί χειροποίητες κατασκευές, μαθαίνει κανόνες συμπεριφοράς και το σύστημα γραφής κι ανάγνωσης των ατόμων με προβλήματα όρασης, το λεγόμενο brail.

«Έχω δημιουργήσει παρέες κι έχω καλές σχέσεις με τους συμμαθητές μου. Μερικές φορές βέβαια φοβάμαι τη συμπεριφορά τους απέναντι μου γιατί πολύ απλά δε μπορώ να τη δω» λέει.

Η Μαριαλένα δεν το βάζει το κάτω παρά τις δυσκολίες που βρήκε και συνεχίζει να συναντά στο δρόμο της. Θέλει να γνωρίζει και να ενημερώνεται για τα πάντα κι αυτό προσπαθεί καθημερινά.

«Δεν ξέρω πώς θα ήταν τα πράγματα αν έβλεπα. Σίγουρα έχω προβλήματα, αλλά έχω μάθει να ζω έτσι. Μου αρέσει να ενημερώνομαι, να ακούω τις ειδήσεις από την τηλεόραση, να ακούω τηλεοπτικές εκπομπές, σίριαλ ελληνικά και τούρκικα, θέλω να είμαι ενήμερη για τα πάντα», λέει και καταλήγει:

«Έχω μάθει να αναγνωρίζω και πράγματα μέσω των ήχων. Τρομάζω κάποιες φορές γιατί δεν ξέρω από πού προέρχονται. Δε φοβάμαι τον ήχο του μετρό. Φοβάμαι τον ήχο των βεγγαλικών. Δε μπορώ να δω τι γίνεται, αλλά δεν με ενοχλεί γιατί έτσι γεννήθηκα».

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα δράσης για τα ΑμεΑ.

Να σημειωθεί ότι 7 με 10% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από μία αναπηρία, γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Το 80% κατ’ εκτίμηση ζει σε αναπτυσσόμενες χώρες.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ