Κάτι από εικόνα του πολιτικού σκηνικού της χώρας εκπέμπει ο Μέγας Αλέξανδρος

Η ομάδα μας δυστυχώς βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη στη δύνη μιας αγωνιστικής κρίσης προσωπικότητας, προσανατολισμού και στόχευσης. Το ψιθυρίζαμε, το συζητούσαμε, ανησυχούσαμε και προβληματιζόμασταν το καλοκαίρι, έστω κι αν δεν το λέμε πολύ φωναχτά και δεν το δείχναμε κρατώντας ισορροπίες, περισσότερο προς χάριν των ποδοσφαιριστών μας και προφανώς γενικότερα της βιωσιμότητας του συλλόγου, που κινδύνεψε άμεσα με διάλυση και αφανισμό. Όμως αυτός ο κίνδνος έστω και «ανορθόδοξα» ξεπεράστηκε, αλλά ήταν βέβαιο από μόνη της αυτή εξέλιξη, δεν θα ήταν ικανή να ξεπεράσει, να λύσει ή να βάλει κάτω απ' το χαλί τα προβλήματα πάσης φύσεως που δημιουργήθηκαν σιγά σιγά από τα προηγούμενα χρόνια και κορυφώθηκαν φέτος στο σύλλογο. 

Φταίνε οι παθογένειες μας. τα λάθη μας, η «έπαρση» και η δυσκολία που έχουμε επιδείξει στη σωστή και ψύχραιμη διαχείριση ζόρικων καταστάσεων κατά καιρούς, αλλά και σήμερα. Ανησυχητικά τα μηνύματα όχι τόσο πολύ από την αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας που δείχνει να βελτιώνεται, όσο από την βαθμολογική συγκομιδή, αλλά κυρίως και συμπεριφορών όπως αυτές που είδαμε αλλά και ακούσαμε ότι συνέβησαν κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του προχθεσινού αγώνα. Η εικόνα, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται η ομάδα μας, έχοντας υποστεί ακόμη και σφαγιαστική διαιτησία, με μέλη της διοίκησης να έχουν απλωθεί περιμετρικά σχεδόν σε όλο το γήπεδο και να διαμαρτύρονται κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο καθένας με τον τρόπο του έντονα ή και ακραία ακόμη, δεν συνάδουν με τον αθλητισμό και τον πολιτισμό μας. Υπάρχει επίσημος θεσμικό τρόπος να εκδηλώσεις την διαμαρτυρία σου, προς κάθε αρμόδιο και κατεύθυνση. Πολύ φυσιολογική συνέπεια, οι απροστάτευτοι νεαροί ποδοσφαιριστές μας βλέποντας τέτοιες εικόνες, να κάνουν του κεφαλιού τους βγάζοντας την πίεση και τον εκνευρισμό τους με ανάρμοστες συμπεριφορές μέσα και έξω από το γήπεδο. Αν κρίνω από το γεγονός ότι δεν συγκρατήθηκαν οι ποδοσφαιριστές μας από διοικούντες ώστε να μην πλησιάσουν διαιτητές με κανένα τρόπο και κανέναν λόγο στο τέλος της αναμέτρησης, φαντάζομαι ότι δεν υπέπεσε στην αντίληψη των διοικούντων, αυτό που υπέπεσε στην αντίληψη αρκετών φιλάθλων με την πολύ άσχημη συμπεριφορά ποδοσφαιριστή μας προς τον προπονητή. Αν όμως είναι γνώστες του συμβάντος, πιστεύω να επιληφθούν άμεσα του θέματος, εκτιμώντας το περιστατικό και αποφασίζοντας το καλύτερο.

Ο παραλληλισμός με το πολιτικό σκηνικό της χώρας που θα επιχειρήσω παρακάτω, μπορεί να κριθεί από κάποιους δυσνόητη και από άλλους ατυχής, μπορεί να μην σκιαγραφεί απόλυτα την πραγματικότητα που βιώνουμε στον σύλλογο, όμως πιστεύω ότι θα δώσει την ευκαιρία σε όλους μας να την προσεγγίσουμε αρκετά και να προβληματιστούμε.

Μην περιμένετε να το κάνω φραγκοδίφραγκα, παραθέτοντας άμεσους παραλληλισμούς με την ομάδα μας, γιατί θα χαθεί όλο το νόημα της προσέγγισης... Απλά καταθέτω την εικόνα που αποκομίζω και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε ...

Η «μπερδεμένη» κατάσταση στην οποία περιήλθε η ομάδα μας και η πορεία προς αυτή, μου θυμίζει σήμερα πιο πολύ απ' όλα τα πολιτικά κόμματα την ΔΗΜΑΡ. Όταν ήταν λοιπόν στην συγκυβέρνηση η ΔΗΜΑΡ, δηλαδή στον «αφρό», διακρινόταν από μια έπαρση και μια αλαζονεία, τέτοια που αποπνέει και εκφράζει κάθε «βολεμένος», ξεχνώντας ακόμα και «τη μάνα που τον γέννησε». Είχε ή τουλάχιστον νόμιζε, την πεποιθηση ότι η πορεία της θα ήταν πάντα ανοδική με στόχο σταδιακά την κατάληψη του ορφανού κατά πολλούς του κεντροαριστερού χώρου, υποσκελίζοντας το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ αλλά και τον εκκολαπτόμενο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν στοχευμένος από την συγκυβέρνηση ως ο ένας πόλος από τα δύο άκρα . Στην πορεία βλέποντας και η ίδια την μεγάλη της ασυνέπεια μεταξύ λόγων και έργων, βρήκε την ευκαιρία με την ΕΡΤ και πήδηξε από το μισοβυθισμένο καράβι της συγκυβέρνησης για να σώσει το τομάρι της. Περιχαρακώθηκε για λίγο μέχρι να βρει τα καινούργια πατήματα και να δώσει το νέο της στίγμα, οριοθετώντας παράλληλα νέα πορεία και στόχους. Το κατάφερε προσωρινά με την προσθήκη Λομβέρδου στο άρμα της, άλλα αυτό άμεσα αποδείχθηκε ψευδαίσθηση και ουτοπία, αφού μόλις ήρθαν τα δύσκολα με τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ και την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, βραχυκύκλωσε τόσο, που δεν ήξερε να κάνει το πιο απλό πράγμα, το αυτονόητο. Και δεν ήταν αυτό που της «υπέδειξε» ο ΣΥΡΙΖΑ με την πρόταση μομφής, ήταν αυτό για το οποίο γεννήθηκε και ανδρώθηκε ως κόμμα, πριν αποφασίσει να συγκυβερνήσει με τους ίδιους του «δήμιους» της χώρας, που την «εξώθησαν» με τις οδυνηρές πολιτικές τους δεκαετιών, στον πολιτικό σχηματισμό της. Και αντί λοιπόν να κάνει το αυτονόητο στηρίζοντας την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ με πρόσχημα την δική της «σημαία», την ΕΡΤ, έπαθε «βέρτιγκο» και βρέθηκε ως γνήσιο δεκανίκι της συγκυβέρνησης να δηλώνει ΠΑΡΩΝ. Βέβαια αυτό ήταν και η απαρχή του πολιτικού της τέλους, όχι όμως ως η αιτία αλλά μόνο ως η αφορμή, ανοίγοντας για τα καλά τους «ασκούς του Αιόλου» στο εσωτερικό της... Θεωρώ λοιπόν ότι μοιάζουμε πιο πολύ με τη ΔΗΜΑΡ παρά με οποιονδήποτε άλλο πολιτικό σχηματισμό. Εύχομαι όμως να μην έχουμε και το προδιαγραφόμενο πολιτικό της τέλος... Βέβαια δεν έχουμε ούτε Ρεπούση, ούτε Ψαριανό και μάλλον ευτυχώς που δεν έχουμε... Μεγάλη μας διαφορά η mobility, η λεγόμενη κινητικότητα της προετοιμασίας και του προγραμματισμού γι' αυτά που έρχονταν, που στη ΔΗΜΑΡ έστω και αρχικά μόνο απέδωσε τα μέγιστα, σε μας που δεν υπήρξε η δέουσα, δυστυχώς δεν απέδωσε...

Βέβαια υπάρχει και η κατάσταση στο ΚΚΕ, που έχει κι αυτή τις μικρές ομοιότητές της με την κατάσταση του συλλόγου μας. Ούτε στον ήλιο, ούτε στον ίσκιο... Επίσης δεν θέλει να γίνει κυβέρνηση με εκλογές, όπως κι εμείς εμφανώς δεν μπορούμε... Η διαφορά μας είναι ότι το ΚΚΕ είναι σωμένο από χέρι βρέξει χιονίσει και δεν πρόκεται να διαλύσει για κανέναν λόγο, ακόμα κι αν μείνει σε όλη την ελληνική επικράτεια μόνος ο τελευταίος.κομμουνιστής. Αρκεί βέβαια να μην του πάρεις το λάβαρο...

Πάσα ομοιότης με τους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τη Χρυσή Αβγή, είναι εντελώς συμπτωματική και αν την ψάξεις με το ζόρι κάπου, θα την βρεις μάλλον σε μερίδα της εξέδρας σίγουρα όχι στον επίσημο σύλλογο, ούτε ως πρόσωπα, ούτε ως δραστηριότητα.

Η Χρυσή Αβγή επειδή δεν έχει όμοιό της μόρφωμα παγκοσμίως, απορρίπτεται κάθε χαρακτηριστικό της χωρίς καμιά διαπραγμάτευση...

Με το ΠΑΣΟΚ την μικρή συνιστώσα της συγκυβέρνησης δεν θέλω να παραλληλίσω, γιατί μιλάμε για κόμμα που δεν υπάρχει και νομίζει πως υπάρχει. Διαλύθηκε ολοσχερώς και δεν θέλει να το πιστέψει.... Καμία απόλυτως ομοιότητα με το σύλλογο...

Με την ΝΔ επίσης ότι συμβαίνει και με το ΠΑΣΟΚ. Πολιτικά ζει με ψευδαισθήσεις, αλλά αυτό της το επιτρέπει μόνο το γεγονός ότι δεν διατρέχει κανένα άμεσο κίνδυνο διάλυσης. Η εκλογική συρρίκνωση της δεν την προβληματίζει ιδιαίτερα, αφού ο αρχηγός το έχει ζήσει με την ΠΟΛΑΝ και έχει εμπειρίες διαχείρισης μικρών κομμάτων.

Από τους ΑΝΕΛ κρατάμε μόνο την μαχητικότητα, την οποία παρουσιάζει και η ομάδα μας στα τελευταία παιχνίδια. Κατά τα άλλα χαώδεις οι διαφορές και στα καλά και στα άσχημα... 

Τέλος μοιάζουμε ελάχιστα και με το ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως όσον αφορά το πρόσφατο παρελθόν του, που με καλά στελέχη και προγραμματισμό φλέρταρε σοβαρά με την εξουσία, αλλά δεν είχε τα μέσα να το καταφέρει... Τώρα του έχει απομείνει η αξιοπρέπεια μόνο, κάτι για το οποίο παλεύουμε κι εμείς φέτος.

Έχοντας εικόνα και ήχο το τελευταίο 3ήμερο από την κοινοβουλευτική διαδικασία της πρότασης δυσπιστίας και στο μυαλό την κατάσταση στο σύλλογό μας όπως αυτή διαμορφώνεται, έκανα ασυναίσθητους συνειρμούς και το αποτέλεσμα τους ατυχές ή ευτυχές το διαβάσατε παραπάνω... Και να διευκρινίσω κατηγορηματικά κλείνοντας, για να μην σπεύσουν κάποιοι κακοπροαίρετοι ή καλοπραοαίρετοι να συνδέσουν ατυχώς την πολιτική με το ποδόσφαιρο, ούτε το επιδιώκει ούτε το επιθυμεί ο υπογράφων να γίνει αυτό ποτέ σε κανέναν σύλλογο του πλανήτη.