Ο πατέρας μου είναι πρακτικά τυφλός. Δεν ήταν πάντα. Ενα ατύχημα, το
2000, του στέρησε το φως στο ένα του μάτι και η προοδευτική έκπτωση της
όρασής του στο άλλο, λόγω προβλημάτων που προϋπήρχαν, αλλά και ηλικίας
(την επόμενη εβδομάδα γίνεται 87 ετών), οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση.
Στην πραγματικότητα ο πατέρας μου δεν αισθάνθηκε ποτέ «τυφλός»,
«ανάπηρος» ή -πολύ περισσότερο- ανήμπορος. Ακόμα και σήμερα, διατηρεί
μια αξιοπρεπή καθημερινότητα και αυτοεξυπηρετείται. Σταμάτησε, φυσικά,
να βγαίνει έξω μόνος του, κυρίως γιατί οι ελληνικές πόλεις συνήθως δεν
διαθέτουν τις σχετικές υποδομές, ενώ οι Ελληνες έχουμε πειστεί ότι η
κοινωνία μας αποτελείται αποκλειστικά από αρτιμελείς, επομένως μπορούμε
να παρκάρουμε κατά βούληση.
Αφού δεν αισθάνθηκε ανήμπορος, δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι
δικαιούται επιδομάτων κοινωνικής ασφάλισης και άλλων σχετικών
διευκολύνσεων (απαλλαγή από δημοτικά τέλη κ.λπ.). Ευτυχώς (ή μήπως
δυστυχώς;) το σκέφθηκε ο αδελφός μου κι έκτοτε άρχισε ένας μικρός,
εξουθενωτικός μαραθώνιος συλλογής δικαιολογητικών, εξετάσεων, επιτροπών,
βεβαιώσεων, πολύ πρωινών εγέρσεων (για να προλάβουμε μια καλή θέση στις
αδιανόητες ουρές), νέων δικαιολογητικών, νέων βεβαιώσεων και πάει
λέγοντας, προκειμένου να πιστοποιηθεί το ποσοστό αναπηρίας και να
εκδοθούν οι σχετικές αποφάσεις.
Συνηθισμένος από τις πρώτες πράξεις της «περιπέτειας» και αφού είχαμε
φτάσει «στην πηγή», έπεσα πάνω σε ένα μικρό θαύμα: στο γραφείο που θα
έπρεπε να απευθυνθώ ήταν προϊσταμένη μια χαρισματική υπάλληλος.
Ευγενική, χαμογελαστή, πρόθυμη να εξυπηρετήσει, ενημερωμένη, δίκαιη.
Υστερα από δύο επαφές με αυτήν τη μικρή δημοσιοϋπαλληλική όαση θεώρησα
σωστό να της πω εκτός από ένα μεγάλο «ευχαριστώ» κι ένα ακόμα μεγαλύτερο
«μπράβο». Αφού με ευχαρίστησε, κατάλαβα από την πορεία της σύντομης
κουβέντας μας ότι αυτή η γυναίκα, η υπάλληλος-πρότυπο, βγαίνει τις
επόμενες εβδομάδες σε «διαθεσιμότητα».
Θα σταματήσει να προσφέρει τις υπηρεσίες της και θα πάει σπίτι της.
Φαίνεται πως ο ένας παραλογισμός (της προηγούμενης κατάστασης)
συναγωνίζεται ένα νέο είδος παραλογισμού που μοιάζει να βασίζεται στην
τυπολατρία (πτυχία) και (τελικά) στην έλλειψη αξιοκρατίας.
Tου Δημητρη Ρηγοπουλου
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου