Ο δικός μας Μάνος Λοΐζος

Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982, ο Μάνος Λοΐζος μπήκε σε νοσοκομείο της Μόσχας, βαριά χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Εκείνη τη μέρα, η Ελλάδα έχασε ένα … δικό της παιδί. Έναν ρομαντικό μουσικό και ταυτόχρονα έναν επαναστάτη.

Ο Μάνος Λοΐζος έμεινε στην ιστορία ως ένας εξαίρετος μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής. Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1937, στο χωριό Άγιοι Βαβατσινιάς στην επαρχία της Λάρνακας, στην Κύπρο. Μόλις, σε ηλικία επτά χρονών, εκείνος και η οικογένειά του, μετακόμισαν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου για ένα… καλύτερο μέλλον.

Η μουσική ήρθε στη ζωή του από τότε που ήταν μαθητής στο σχολείο της Αλεξάνδρειας. Γράφτηκε στο τοπικό Ωδείο, για να ξεκινήσει βιολί. Κατέληξε, βέβαια, να παίζει κιθάρα. Εν έτει 1955, μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, ήρθε στην Αθήνα για να γραφτεί στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην ΑΣΟΕΕ. Στις αρχές του 1960, όμως , πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής του, να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με αυτό που ήταν γεννημένος από την αρχή να κάνει: τη μουσική.

Οι μέρες εκείνες στην Ελλάδα δεν ήταν εύκολες για εκείνον. Για να επιβιώσει έκανε διάφορες δουλειές από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής. Μέχρι να έρθει σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος θα διαμεσολαβούσε για την ηχογράφηση του πρώτου του τραγουδιού, το οποίο ήταν το «Τραγούδι του δρόμου», σε ελληνική απόδοση Νίκου Γκάτσου, σ΄ένα ποίημα του Λόρκα, με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο. Και κάπως έτσι, θα ξεκινήσει η ανοδική του πορεία, ακολουθώντας πάντα την ποιότητα που χάραξε στο ελληνικό τραγούδι ο Μίκης

Θεοδωράκης και Μάνος Χατζιδάκις.  Αφήνοντας σαφώς τη δική του σφραγίδα στην εγχώρια έντεχνη σκηνή.

Πέρα από τη μεγαλειώδη μουσική του, ο Μάνος Λοΐζος καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του δεν έμεινε ούτε στιγμή έξω από τα πολιτικά πράγματα. Ήταν ένας πολιτικά στρατευμένος καλλιτέχνης στα «μαύρα» χρόνια της Χούντας αλλά και αμέσως μετά κατά την μεταπολίτευση. Διετέλεσε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας και αγωνίστηκε με σθένος για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, συνδέοντας όλες του τις δημιουργίες με το λαϊκό αίσθημα και την λαϊκή ψυχή. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών. Μάλιστα, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1973, πέρασε 10 μέρες στα κρατητήρια ενώ δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να συμμετέχει στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής, εμψυχώνοντας τους υποστηρικτές του.

Το 2007, χαρακτηρίστηκε από το μουσικό χώρο, ως έτος Μάνου Λοϊζου. Ως ένδειξη τιμής και προσφοράς προς το πρόσωπό του, για τα 70 χρόνια από τη γέννησή του και 25 από το θάνατό του.

Βίκυ Λεβαντή

Πηγή: topontiki.gr