Μια πρωτοχρονιά τον Σεπτέμβρη...

Πρωτοχρονιά του 2014 και ο πρωθυπουργός της χώρας με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης  ντυμένο  Αη-Βασίλη και με τα φωτάκια του Χριστουγεννιάτικου δεντρου ν’ αναβοσβήνουν πίσω τους αστράφτοντας από χαρά μας αναγγέλει πως με βάση το πρωτογενές πλεόνασμα και την εμπορική εκμετάλευση των υδρογονανθράκων που βρέθηκαν στο Ιόνιο, στο Ν. Αιγαίο και στο Κρητικό  αυξάνονται οι κατώτεροι μισθοί  και οι συντάξεις 20% σε πρώτη φάση και ξεκινούν  προγράμματα  απασχόλησης τα οποία θα ρίξουν την ανεργία σε μονοψήφιο ποσοστό. Μας ανακοινώνει ότι οι εφοπλιστές αποδέχτηκαν να φορολογούνται όπως οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες και ότι οι τράπεζες παγώνουν τα χρέη των ανέργων και κοινωνικά αδυνάμων. 

Μας εξηγεί πως ο υπουργός υγείας  ετοιμάζει σχέδιο για την άμεση χρηματοδότηση και ενίσχυση  των νοσοκομείων. Ο ίδιος ο υπουργός όπως και όλο το υπουργικό συμβούλιο ντυμένοι ξωτικά κρατούν ο καθένας ένα πακέτο με το δώρο του καθενός στους πολίτες.  Τέλος με εκείνο το σεμνό χαμόγελο που μόνο σε άγιο μπορεί να ζωγραφιστεί στα χείλη του  ο αντιπρόεδρος μας πληροφορεί πως σε έκτακτη σύνοδο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και μετά από προσωπική παρέμβαση της Καγκελαρίου  οι δανειστές μας επιμηκύνουν τον χρόνο πληρωμής και δέχονται την αποπληρωμή σε είδος, π.χ εκπτωτικά πακέτα διακοπών στα Ελληνικά νησιά για τους πολίτες της χώρας τους και μπόνους για κάθε έξτρα εξυπηρέτηση στις επισκέπτριες που θα απολαύσουν την πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία. Στο τέλος ο Υπουργός παιδείας βγάζει απ’ το κουτί που κρατάει ένα χαρτί τυλιγμένο με κορδέλα. Το χέρι του διαπερνά την οθόνη της τηλεόρασης και μου το δίνει. Χαρούμενος, με βιαστικές κινήσεις που προδίδουν την αγωνία μου για το προσωπικό δώρο που μου επιφύλλαξαν τραβώ την κορδέλα και το χαρτί με ένα μηχανισμό που με ξαφνιάζει ξετυλίγεται ενώ ταυτόχρονα ακούγεται ηχογραφημένο το γραπτό του μήνυμα. « Ο φέρων το παρόν έγγραφο μετακινείται με ίδιες δαπάνες για να υπηρετήσει στο Δημοτικό Σχολείο  του Δήμου Άνω Γράμμου. Οφείλει δε να παρουσιαστεί και να αναλάβει υπηρεσία στο Γραφείο ΠΕ της Βόρειας Πινέζας του Χάρτη εντός 24 ωρών». Τα  χέρια μου τρέμουν . Δυο παιδιά , γυναίκα άνεργη, καλά με τόσα χρόνια υπηρεσίας γιατί εγώ; Τις σκέψεις μου διακόπτει η «φωνή». «Το έγγραφο δεν έχει προσωπικά στοιχεία. Σε όποιου εκπαιδευτικού τα χέρια ακουστεί ο ήχος του Κουδουνιού αυτομάτως θα εγγραφούν τα δικά του και συνεπώς αυτός θα είναι κι ο υποχρεωτικώς μετατιθέμενος».  Σχεδόν ταυτόχρονα με την τελευταία λέξη το σκηνικό δίπλα μου αλλάζει και με την τηλεόραση απέναντί μου μεταφέρομαι στο γραφείο των εκπαιδευτικών του σχολείου που υπηρετώ...που υπηρετούσα...δεν ξέρω και με την αίθουσα γεμάτη πασάρω γρήγορα το χαρτί στο διπλανό μου. Αλλά κι αυτός στα γρήγορα σαν να καίει το περνά στο διπλανό του. Το τί γίνεται δεν περιγράφεται. Όλοι βάζουμε τα χέρια στις τσέπες, αυτός που το κρατάει το χώνει στο πουκάμισο του διπλανού και πάει λέγοντας . Μετά από μερικά δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν ώρες μια συνάδελφος με κοιτά χαμογελώντας και σκύβει κάτι να μου πεί. Καταλαβαίνω τελευταία στιγμή πως πάει να μου πασάρει το χαρτί, την αποφεύγω και το χαρτί αφού αιωρείται για μια στιγμή αρχίζει να πέφτει  προς τα κάτω. Όλοι το παρακολουθούμε με την ένταση χαραγμένη στα πρόσωπά μας μέχρι που προσγειώνεται ανάμεσά στα πόδια μας. Και τώρα .... τί θα γίνει. Κρύος ιδρώτας.... Θέλω να φύγω μα τα πόδια μου δε με υπακούν. Τα πάντα γύρω λες και κινούνται πιο αργά. Εγώ να προσπαθώ να τρέξω και να μην προχωρώ ούτε ένα εκατοστό. Ιδρώνω... Βαριανασαίνω... Μια παλιομοδίτικη φιγούρα σκύβει και παίρνει το χαρτί και μας κοιτάζει.

Τώρα είμαστε καθισμένοι σε θρανία. Αυτά τα ξύλινα . Η δασκάλα μας κοιτάει λίγο αυστηρά λίγο χαμογελώντας και μας λέει. «Καλά δε μάθατε τίποτα τόσα χρόνια; Δε πήρατε το μάθημά σας. Θα σας αφήσω στην ίδια τάξη». Οι τελευταίες συλλαβές χάνονται στον ήχο του κουδουνιού.Του κουδουνιού του διαλείματος ή του κουδουνιού του εγγράφου; Δε μπορώ να καταλάβω...

Ανοίγω τα μάτια μου. Δίπλα μου το ξυπνητήρι χτυπάει επίμονα. Ιδρωμένος όπως είμαι το κλείνω και στέκομαι κοιτώντας το. Προσπαθώ να καταλάβω . Πού είμαι; Ντύνομαι γρήγορα. Κοιτάζω τα παιδιά μου. Κοιμούνται ακόμα.

Κοιτάζω την ώρα. Τί ώρα είναι; 

Η ώρα έφτασε.

Τρέχω να προλάβω. Πάω στο σχολείο. Βλέπω τους συναδέλφους μου. Τους κοιτώ σαν να τους βλέπω για πρώτη φορά. «Καλημέρα» λέω και τους δίνω το χέρι. Με κοιτούν μ’ απορία. «Καλημέρα» ξαναλέω. Ανοίγω την πόρτα και περνώ έξω. Περνώ απέναντι. Περπατώ. Ανοίγω το βήμα μου . Φτάνω στην πλατεία. Τραγούδια... κι ένα πανώ που γράφει ΑΠΕΡΓΙΑ. Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω ένα χαρτί να αιωρείται σαν φθινοπωρινό φύλλο. Πέφτει μπροστάμου. Είναι  το χαρτί του υπουργού. Το σηκώνω χωρίς να σκεφτώ. Ένας κάδος δίπλα μου με κοιτάζει με το στόμα του σαν οθόνη. Τσαλακώνω το χαρτί και το πετώ στην οθόνη της  τηλεόρασης... ή του κάδου, το ίδιο είναι. Τότε βλέπω το χριστουγεννιάτικο θίασο να τρέχει πανικόβλητος να βγεί απ’ το κουτί... Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ο  δροσερός αέρας γεμίζει τα πνευμόνια μου.Περνά από δίπλα μου και χαϊδεύοντας τις σελίδες του μυαλού μου σταματάει στην εικόνα της δασκάλας μου. Μου χαμογελά κι εγώ της κλείνω το μάτι. ...ναι, εντάξει το μάθημα.

Καρδίτσα 22 Σεπτέμβρη

Τάσος

Πηγή: alfavita.gr