Εξάλλου ο Καραμήτρος δεν είχε περάσει ΑΣΕΠ…

Τον έλεγαν Γιάννη Καραμήτρο. Η σκέψη ότι μπορούσες, έστω, να ανθυπομειδιάσεις κάνοντας τη σύνδεση με το γνωστό ανέκδοτο, που τότε είχε αρχίσει να κυκλοφορεί, δεν σου περνούσε καν απ’ το μυαλό.  Ο Καραμήτρος μονάχα ως θρύλος ήταν δυνατόν ν’ αντιμετωπισθεί. Κι ας μην υπάρχει σήμερα παρά μία μοναδική  αναφορά για εκείνον στο αχανές διαδίκτυο – βλέπετε και η ταινία που έχει γίνει με τον ίδιο,  αν και εφόσον έχει φυλαχθεί όπως του αρμόζει, και όπως απαιτεί η εθνική μνήμη,  βρίσκεται μάλλον στα κλεισμένα βιαίως  αρχεία της ΕΡΤ.

Τα βήματά μου με έφεραν πλάι του μια και μόνη φορά, αρκετή για να μου μείνει αξέχαστος. Ο καθηγητής μας στην αρχαιολογία Γεώργιος Κορρές μας είχε πάει σε μια ανασκαφή στον Μαραθώνα ή στη Νέα Μάκρη κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ο Καραμήτρος, ήδη σε αρκετά προχωρημένη ηλικία, ήταν ο αρχιεργάτης. Με το αυτί οδηγούσε τους εργάτες- όπως και τους νεαρούς αρχαιολόγους γύρω του- να σκάψουν εδώ κι όχι εκεί, όπου ακούγεται απάτητο το χώμα. Το μονοπάτι θα ήταν «εδώ» κι αυτά τα όστρακα ήταν απ’ το σπασμένο  τσουκάλι της γιαγιάς σου, οπότε μπορείς να τα πάρεις, αλλά εκείνο να το αφήσεις κάτω, είναι αρχαίο. Με το μάτι.

Ο κυρ Γιάννης, θεός για τις φοιτητριούλες, ήταν ισότιμος συνομιλητής των καθηγητών- ανασκαφέων. Κυρ- Γιάννης ακόμα και τώρα, που δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ενας ικανός, προικισμένος, εργατικός, ταλαντούχος άνθρωπος, ο  καλός άγγελος του Μαραθώνα, στον οποίο έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Σοβαρός, αυστηρός όσο και ζεστός, ανθρώπινος, συνομιλούσε με τη Γη και της αποσπούσε τρυφερά τα κρυμμένα μυστικά της, πλουτίζοντας την Ιστορία όπως  και την Αρχαιολογία. Τίμιος και φτωχός, αποδήμησε παρά δήμον ονείρων έχοντας στήσει το φτωχικό του στον ένδοξο οικισμό, να αγαπά και να προστατεύει τα αρχαία μέχρι την τελευταία του πνοή.

Λυπάμαι που το ντοκιμαντέρ γι αυτή την εξαιρετική προσωπικότητα είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο να το βρει κανείς πλέον. Οι νεώτεροι θα είχαν τόσα να διδαχτούν….

Δεν θυμήθηκα όμως έτσι χωρίς λόγο τον Γιάννη Καραμήτρο. Σύμφωνα με τα όσα μαθαίνουμε, από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού θα απολυθούν 250 άνθρωποι. Διακόσιες πενήντα περιπτώσεις. Ανάμεσά τους, 60 εργάτες υποχρεωτικής εκπαίδευσης. «Πώς τόσα πρόσωπα να γίνουν αριθμοί;»

Αν ο Καραμήτρος είχε φτάσει ως τις μέρες μας -σκέφτομαι- η πιθανότητα να ανήκε στους 60 δεν θα ήταν ανύπαρκτη. Υπερήλιξ, σίγουρα. Υποχρεωτικής εκπαίδευσης κατά πάσα πιθανότητα. Παραλίγο να ξεχάσω πως, οπωσδήποτε  θα είχε μπει εκτός ΑΣΕΠ… Αυτά αναγνωρίζει η γραφειοκρατία. Και αποπέμπει. Αν είσαι αστέρι, το γνωρίζουν μονάχα οι συνεργάτες σου. Αλλά, νομίζεις ότι νοιάζονται οι πραγματικοί καραμήτροι του ανεκδότου, οι υπουργοί;

Υ.Γ. Οσο έγραφα αυτό το κείμενο, μού είπαν μια ιστορία. Ο αείμνηστος Γιάννης Σακελλαράκης όταν έκανε ανασκαφή, άφηνε μονάχα τους εργάτες  που έβγαζαν το αρχαίο στο φως να το αγγίζουν. Δεν επέτρεπε να γυρνούν τα ευρήματα σε διάφορα χέρια, ούτε καν των αρχαιολόγων συνεργατών του, ώστε να μη χάνεται κανένα ψήγμα της πληροφορίας, κανένα μαγικά φυλαγμένο μυστικό,  που μετέφεραν οι θαμμένες επί χιλιετίες αρχαιότητες. Πώς διώχνεις έτσι, αναίσχυντο κράτος, ανθρώπους που στα χέρια τους κράτησαν τους αληθινούς θησαυρούς της πατρίδας;

Πηγή: pamearxaia.wordpress.com