Οι συμβασιούχοι στο «απόσπασμα» αλλά με το «μαχαίρι» στα δόντια

Σε λίγες μέρες, με την προφασιζόμενη επιτάχυνση των δικαστικών διαδικασιών που προτάθηκε από τον κ. Αθανασίου και υπερψηφίστηκε από την βουλή στο πολυνομοσχέδιο του Ιουλίου, ξεκινά η εκδίκαση των αγωγών στα πρωτοδικεία όλης της ελληνικής επικράτειας, των συμβασιούχων  του δημοσίου με δικαστικές αποφάσεις. Ο αριθμός τους υπολογίζεται σε 6.000 περίπου... Δεν γνωρίζω αν όλοι αυτοί οι συμβασιούχοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, ούτε αν είναι απαραίτητοι στις υπηρεσίες και τους φορείς που υπηρετούν. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλύτερα οι ίδιοι, οι φορείς ή οι υπηρεσίες τους. Θα μιλήσω μόνο γι' αυτό που γνωρίζω καλά και το ζω από μέσα, τα τελευταία 18 χρόνια. Για τους συμβασιούχους εργαζόμενους με δικαστικές αποφάσεις και μη στο ΥΠΠΟΑ και δη στη φύλαξη. Με δικαστικές αποφάσεις είναι μόλις 166 εργαζόμενοι φύλακες-νυκτοφύλακες, βάσει των επίσημων στοιχείων του ΥΠΠΟΑ και η ζωή η δική τους και πιθανότατα και των οικογενειών τους, θα κριθεί σε λίγα 24ωρα με μια δικαστική απόφαση. Κι αυτό γιατί ολες οι κυβερνήσεις δεν είχαν την ειλικρινή πρόθεση και την πολιτική εντιμότητα, να λύσουν ένα τεράστιο πρόβλημα που οι ίδιες δημιούργησαν...

Στον βωμό της αριθμολαγνείας και των ανθρωποθυσιών αυτής της κυβέρνησης και των μνημονιακών επιταγών που υπηρετεί μέχρι κεραίας, η «ανάλγητη λογιστική» και η «λαιμητόμος» τους, μοιραία πήραν και τα «κεφάλια» των συμβασιούχων με δικαστικές αποφάσεις, όπως και τόσες άλλες επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Και ο πιο αδαής φυσικά δεν πιστεύει ότι αυτό γίνεται για αποσυμφόρηση των δικαστηρίων και επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης όπως αποφάνθηκε η κυβέρνηση, ούτε ότι αυτή η μερίδα εργαζομένων είναι «καταχραστές» της δικαστικής προστασίας, κρατώντας σε «ομηρία» το δημόσιο. Σίγουρα πρόκειται μετά βεβαιότητας γι' ακόμη ένα μεγάλο ψέμα, αφού για παράδειγμα δεν δείχνει τον ίδιο ζήλο και ευαισθησία επισπεύδοντας την εκδίκαση ακόμη και κακουργημάτων, ανθρώπων και πολιτικών που ρήμαξαν στην κυριολεξία την Ελλάδα και κατέκλεψαν τον ελληνικό λαό και τις αφήνει με διάφορες νομικές η κοινοβουλευτικές αλχημείες να παραγραφούν. Βέβαια για το θεαθήναι, βρήκαν πολύ εύκολα ένα δύο εξιλαστήρια θύματα τύπου Τσοχατζόπουλου και Παπακωνσταντίνου(σίγουρα κι αυτοί ευθύνονται), που φορτώθηκαν όλες τις πολιτικές ευθύνες και «αμαρτίες» δεκαετιών, όλων των κυβερνήσεων που διαχειρίστηκαν τα δημόσια πράγματα. Ούτε θα πράξει το ίδιο, επισπεύδοντας τις δικές μας εφέσεις επί των αγωγών, αν συμβεί το απεφευκτέο κι έχουμε απορριπτικές αποφάσεις. Η υποκρισία τους περισσεύει...

Αυτό που όλοι γνωρίζουν και πιστεύουν, είναι ότι όλοι αυτοί οι συμβασιούχοι, ήταν και είναι θύματα καταχρηστικών μεθόδων πλήρωσης των χιλιάδων κενών οργανικών θέσεων του δημοσίου από την πολιτική εξουσία, που τις χρησιμοποίησαν για να «βολέψουν» και να αυξήσουν την κομματική τους πελατεία. Όλοι ξέρουν επίσης, ότι ούτε αυτοί, όπως και όλοι οι άλλοι απολυμένοι(ή οι εν δυνάμει απολύμενοι), περισσεύουν στο ελληνκιό δημόσιο... Τα κενά είναι πολλά και σε πολλές υπηρεσίες και φορείς, τραγικά. Κι αυτό το αναγνωρίζουν πολύ περισότερο οι ίδιες υπηρεσίες, που η μία μετά την άλλη, εκδίδουν και επιδίδουν βεβαιώσεις παγίων και διαρκών αναγκών για τους συμβασιούχους που απασχολούν επί σειρά ετών. Και είναι βέβαιο ότι οι προϊστάμενοι δεν κάνουν το «χατήρι» κανενός, γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται για «ημέτερους» και «δικά» τους παιδιά, αλλά πρώτιστα για εργαζόμενους που καλύπτουν υπεύθυνα και ευσυνείδητα επί σειρά ετών τις μεγάλες ανάγκες φυλακτικού προσωπικού και απρόσκοπτης λειτουργίας των υπηρεσιών που προΐστανται.

Ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας, είναι αδιαπραγμάτευτο, αποτελεί συνείδηση και το πιστεύουμε όλοι ακράδαντα. Έτσι δεν θα έχει καμία απολύτως ηθική αξία για μας, η οποιαδήποτε απορριπτική απόφαση κανενός δικαστηρίου. Τυπικά και ουσιαστικά όμως θα έχει, γιατί το πιθανότερο είναι μ' αυτή να βρεθούμε στο δρόμο, εγγεγραμμένοι στις μακάβριες και τεράστιες λίστες ανέργων του ΟΑΕΔ, όπως και εκατομύρια συμπολίτες μας. Και δεν είναι ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ελληνική δικαιοσύνη. Το αντίθετο... Στη μόνη που στηριζόμαστε και τη μόνη που εμπιστευόμαστε όχι μόνο εμείς, αλλά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, είναι η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ελληνική δικαιοσύνη. Την ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ όμως, όχι τη χειραγωγημένη και ελεγχόμενη που θέλουν οι κ.κ. Σαμαράς, Βενιζέλος, Αθανασίου, Μγτσοτάκης και Στουρνάρας που προέβησαν πριν λίγο καιρό σε ορισμούς επιπλέον δικαστών για την εκδίκαση των υποθέσεων απολύσεων εργαζομένων με δικαστικές αποφάσεις και λίγο νωρίτερα στους διορισμούς δικαστών σε ΣτΕ και Άρειο Πάγο...

Ο καθένας μας από τους χώρους εργασίας του, έχει να καταθέσει χιλιάδες παραδείγματα και επιχειρήματα για να αποδείξει ότι «δεν είναι ελέφαντας». Οι υπηρεσίες χωρίς εμάς, είναι δεδομένο ότι είτε δεν θα λειτουργούσαν καθόλου κρατώντας Μουσεία και Αρχαιολογικούς χώρους κλειστά, είτε θα υπολειτουργούσαν με εκ περιτροπής εργασία, περιορισμένα ωράρια και μονοβάρδιες. Και δεν ισχύει αυτό μόνο στους σημερινούς «μνημονιακούς» καιρούς... Τι να πρωτοθυμηθώ τόσα χρόνια... Να θυμηθώ τον κλειστό Αρχαιολογικό μας Χώρο επί μήνες; Τα εξάμηνα συνεχόμενης και αδιάλειπτης εργασίας χωρίς ρεπό με έναν ΑΟΧ και δύο συμβασιούχους, όταν δεν υπήρχε προσωπικό ούτε για τα προσχήματα; Τα τρίμηνα διπλοβάρδιας όταν υπήρχαν δύο νυχτερινές βάρδιες μ' έναν μόνιμο, έναν ΑΟΧ κι έναν συμβασιούχο; Την τοποθέτηση εργατών ανασκαφής στη Φύλαξη μέρα και νύχτα; Για να τα απαριθμήσω όλα, θα χρειαστεί ξεχωριστό άρθρο με πάρα πολλές ενότητες... Αυτό το θλιβερό καθεστώς συμβαίνει και ισχύει επί δεκαετίες, χωρίς να δίνεται ποτέ καμία «σωτήρια» και μόνιμη λύση από την εκάστοτε ηγεσία του ΥΠΠΟΑ και την εκάστοτε κυβέρνηση. Αντ' αυτής το ΥΠΠΟΑ κατά καιρούς υιοθετούσε και υιοθετεί λύσεις-μπαλώματα με κάθε πιθανή και απίθανη μορφή ελαστικής εργασίας για να «μπαλώσει» τα μακροχρόνια προβλήματά του: ΣΟΧ, Συμβάσεις Έργου, Stage, ΠΔ Παυλόπουλου, τροπολογία Σαμαρά, MKO κτλ κτλ για να την «βγάλει ασθμαίνοντας» και με το χαμηλότερο δυνατό εργασιακό κόστος, ενισχύοντας παράλληλα και το κομματικό της όφελος.
Και οι μόνιμοι και ΑΟΧ συνάδελφοί μας γνωρίζουν ότι είμαστε απαραίτητοι, μας χρειάζονται γιατί τους εξυπηρετούμε αφάνταστα, μπορεί να είναι θεωρητικά στο πλευρό μας, πρακτικά όμως αυτό δεν φαίνεται σχεδόν πουθενά! Ούτε καν στις προ ημερών ανακοινώσεις της ΠΕΥΦΑ, που ζητούσε σχολικούς φύλακες και άλλους υπαλλήλους-θύματα κινητικότητας και διαθεσιμότητας άλλων φορέων και υπηρεσιών, ώστε να καλυφθούν οι μεγάλες ανάγκες του ΥΠΠΟΑ σε φυλακτικό προσωπικό, χωρίς να αναφέρει το παραμικρό για τους συναδέλφους συμβασιούχους με δικαστικές αποφάσεις. Όπως δεν στάθηκε δίπλα μας σε κανέναν αγώνα μας και δεν πήρε πρωτοβουλία για καμία κινητοποίηση υπέρ μας, έστω και συμβολικά... Υπάρχουν και ελάχιστες «φωτεινές» εξαιρέσεις για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα... Όμως ας μην τα ρίχνουμε μόνο σ' αυτούς, φταίμε κι εμείς και τα σωματεία μας, που ενώ η «λαιμητόμος» έχει στηθεί για τα καλά πάνω από τα κεφάλια μας, δεν ακούγεται ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Καμία αντίδραση, καμιά «προσευχή για τους μελλοθάνατους»... Καμία δημόσια παρέμβαση-προβολή, καμία επίσημη συνάντηση με πολιτικούς φορείς για πολιτική λύση, του «πολιτικού» προβλήματος των μακροχρόνια συμβασιούχων δεν έπαιξε σε κανένα ΜΜΕ για να γίνει γνωστό σε όλη την ελληνική κοινωνία. Ίσως μια πολιτική δέσμευση φιλεργατικών θεωρητικά κομμάτων της αντιπολίτευσης που κατά καιρούς έχουν ταχθεί υπέρ μιας μόνιμης και δίκαιης λύσης του προβλήματος των συμβασιούχων, να μην έλυνε όλα τα προβλήματά μας άμεσα, αλλά σίγουρα θα αποτελούσε ένα «αποκούμπι», μια ελπίδα, ότι πέρα από οποιαδήποτε δικαστική απόφαση, το πρόβλημα θα παραμείνει και ίσως γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο. Πρόβλημα που είναι και εργασιακό και κοινωνικό και θα πρέπει να αντιμετωπισθεί πολιτικά όπως «γεννήθηκε» και όχι δικαστικά με την γνωστή χαρακτηριστική διαδικασία αυτής της κυβέρνησης, του «κατεπείγοντος».

Όμηρος το ελληνικό δημόσιο και καταχραστές οι ταλαιπωρημένοι και κατατρεγμένοι εργαζόμενοι κατά τον κ. Αθανασίου και των μιντιακών φερεφώνων της αντεργατικής συγκυβέρνησης. Προφάσεις και επιχειρήματα «εν αμαρτίαις» Οι όμηροι είμαστε εμείς κύριε Αθανασίου και όχι το ελληνικό δημόσιο, καταχραστής είναι το ελληνικό δημόσιο και όχι εμείς! Κάποιοι από μας κοντεύουν να συνταξιοδοτηθούν ως συμβασιούχοι! Κάποιοι από μας, κυρίως ηλικιακά δεν έχουν κανένα εργασιακό μέλλον χωρίς την θετική έκβαση των αγωγών! Και να υπήρχε ένα Plan B, μια πρόβλεψη, μια πρόνοια, μια δεύτερη ευκαιρία για το αύριο, ποιος θα το έλεγε... Κι ας χάθηκαν τόσα εργασιακά χρόνια με συμβάσεις, αγωνίες και ανασφάλεια, δεν θα το βάζαμε κάτω. Θα ξαναπατούσαμε τουλάχιστον στα πόδια μας, θα κάναμε μια νέα αρχή κι ας είμαστε κάποιοι μεσήλικες... Τώρα όμως το πιθανότερο φαντάζει να χάσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, να γκρεμιστούν όλα... Και ας μη γελιόμαστε για πολλούς από μας τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο, δεν θα υπάρχει «σωτηρία», κανένα μέλλον... Όταν δεν υπάρχει Plan A για νέους και νέες που ξεκινούν τώρα τη ζωή τους, θα υπάρχει για μας τους «απόμαχους» Plan B; Ποιός νοιάζεται... Έχουμε έναν ΥΠΠΟΑ που καθώς ανέλαβε δεν έχουμε ακούσει ακόμα τη φωνή του... Καμία πρωτοβουλία, καμία παρέμβαση, καμία πρόταση, καμία απόψη, καμία λύση για τα χρόνια προβλήματα που υπάρχουν κι αυτά που θα προκύψουν και που ο ίδιος θα πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά. Κρύβεται κι αυτός, όπως και όλοι υπουργοί και  υπηρεσιακοί πίσω από τις απόφάσεις των άλλων συναδέλφων του, που έχουν αναλάβει εργολαβικά τη διαθεσιμότητα, την κινητικότητα, την εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων και όπως αλλιώς έχουν βαφτίσει τις απολύσεις, βάζοντας και πάλι όλα τα προβλήματα κάτω από το «χαλί». Η γνωστή παλιά πετυχημένη συνταγή, που αποτελεί και το «οξυγόνο» της πολιτικής τους ύπαρξης.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ακόμα και με αρνητικές αποφάσεις, ο αγώνας μας δεν θα σταματήσει. Θα παλέψουμε και θα αντιδράσουμε με ότι όπλα έχουμε και μας απομένουν μέχρι την τελική δικαίωση. Ήδη αν και πάμε στο «απόσπασμα», όλοι είμαστε με το «μαχαίρι» στα δόντια. Γνωρίζουμε ότι ίσως είναι μια από τις σημαντικότερες «συγκυρίες» της ζωή μας, κι ας προσπάθησε να τις ευτελίσει η πολιτική ηγεσία εκδικάζοντας χιλιάδες σοβαρότατες υποθέσεις σε μόλις 50 μέρες  Τι ζητάμε εντέλει; Ζήταμε κάτι που δικαιούται κάθε πολίτης αυτής της χώρας. Δικαιοσύνη και μόνο δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ και ΑΔΕΚΑΣΤΗ! Κρίνονται οι ζωές μας, κρίνεται το μέλλον το δικό μας και των οικογενειών μας και όχι μόνο το εργασιακό. Προσωπικά είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος, ότι οι δικαστές θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και θα διαψευσθούν οι κυβερνητικές και φιλοκυβερνητικές «Κασσάνδρες», που προδικάζουν και προβλέπουν 5.000 απολύσεις από το σύνολο των 6.000 συμβασιούχων του δημοσίου με δικαστικές αποφάσεις.