Ε ρε και νάχαμε ... και τη μιζέρια μας να δεις που θα την γράφαμε!

Στην Πέλλα από αρχαιοτάτων χρόνων είχαμε το όνομα, τον χαρακτήρα και την ακτινοβολία που μας χάρισε μια από τις μεγαλύτερες αν όχι η μεγαλύτερη ίσως ιστορική φυσιογνωμία και προσωπικότητα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας ο Μέγας Αλέξανδρος. Δεν μπορώ να πω ότι οι σύγχρονοι Πελλιώτες τίμησαν και τιμούν δεόντως αυτή την ιστορική κληρονομιά και σεβάστηκαν αναλόγως αυτή την παγκόσμια παρακαταθήκη, όμως όπως και νάχει ως γεννέτειρα του μεγάλου αυτού ανδρός, αλλά και σαν πρωτεύουσα του Αρχαίου Μακεδονικού Κράτους είναι πασίγνωστη σε όλη την οικουμένη σε κάθε γωνιά τη γης. Ο ποδοσφαιρικός σύλλογος ως ελάχιστο φόρο τιμής, πήρε την όνομα του μεγαλύτερου στρατηγού όλων των εποχών, του σπουδαίου βασιλιά και κατακτητή του έγινε θρύλος στους αιώνες.

Η πορεία της ποδοσφαιρικής μας ομάδας δεν ήταν ανάλογη του ένδοξου ονομάτός της και κινήθηκε για πολλά χρόνια στην μετριότητα και την ανυποληψία. Παρόλα αυτά διατηρήθηκε στο ερασιτεχνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα του νομού μας επί σειρά ετών με αμιγώς «δικά» της παιδιά. Τα τελευταία 4-5 χρόνια όμως ανέκαμψε και πρωταγωνιστεί σε όλους τους θεσμούς της Ε.Π.Σ. Πέλλας, ως απόρροια μιας μεγάλης κοινής προσπάθειας παραγόντων, χορηγών, φιλάθλων, προπονητών και ποδοσφαιριστών. Με κόπο, θυσίες και αγάπη κατάφερε να καταξιωθεί και να εδραιωθεί στην συνείδηση των φιλάθλων ολόκληρου του νομού, ως μια από τις καλύτερες ομάδες, έστω κι αν εντελώς συγκυριακά κατά την άποψή μου, δεν μπόρεσε να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Μπορεί μερικοί καταξιώμενοι προπονητές και κάποιες «ηχηρές» μεταγραφές να ανέβασαν το ποδοσφαιρικό μας επίπεδο τουλάχιστον κατά μία κλίμακα, αλλά μεγάλο μερίδιο σ' αυτή την προσπάθεια έχουν και οι «δικοί» μας ποδοσφαιριστές, τα «δικά» μας παιδιά όπως τα λένε oi περισσότεροι, που μπορεί να μην ήταν ίσως στον αριθμό που θα επιθυμούσαμε και θα αναλογούσε σε ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του νομού, όμως αγάπησαν την ομάδα, την στήριξαν και την σεβάστηκαν και έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν για να πετύχει όσα πέτυχε.. Φυσικά ότι ασχολήθηκαν με το ποδόσφαιρο το έκαναν για τον εαυτό τους κατά πρώτο λόγο «ξύνοντας την ψώρα τους» και γυμνάζοντας το κορμί τους, όμως υπέδειξαν συνέπεια και «πατριωτισμό» όταν η ομάδα τους χρειάζονταν. Εκτός από τα παραπάνω, κανείς δεν μπορεί να τους μεμφθεί ότι δεν αγωνίστηκαν και για το χωριό τους για την «φανέλα», χωρίς «υπερβολικά» προαπαιτούμενα και όρους. Φυσικά κάποιοι είχαν τις αρχές και την ευαισθησία να πράξουν όπως έπραξαν, διαχωρίζοντας την κυνικότητα και τον επαγγελματισμό από το συναίσθημα και τον ερασιτεχνισμό και αναλογιζόμενοι την αμφίδρομη σχέση τους με την ομάδα.  Και πρόσφεραν σ' αυτή και τους πρόσφερε, με το ισοζύγιο να παρουσιάζεται ισορροπημένο στους περισσότερους. Και τώρα που το σκέφτομαι, τελικά αυτή η ομάδα έχει προσφέρει πολλά περισσότερα στα «παιδιά της» απ' ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Όχι ότι δεν πίκρανε και στεναχώρεσε ο ένας τον άλλον... Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες η δική μας δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Ανακαλώντας την μνήμη μου θυμάμαι «δικά» μας παιδιά όπως ο Τσίζμας, ο Σαββόγλου, ο Κατσαβός και ο Στεφανίδης που αγωνίσθηκαν σε επαγγελματικές κατηγορίες και ήταν ότι καλύτερο εξαγάγαμε ποδοσφαιρικά, είχαν εφαλτήριο μόνο τον Μέγα Αλέξανδρο Πέλλας και όχι τον Ακρίτα Κάτω Νευροκοπίου και τον Καμβουνιακό Δεσκάτης. Και όλοι μα όλοι όταν τέλειωσαν με τις «υψηλές» επαγγελματικές τους υποχρεώσεις, επέστρεφαν στο χωριό τους και την ομάδα που τους ανέδειξε, αναγνωρίζοντας και τιμώντας την αμφίδρομη σχέση που ανέφερα παραπάνω. Αυτοί ήταν και είναι το φωτεινό παράδειγμα και για όλους τους μεταγενέστερους «λεγεωνάριους» που «αναγκάστηκαν» κι έφυγαν για κάποιο σοβαρό ή άλλο λόγο κάποια στιγμή από την Πέλλα

Και οι γονείς έπαιξαν και παίζουν σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις των ποδοσφαιριστών όπως είναι φυσιολογικό για εφήβους και παιδιά κυρίως... Όμως «είναι και κάτι παιδιά που δν γίνονται άντρες...» και μετά τα 18+ τους εξακολουθούν να εξαργυρώνουν «ληγμένες» πατρικές-γονικές επιταγές, πολύ παλαιότερων αντιλήψεων και ετών. Και «λούζονται» την μιζέρια και τα λάθη άλλων για πολλά χρόνια, που ίσως μόνοι να μην έκαναν ποτέ...

Και θα κλείσω αυτό το άρθρο-αφιέρωμα στα «παιδιά μας», στους ποδοσφαιριστές μας  τους παλαιότερους αλλά και τους νεώτερους που παρέμειναν εσαεί Πελλιώτες και «Μεγαλέξανδροι»  ακόμη και σήμερα σ' αυτή την δύσκολη οικονομική, διοικητική και αγωνιστική συγκυρία για την ομάδα μας, ευχαριστώντας και συγχαίροντάς τους. Μερικές αξίες όπως η αξιοπρέπεια, η μνήμη, η προσφορά, ο αλληλοσεβασμός, ο νόστος και η υστεροφημία δεν μπορουν να αποτιμηθούν με κανένα νόμισμα και ποσό. Σ' αυτά λοιπόν τα παιδιά, τα «δικά» μας παιδιά, ΔΕΝ ΑΦΙΕΡΩΝΩ το παρακάτω τραγούδι που παίζει ως μουσική υπόκρουση διαβαζοντας το άρθρο και το οποίο αρέσει εσχάτως και σ' έναν παλιό καταξιωμένο παράγοντα της ομάδας μας...