Το ημερολόγιο μιας εν δυνάμει άνεργης - Μέρος Α, Β, Γ

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΑΝΕΡΓΗΣ (ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΗΣ)

 

Μέρος Α

Απόγευμα στο μπαλκόνι μου με μια μπύρα τον υπολογιστή και τις σκέψεις μου. Έκλεισε σήμερα το σχολείο και για μας τους ανεπρόκοπους και τεμπέληδες εκπαιδευτικούς και αρχίζει το καλοκαίρι της αγωνίας. Θα μας απολύσουν, δε θα μας απολύσουν κι αν μας απολύσουν θα είμαι με τους τυχερούς που θα τη γλυτώσουν και θα βρεθώ το Σεπτέμβρη πάλι πίσω με τα κανιβαλάκια 30 παιδιά μαστραχωνιασμένα σε μια αίθουσα μικρή άχρωμη ξερή αλλά δυστυχώς όχι πάντα άοσμη να ευχαριστώ τον κύριο (βλέπε πεφωτισμένος πρωθυπουργούλης) που δεν με απέλυσε σαν το καημένο το Ν.. τον πληροφορικάριο- πως λέμε λεγεωνάριο, που όπως στον αστερίξ έτσι κι εδώ καταταγείτε μας έλεγαν και μετά από 18 χρόνια στο ίδιο σχολείο βρέθηκε να περισσεύει γιατί το μέτρησαν έτσι το μέτρησαν αλλιώς και τους βγήκαν λειψά κάτι εκατοστά - και τον Κ.. που είναι χωρισμένος με παιδί και κάνει δυό δουλειές για να τα φέρει βόλτα- άθλιε φοροκλέφτη  διπλοθεσίτη άρπα τη κι εσύ- και τη Μ... που ήταν αναπληρώτρια και δε θα ξαναδεί σχολείο εκτός κι αν είναι πια τόσο κωλόφαρδη - δύσκολο τόσο λεπτή κοπέλα- και τη στείλουν για 5 ώρες στην κάτω Στρούγκα να πληρώνει 10 Ευρώ βενζίνη και να παίρνει 5 αλλά θα είναι περήφανη εργαζόμενη και μετά από 152 χρόνια δουλειάς θα πάρει 3 Ευρώ σύνταξη- αν υπάρχει ακόμα αυτός ο θεσμός γιατί κι αυτό παίζεται- και που ο άντρας της είναι κι αυτός πληροφορικάριος- άλλος λεγεωνάριος σε Επαλ αυτός, πως λέμε στη λεγεώνα των ξένων, για δύσκολες αποστολές αυτοί- και που κι αυτός κινδυνεύει να πάει για μπάνιο και να βρεθεί μόνιμος τουρίστας. Ή σαν τη Δ.... την αρχιτεκτόνισσα που μετά από 15 χρόνια με συμβάσεις στο δήμο, στην υπηρεσία καθαριότητας παρακαλώ γιατί η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά και η καθαριότητα του αρχιτέκτονα κάνει το άσπρο ξεξασπρότερο προφανώς, διορίστηκε στην εκπαίδευση και χάρηκε η κακομοίρα, που να΄ξερε κι αυτή τι την περίμενε στη γωνία, και τώρα μετά από 6 χρόνια μονιμότητας θα της σκάσει η έκπληξη.

Κι εγώ 45 χρονών με παιδί 4ων με 13 χρόνια στο δημόσιο και 5 χρόνια πριν σε ιδιωτικό -από το 92 δουλεύω συνεχώς 21 χρόνια θα έπρεπε να αθροίζω αλλά με την αναπλήρωση χάνονται οι καλοκαιρινοί μήνες άσε που τα χρόνια στο ιδιωτικό δεν αναγνωρίζονται γιατί το ιδιωτικό δεν μας  είχε προσλάβει με διοριστήριο- με άντρα δημόσιο υπάλληλο - όπως λέμε κτήμα, ένα πράγμα, δικό μου είσαι άμα θέλω σε πετάω- περισσεύω κι εγώ, είναι που είμαι ψηλή μάλλον, πρέπει να κοντύνω αλλά πόσο να τις κοντύνω τις ρημάδες τις προσδοκίες μου.

Έκοψα τα ταξίδια - καιρό πριν, στα διακοποδάνεια εγώ δεν μάσησα- έκοψα τις εξόδους- καλά είναι και τα πάρκα με σαντουιτσάκι και μπυρίτσα απ΄το σπίτι, αν είναι επέτειος το ρίχνουμε έξω ψωνίζουμε απ΄ το περίπτερο- στο σούπερ μάρκετ ψωνίζω τις προσφορές,- και δεν παρασύρομαι σαν κάτι άλλους να παίρνω άχρηστα πράγματα γάλα για τη μικρή εβαπορέ που δε χαλάει κιόλας-  τι άλλο να κόψω. Μήπως να αρχίσω δίαιτα 53 κιλά είμαι δεν τρώω πολύ άσε που ψωνίζω στη λαϊκή τα φτηνότερα που βρίσκω, τα φασολάκια των 3 Ευρώ το κιλό τα παίρνουμε την Κυριακή αντί για κρέας. Τουλάχιστον έχω την υγειά μου λέει ο άντρας μου γιατί το ταμείον είναι μείον ( το ασφαλιστικό) και νοσοκομείο γιοκ και δεν έχω ούτε λεφτά να πληρώσω κάποιο να μου τη βρει άμα τη χάσω, και δεν κάνω κι εξετάσεις γιατί όλο και κάτι μπορεί να μου βρούνε και τότε τι θα γίνω. Αυτό που δεν ξέρεις δε σε πειράζει - μέχρι που στη δίνει κατακούτελα κι από δω παν΄ κι οι άλλοι-. Θα πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες που είπε και ο έτερος πεφωτισμένος υπουργούλης μας, -και το εννοεί, οι υπόλοιποι θα πάνε σαν το σκυλί στ΄ αμπέλι- κι εγώ δεν έχω. Ή μάλλον έχω ένα στεγαστικό για τριανταπέντε χρόνια ακόμα να πληρώνω στην τράπεζα το σπίτι της( γιατί δικό της είναι μέχρι να το ξεπληρώσω) και να το παίζω ιδιοκτήτης για το δημόσιο και να δίνω ΕΤΑΚ, ΕΕΤΗΔΕ, ΦΑΠ και διάφορα άλλα γράμματα που δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνουν αλλά στοιχίζουν ακριβά και σε κάνουν να αισθάνεσαι μια ανάταση βρε παιδί μου, μια αυτοπραγμάτωση ένα πράγμα, πληρώνω άρα υπάρχω, δεν είμαι τελείως άχρηστος. Άσε που τελειώνει η μπαταρία του λαπιτοπ και πρέπει να σώσω το κέιμενο- μην πάει χαμένος τόσος προβληματισμός- η συνέχεια σε λίγο...

 

Μέρος Β

..να ΄μαι πάλι με φορτισμένη μπαταρία και φρέσκους προβληματισμούς. Ας πούμε γιατί όταν αγοράζεις μπαταρία για τον υπολογιστή σου σου λένε ότι κρατάει  8 ώρες αλλά δεν σου λένε ότι ο υπολογιστής πρέπει να είναι σε αναμονή αλλιώς στις 3 ώρες πάπα η μπαταρία. Κι άλλα με απασχολούν. Γιατί όταν λέω σε μια μαμά ότι το παιδί της είναι ίσως λίγο παραπάνω ζωηρό από ότι είναι καλό ( για το μάθημα ,για την ψυχική μου υγεία για τις αντοχές του κτιρίου- έχει διάφορες διαβαθμίσεις) μου λέει ότι δεν ξέρει τι να κάνει  γιατί το παιδί δεν την ακούει, της φωνάζει, έχει μπλέξει, περνάει άσχημη εφηβεία κλπ και το σπίτι της είναι εμπόλεμη ζώνη - χωρίς τους δημοσιογράφους - αλλά η κοινωνία - που αποτελείται από μανάδες και πατεράδες των παιδιών αυτών μεταξύ άλλων- πιστεύει ότι είμαι τυχερή που δουλεύω λίγο και τι κάνω πια, σιγά την κούραση, αυτή δεν τα βγάζει πέρα με ένα  κι εγώ πρέπει να παλεύω 27 τέτοια παιδιά κάθε μέρα με παιδαγωγικά πρόσφορο τρόπο για να τα βοηθήσω να αυτοπραγματωθούν κι  αυτά και να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες και τις χάρες τους - που αν τις ξεδιπλώσουν λίγο ακόμα δεν θα υπάρχει κτίριο να μπούμε - κι αν δεν τα καταφέρω είμαι ανεπαρκής εγώ σύμφωνα με το πεφωτισμένο σύστημα αξιολόγησης. Εγώ φταίω ο τεμπέλης και βολεμένος εκπαιδευτικός κι όχι το σύστημα με τα άχρωμα κτίρια τα άχρωμα βιβλία, την ύλη που δεν μπαίνει η ρημάδα μόνη της στο μυαλό των παιδιών να μου αφήσει κι εμένα λίγο χρόνο να ασχοληθώ με δράσεις πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες και τρόπους σύγχρονους και μαγικούς όπως μας έδειχνε και ο πεφωτισμένος σύμβουλος προχθές. Να τα βάλετε στο Internet  που έχει κι αυτό κι εκείνο και το άλλο μας έλεγε. Ναι καλέ μου σύμβουλε αλλά δεν έχει Internet  το σχολείο σε κάθε αίθουσα ούτε και υπολογιστή και ο παχυλός μισθός μου δεν μου 'φτασε για να πάρω εγώ γρήγορο υπολογιστή και σύνδεση, με το καρβούνι που έχω θα πατήσω σύνδεση φέτος και θα φορτώσει περί τα τέλη του μήνα, μάλλον που πρέπει να κόψω και τα σάντουιτς στο πάρκο. Να τα βάλετε στο εργαστήριο μας είπε- οι σύμβουλοι έχουν πάντα μια συμβουλή. Ναι καλέ μου αλλά στο εργαστήριο χωράνε μέχρι 15 παιδιά, αν  βάλω το τμήμα ολόκληρο και κάνει το εργαστήριο καλοκαιρινό τι θα κάνω εγώ μετά που θα με κυνηγά ο πληροφορικάριος -που θα πρέπει να τον έχω βγάλει έξω για να κάνω τις μαγκιές μου-και ο διευθυντής? Θα βάλω τα παιδιά να πληρώσουν τις ζημιές? Που να τα βρούνε που τα πιο πολλά δεν ούτε για σάντουιτς και μαζεύει λεφτά ο σύλλογος για να τρώνε κάτι κάθε μέρα. Πάνε και τα φασολάκια την Κυριακή κι εκεί αισθάνομαι ότι πλησιάζω τα όριά μου. Όλοι έχουμε δικαίωμα στα φασολάκια. Αυτά με τις μανάδες και τη δυσκολία της δουλειάς που προσπαθούσα να εξηγήσω στη φουρνάρισσα προχθές που μας βρίζανε τα κανάλια. Εμείς της είπα, από την ώρα που θα μπούμε μέχρι την ώρα που θα βγούμε, ούτε καθόμαστε ούτε πίνουμε καφέ ούτε παίρνουμε τηλέφωνο τη φίλη μας ούτε πεταγόμαστε μια στιγμή στο φούρνο. Τρέχουμε από αίθουσα σε εφημερία κι από εφημερία σε αίθουσα, μιλάμε ασταμάτητα και είμαστε συνεχώς σε ετοιμότητα γιατί δεν ξέρεις πότε θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου. Ναι μου λέει κι αυτή, ενώ εδώ απέναντι που είναι τα γραφεία να δεις τι γίνεται. Όλο πάνε κι έρχονται, παίρνουνε τυρόπιτες, παίρνουνε κουλούρια τι κάνουνε όλη μέρα δεν ξέρω, Αλλά έμαθα - με ύφος συνωμοτικό αυτό - ότι μπορείς να τους καταγγείλεις και να χάσουν τη δουλειά τους και θα τους δείξω εγώ. Και μετά ποιος θα αγοράζει τις τυρόπιτες πήγα να πω αλλά συγκρατήθηκα- κάτσε μη μου τραβήξει καμιά καταγγελία κι εμένα για απρεπή συμπεριφορά στο φούρνο και τότε είναι που θα αποχαιρετίσω τα φασολάκια οριστικά. Μ' αρέσει όμως η δουλειά μου κι ας γκρινιάζω, θέλω να δείξω στην επόμενη γενιά ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να γίνονται τα πράγματα, να τους μάθω να κατανοούν να σέβονται , ότι δεν είναι αποτυχία να κοπιάζει κάποιος για να παράγει κάτι, ότι δεν είναι λύση η βία, ότι πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη, τώρα που είπα δικαιοσύνη θυμήθηκα και το άλλο το παιδί που είναι τρία χρόνια προφυλακισμένο χωρίς δίκη μέχρι 18 μήνες δεν είναι το όριο προφυλάκισης, πρέπει να το ξανακοιτάξω μάλλον γιατί άγνοια νόμου δεν συγχωρείται- αλλά μάλλον δικό μου είναι το λάθος τόσοι πεφωτισμένοι και δίκαιοι δικαστές αποκλείεται να κάνουν λάθος-, και μετά βλέπεις τους πεφωτισμένους ηγέτες του πεφωτισμένου κράτους μας να μαλλιοτραβιούνται στα κανάλια και παθαίνεις ένα προβληματισμό βρε παιδί μου και λες τι λέω τώρα στα παιδιά μήπως διαπράττω σφάλμα τραγικόν. Στο φινάλε αν μάθουν να φωνάζουν, να δέρνουν, να μην ακούνε τους άλλους και να δίνουν απαντήσεις κενές περιεχομένου μπορεί να γίνουν βουλευτές, μπορεί και υπουργοί ακόμα ενώ αν μάθουν αυτά που τους λέω εγώ το πολύ να γίνουν υπάκουο κρέας στη μηχανή του χρόνου.

 

 Ξέφυγα όμως απ το θέμα μου και θα πάρω κακό βαθμό. Το θέμα μου είναι πως θα διατηρήσω τη δουλειά μου- μην ξεχνάω και τα φασολάκια-. Μήπως να αρχίσω να βρίζω τους άλλους κλάδους κι εγώ για ανεπάρκεια μπας και πείσω κανένα ότι είμαι η καλύτερη. Και ιστορία κάνω και γεωγραφία ότι θέλετε κύριε υπουργούλη μου οι άλλοι είναι οι σφετεριστές εγώ εξετάστηκα και στον ΑΣΕΠ ( ΑΣ Είχες Πρόσβαση- θα το εξηγήσω αυτό αργότερα)- αλήθεια δεν επιχειρηματολογούσαμε για χρόνια ότι δεν φτάνει μια  τρίωρη εξέταση για να κρίνει την επάρκειά μας, τώρα έγινε το άκρον άωτο της επιστημοσύνης μας? Αχ, που είσαι νιότη που ΄λεγες πως θα γινόμουν άλλος κι αυτή η κακόμοιρη η ιστορία που πολλά θα μας δίδασκε αν τη θυμόμασταν κι έξω από την αίθουσα το «διαίρει και βασίλευε» το 'χει περί πολλού. Αλλά δεν είχα πρόσβαση κι εγώ, ένα βουλευτή ένα γενικό έναν κάποιον τέλος πάντων να πάω τώρα να του κλαφτώ να μη με απολύσει. Είμαι κλάδος χωρίς πολιτική προστασία κι έτσι πρέπει να φάω από τις σάρκες μου για να επιβιώσω και νάτη πάλι η μπαταρία. Επανέρχομαι...

 

 

Μέρος Γ

Να ΄μαι πάλι με φορτισμένη μπαταρία, με ψώνια από τη λαϊκή του Σαββάτου, με άντρα παιδί και σκύλο ταϊσμένους- ναι έχω και σκύλο ελπίζω να μην είναι τεκμήριο γιατί την κάτσαμε τη βάρκα, είναι και λίγο λαίμαργη αλλά ευτυχώς δεν γαυγίζει, άμα είναι τεκμήριο θα την κρύψω- και μια αναπόδραστη - τη θυμάσαι αυτή τη λέξη τι χαμός είχε γίνει σε εκείνες τις πανελλήνιες- ανάγκη να συνεχίσω το διάλογο με την οθόνη. Δεν έχω που λες πολιτική προστασία, είναι που από μικρή έμαθα να πηγαίνω όρθια, με το κεφάλι ψηλά το ΄λεγε η μάνα μου, με το κούτελο καθαρό ο πατέρας μου, και δεν έχω συνηθίσει το σκύψιμο με πιάνει η μέση μου είναι και η ηλικία  -που να ξέρανε κι αυτοί να με στείλουνε να μάθω να κάνω επικύψεις μόνο με στείλανε στο πανεπιστήμιο και τώρα κανείς δεν με πιστεύει ότι είμαι πανεπιστήμονας. Ενώ οι επικύψεις είναι πράγμα αυταπόδεικτον χρήσιμον και εποικοδομητικόν. Γι αυτό σου λέω κράτα τους τους γυμναστές να μάθουν στα παιδιά να σκύβουν γιατί όποιον δε σκύβει τον θερίζει ο Βοριάς- ρώτα και τη λυγαριά κάτι ξέρει. Πρέπει να το μάθω όμως, δια βίου μάθηση που λένε, σκύψε σκύψε όλο και κάτι θα βρεις  που θα 'χει πέσει από κανένα ενώ όρθια το πολύ να σου ΄ρθει καμιά ταμπέλα στο κεφάλι από αυτές που κρέμονται ξεχασμένες έξω απ' το κλειστά μαγαζιά. Τι μιζέρια κι αυτή. Και τα παιδιά που τα ρωτούσες στο ΣΕΠ τι θέλουνε να γίνουνε και σου λέγανε επιχειρηματίας - και εννοούσανε εισοδηματίας- τώρα είναι στο χάσιμο και σου λένε για τους μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές. Έλα πουλάκι μου στις ελιές του λες εγώ πάω κάθε Σαββ/κο να τις μαζέψω έλα κι εσύ, ά δεν μπορώ μια μέρα έχω κι εγώ να ξεκουραστώ. Ψάχνει η κουμπάρα μου γυναίκα να της κρατά το παιδί και έχει γίνει ΟΗΕ για να συνεννοηθεί, Ελληνίδα ούτε για δείγμα. Άκουγα και μια συζήτηση τις προάλλες μεταξύ μανάδων άνεργων με θέμα άλλη μάνα άνεργη. Α αυτή μια χαρά τα βολεύει έχει Facebook και φτιάχνει μπουμπουνιέρες και λαμπάδες και τις πουλάει στους φίλους της. Ωραία πιάσανε την ιδέα οι σύγχρονοι δικτυωμένοι. Σήμερα θα σου πουλάω εγώ μια λαμπάδα αύριο εσύ με ένα 10ευρω θα κάνουμε τζίρο 20 άνθρωποι. Ξέφυγα όμως πάλι. Δεν φταίνε τα παιδιά, αυτά ακούνε, αυτά μαθαίνουνε. Εδώ τόσοι πεφωτισμένοι δημοσιογράφοι το έχουν εντοπίσει το πρόβλημα χρόνια τώρα. Είχα διαβάσει πριν χρόνια στο οικονομικό ένθετο της κυριακάτικης ελευθεροτυπίας πριν κλείσει, ένα άρθρο ενός οξυδερκέστατου δημοσιογράφου που αποκάλυπτε μια πτυχή του προβλήματος. Οι αλβανοί, έγραφε, έρχονται εδώ, μας παίρνουν τις αξιοζήλευτες δουλειές στα χωράφια και στις οικοδομές μας, τους δίνουμε τα ωραία μας λεφτά κι αυτοί οι άθλιοι πάνε κι αγοράζουνε σπίτια -αντί να μας τα επιστρέφουνε ζητώντας ταπεινά συγνώμη φαντάζομαι- και δεν φτάνει που αγοράζουν σπίτια τα νοικιάζουν κιόλας και εισπράττουν κι άλλα λεφτά- ανήκουστο, θα έπρεπε τουλάχιστον το νοίκι να το καταθέτουνε σε λογαριασμούς ελλήνων, να το κάνουν δωρεά στο κράτος, να παραχωρούν τα σπίτια τους δωρεάν σε έλληνες και να πηγαίνουν να τα καθαρίζουν κιόλας, κάτι τέλος πάντων- και το χειρότερο από όλα πηγαίνουν και στη χώρα τους και ξοδεύουν εκεί τα ωραία μας λεφτά που με τόση γενναιοδωρία τους δώσαμε για την ποταπή δουλειά που κάνουν- χωρίς να πάρουν άδεια , να ρωτήσουν έστω που θα θέλαμε να τα ξοδέψουν. Αλλά έτσι είναι, αχάριστοι, αγνώμονες κι άλλα συνώνυμα. 

Από τότε κύλησε πολύ νερό κάτω απ' το μύλο και στην ίδια θέση βρεθήκαμε λίγο πολύ όλοι μας, σύμφωνα με τους πεφωτισμένους δημοσιογράφους- ανάλογα με το ποιος κλάδος απεργούσε κάθε φορά. Άντε να πείσω εγώ το μαθητή ότι σε καμία απεργία δεν κινδύνευσε η δημόσια υγεία, η παιδεία, η ασφάλεια (κοινωνική, δημόσια και ατομική)  τόσο, όσο κινδυνεύει τώρα. Ποια είμαι εγώ μπροστά στο Μεγάλο στο Μεγαλύτερο και στο Μέγιστο κανάλι που του εξηγούν κάθε μέρα υπομονετικά πόσο άθλιοι και κακομοίρηδες απατεωνίσκοι είμαστε και πόσο τυχεροί να έχουμε τέτοιους πεφωτισμένους και φιλάνθρωπους ηγέτες που μας σώζουν αργά και οδυνηρά μεν αναπόφευκτα δε. Εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε- κάτι δυσάρεστο μου θυμίζει αυτό. Ας φέρω μια μπύρα βοηθά στη χαλάρωση.

 

 Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις γιατί δεν πιστεύω στη μοναξιά του οδοιπόρου-ούτως ή άλλως όταν σβήνουν τα φώτα μόνοι μας είμαστε.Πιστεύω οτι σε τέτοιες εποχές  μόνο το χιούμορ μας σώζει ατομικά και η ομαδικότητα συλλογικά, προσπαθώ κι εγώ, αλλά όπως βλέπετε μαυρίζω γρήγορα. Ελπίζω οτι δεν έχω καταχραστεί το χρόνο και το χώρο σας. Eυχαριστώ για τη φιλοξενία και για τη συμπάθεια.

 

Πηγή: alfavita.gr