Κυβέρνηση Ζόμπι. Ως πότε;

Μπορεί πριν λίγες μέρες, στο ξεκίνημα αυτής της μάλλον τεχνητής κρίσης ο πρωθυπουργός να θεωρούσε ότι μπορεί να πάει σε εκλογές και να βγει κυρίαρχος, χωρίς να έχει ανάγκη τα «βαρίδια» ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ που μοιραία οφείλουν να σταθμίζουν και τα ζητήματα της πολιτικής τους επιβίωσης.

Θα αποδείκνυε με αυτό τον τρόπο στους πραγματικούς επικυρίαρχους ότι αξίζει τη στήριξή τους.

Σήμερα, μετά το φιάσκο της υπόθεσης «λουκέτο στην ΕΡΤ – μαύρο στις οθόνες», το ευρωσύστημα, αγορές και σία, σπεύδουν να πιέσουν μην τυχόν και γίνει κανένα ατύχημα, δηλαδή εκλογές. Το ρίσκο Σαμαρά αποδείχτηκε καθαρή βλακεία που απειελεί την «πολιτική σταθερότητα» χωρίς την οποία λεφτά απ’εξω γιοκ.

Εκτός από τους έξω, το εγχώριο μηντιακό – επιχειρηματικό σύστημα κάνει σαφές σε όλους τους τόνους ότι οι εκλογές είναι «απαγορευμένο φρούτο».

Όχι γιατί αυτοί που αναπαράγουν την κινδυνολογία περί «καταστροφικών εκλογών» είναι βαθιά αντιδημοκράτες, αλλά επειδή όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία δεν θέλει εκλογές! Για τη φουκαριάρα την κοινωνία δεν θέλουν εκλογές. Επομένως, όποιος χρεωθεί την ευθύνη της διενέργειάς τους θα χρεωθεί και το πολιτικό κόστος.

Με άλλα λόγια μας λένε ότι ο Σαμαράς θα πάει καλιά του, αν τελικώς συμβεί το «ατύχημα», επειδή έκανε εκλογές και όχι για το πρόγραμμα ισοπέδωσης της χώρας και της κοινωνίας που προσπαθεί να εφαρμόσει με νύχια και με δόντια για να μην τον ξηλώσουν οι δανειστές (όσο δεν έχουν κι άλλη επιλογή προθύμου).

Αν πέρυσι, με τις εκλογές το σύστημα πέτυχε την πρόσκαιρη σταθεροποίησή του, η οποία αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσε να πάει πολύ μακριά, σήμερα, οι εκλογές δεν φαίνεται να μπορούν να επιτελέσουν αυτό το σκοπό, οπότε είναι εκτός των κυρίαρχων επιλογών.

Ο Σαμαράς, με αυτά τα δεδομένα, αναγκάστηκε, να ψάχνει χτες να βρει κάμερα για να δηλώσει σε «απευθείας μετάδοση», που είδαμε κανά τέταρτο μετά(!)ότι θα προχωρήσει ακόμη κι έτσι, με την συγκυβέρνηση «κούτσαυλη». Αποδεχόμενος, όπως είπε, (δηλαδή κάνοντας πίσω, έστω ρητορικά) ακόμη και την πρόταση ο αριθμός των εργαζομένων που θα προσληφθούν με τρίμηνες συμβάσεις, για το μεταβατικό διάστημα δηλαδή ως τον νέο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, να φτάσει τις 2 χιλιάδες, με δικαίωμα μοριοδότησης, στη συνέχεια.

Ο εκβιασμός σε υποταγή προκειμένου να μην πάμε σε «καταστροφικές» εκλογές γύρισε μπούμερανγκ, οπότε μαζεύτηκε, με τον πρωθυπουργό εν μέσω μιας τεράστιας κυβερνητικής κρίσης που ο ίδιος προκάλεσε, να δηλώνει σε συνθήκες ορατής δια γυμνού οφθαλμού της απονομιμοποίησής του ότι θα (μας) εξαντλήσει την τετραετία!

«Θέλω να προχωρήσουμε όλοι μαζί όπως ξεκινήσαμε. Αλλά θα προχωρήσω όπως και να ‘χει». Δήλωση που εκπέμπει αυταρχισμό και φόβο (οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος) αλλά σε καμία περίπτωση πια δεν μπορεί να θεωρηθεί ως επιβεβαίωση παντοδυναμίας.

Σε τελική ανάλυση, η κυβέρνηση αυτή έχει τελευτήσει το βίο της αλλά δεν μπορεί παρά να συνεχίσει ως «ζόμπι» μέχρι τις γερμανικές εκλογές, γιατί αυτή τη δουλειά ανέλαβε να κάνει.

Με την μισοαποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, μπαίνει σε νέα φάση η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Είναι ανοιχτό τι «καρπούς» θα αποφέρει αυτή η φάση. Με άλλα λόγια είναι με ερωτηματικό αν η ΔΗΜΑΡ μπορεί, με μεσοβέζικες επιλογές ή πιο «καθαρές λύσεις» όπως ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ να περισώσει το πολιτικό σαρκίο της από την τρομακτική συμπίεση που θα υποστεί ο χώρος μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αν τελικώς προκύψουν εκλογές το φθινόπωρο, ώστε να επανακάμψει και πάλι ως πολιτική «τσόντα» σε μια κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτές τις συνθήκες παραμένει με ερωτηματικό αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και θέλει να επιδιώξει επιτάχυνση των εξελίξεων ή θα προτιμήσει ο κύκλος της κυβερνητικής αποσύνθεσης να ολοκληρωθεί μόνος του. Κάτι που έχει και το ρίσκο, η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου να θεωρηθεί ως αδυναμία...

Πηγή: topontiki.gr