«Να ψοφήσει το γαϊδούρι του γείτονα»

Ώρα 2:45 η Γεωργία που έχει δουλέψει για 12 συνεχόμενα χρόνια ως αναπληρώτρια καθηγήτρια ,στις εσχατιές της χώρας ,ακούει στη τηλεόραση ότι δεν θα γίνουν φέτος προσλήψεις αναπληρωτών. Μαύρο.

Ώρα  3:45  αστυνομικός χτυπάει τη πόρτα του σπιτιού του Γιάννη που είναι μόνιμος καθηγητής .Του δίνει το χαρτί .Επιστράτευση .Μαύρο .

Ώρα 4:45 ανακοινώνονται οι υποχρεωτικές μεταθέσεις των καθηγητών. H Λένα  αναζητά με αγωνία το όνομά της. Το βρίσκει. Πρέπει να φτιάξει τα πράγματά της .Φεύγει .Και ο άντρας της και το παιδί ;Μαύρο .

Ώρα 5:45 ο Σπύρος ανακοινώνει στη γυναίκα του ότι η μικρή επιχείρηση με υφάσματα που έχουν δεν βγαίνει οικονομικά πια και πρέπει να κλείσει. Πως θα το πει στους έξι υπαλλήλους του ; Μαύρο.

Ώρα 6:45  ο διευθυντής της εταιρίας  καλεί την Αντιγόνη να πάει στο γραφείο του. Στο «καθίστε» η Αντιγόνη έχει καταλάβει. Της ανακοινώνει ότι στα πλαίσια των περικοπών για να σωθεί η  εταιρία πρέπει να την απαλλάξουν από τα καθήκοντά της. Μαύρο.

Ώρα 7:45  κτυπάει το τηλέφωνο του Χάρη  .Είναι  η μάνα του. Κλαίει .Ο μπαμπάς πέθανε .Ήταν σε λίστα αναμονής για εγχείρηση καρδιάς εδώ και 2 μήνες .Μαύρο.

Ώρα 8:45 κτυπάει το κουδούνι του σπιτιού του Γεράσιμου. Κλητήρας ,δήθεν στεναχωρημένος, του δίνει το χαρτί της κατάσχεσης του σπιτιού του γιατί δεν πλήρωνε τις δόσεις του δανείου. Μαύρο.

Ώρα 9:45 συλλαμβάνεται ο Γιάννης   σε ειρηνική  διαδήλωση των καθηγητών .Με τη κατηγορία της αναξιοπρεπούς  συμπεριφοράς ,κινδυνεύει να τεθεί  σε αργία .Μαύρο.

Ώρα 10:45 κόβεται το σήμα της  τηλεόρασης και του ραδιοφώνου της ΕΡΤ .Ο Νίκος και η Μαρία απολύθηκαν και έχουν και  τρία παιδιά .Μαύρο.

Πέντε λεπτά αργότερα. Ώρα 11:50 . Οι εννιά φίλοι, η Γεωργία, ο Γιάννης, η Λένα, ο Σπύρος, η Αντιγόνη, ο Χάρης, ο Γεράσιμος, ο Νίκος και η Μαρία ακόμα κοιτάνε τη μαύρη οθόνη. Βλέπουν τη σκιά τους πάνω της. Αυτό ήτανε λοιπόν; Τελειώσανε όλα.

Έτσι όπως κόπηκε το σήμα εντελώς ξαφνικά, έτσι και επανέρχεται. Κάτι περίεργο συμβαίνει. Στην οθόνη ένας παρουσιαστής της ΝΕΤ εξηγεί ότι οι εργαζόμενοι του καναλιού είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν ανοιχτή τη δημόσια τηλεόραση. Ζητάει τη συμπαράσταση του κόσμου.  Και οι εννιά  νιώθουν να τους τυφλώνουν  χρώματα .Φως.

Μέσα σε λίγα λεπτά έχουν ετοιμαστεί και φεύγουν από το σπίτι τους για να πάνε στο τόπο που σήμερα συμβαίνουν μαγικά .Αφήνουν όλοι ανοικτή τη τηλεόραση πίσω τους ,να παίζει. Φοβούνται να αντικρύσουν ξανά εκείνο το μαύρο.

Φτάνουν στο ραδιομέγαρο .Κόσμος πολύς και διάφορος .Νέα παιδιά ,εργαζόμενοι ,γέροι ,πραγματικά πολλοί γέροι .Η Μάνια Παπαδημητρίου έχει πιάσει το πιάνο και όλοι τραγουδάνε Θεοδωράκη, Χατζηδάκη και Λοΐζο . Ελλάδα είσαι εδώ. Μετά από καιρό είσαι πάλι εδώ.

Σε λίγο έχουν ανταμώσει και οι εννιά φίλοι : η  Γεωργία ,ο Γιάννης ,η Λένα , ο Σπύρος, η Αντιγόνη ,ο Χάρης, ο Γεράσιμος, ο Νίκος και η Μαρία. Αγκαλιάζονται ,κοιτιούνται στα μάτια. Έχουν όλοι συγχωρεθεί μεταξύ τους και αυτό το ξέρουν καλά. Οι ενοχές όμως είναι ακόμα  εκεί. Έχουν μετανιώσει για πολλά από αυτά που είπαν ή  σκέφτηκαν για τους άλλους, και ας ήτανε και φίλοι .

Είχαν πει  ,για το Γιάννη που ήθελε να απεργήσει , ότι δεν σέβεται την αγωνία των μαθητών που θα δίνανε πανελλαδικές . Ότι για 2 ώρες δουλειάς παραπάνω δε λογάριαζε τίποτα. «Οι καθηγητές εργάζονται λίγο σε σχέση με τους υπόλοιπους » Και πιστέψανε τη κυβέρνηση ότι νοιάζεται για τους μαθητές όταν επιστράτευσε τους καθηγητές. Και δεν πιστέψανε το Γιάννη που ζει για τα παιδιά. Τώρα ο Γιάννης είναι ακόμα επιστρατευμένος και αφοπλισμένος και η Λένα πρέπει να διαλύσει την οικογένειά της λόγω της υποχρεωτικής μετάθεσης που πήρε για την επαρχία.

Για τη Γεωργία που έχει οργώσει την Ελλάδα από άκρη σε άκρη  .κανείς δεν στεναχωρήθηκε ,όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι δεν θα ξαναγίνει καμία πρόσληψη αναπληρωτών ,και ότι έτσι θα κάνει οικονομία για να βοηθήσει τη χώρα να βγει από τη κρίση. «Έτσι και αλλιώς αναπληρώτρια είναι. Η μη επαναπρόσληψη δεν είναι απόλυση» είπανε ,και το τακτοποίησαν μέσα τους  και αυτό.

Για το Σπύρο που αναγκάστηκε να κλείσει τη μικρή του επιχείρηση έλεγαν ότι είναι λαμόγιο. Ότι κλέβει την εφορία  και το ΙΚΑ παρόλο που αυτός εξηγούσε ,με ντροπή , στους φίλους του ότι δεν βγαίνει αλλιώς. Και τους έλεγε την αλήθεια ότι κρατάει την επιχείρηση ανοικτή μόνο για να μην βρεθούν χωρίς δουλειά οι υπάλληλοί του και  αυτοί ,μόνο κάνανε, ότι  τον πιστεύανε.

Για την Αντιγόνη είχανε  πει ότι είναι υψηλόμισθη και ότι βάζει πάνω από όλα τη καριέρα της και τα λεφτά γι’ αυτό και είχε απομακρυνθεί από τη παρέα τώρα τελευταία. Κανείς δεν ήξερε ότι έκανε  ότι μπορούσε για να κρατήσει τη δουλειά της .Με  απλήρωτες υπερωρίες και  δουλειά και το Σαββατοκύριακο. Ότι ,επίσης, είχε υποστεί τεράστιες μειώσεις στις απολαβές της.

Για το Χάρη έλεγαν ότι έπρεπε να βάλει τον πατέρα του να εγχειριστεί σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο και να μην περιμένει το δημόσιο. Ότι δεν νοιάζεται και ότι κάνει οικονομία. Ο Χάρης όμως προσπάθησε να πάρει ,μέχρι και δάνειο, για να φροντίσει τον πατέρα του αλλά καμία τράπεζα δεν του έδινε με μισθό 750 ευρώ .Και αφαιρούσε μια μια τις μέρες μέχρι την εγχείρηση. Δεν πρόλαβε όμως να τις αφαιρέσει όλες.

Για το Γεράσιμο είχαν σκεφτεί ότι δεν έπρεπε να έχει ανοιχτεί παίρνοντας τόσο μεγάλο δάνειο για να αγοράσει σπίτι. Όμως ο Γεράσιμος τα είχε υπολογίσει όλα με στυλό και με χαρτί. Που να ήξερε ότι θα δεχότανε τέτοια μείωση στο μισθό ,και αυτός και η γυναίκα του ,που δεν θα του έφταναν να πληρώσει τη δόση;

Για το Νίκο και τη Μαρία λέγανε, καιρό τώρα, ότι έχουν διοριστεί στην ΕΡΤ με πολιτικό βύσμα και ότι γενικά όσοι δουλεύουνε εκεί είναι διεφθαρμένοι ,ότι οι αμοιβές τους είναι προκλητικές και ότι μόνο απεργίες ξέρουν να κάνουν. Παρά το γεγονός ότι όντως με μέσο προσλήφθηκαν ,εκείνοι, αγαπούσαν τη δουλειά τους και την τιμούσαν με το παραπάνω .Φυσικά οι αμοιβές τους ήταν πολύ μικρότερες από αυτές που κάποιοι ,σκοπίμως. διέδιδαν ότι είναι.

Λίγη ώρα μετά επικρατεί ,ξαφνικά, σιωπή στην αίθουσα του ραδιομεγάρου. Στις οθόνες εμφανίζεται ο αρμόδιος υπουργός για τα ΜΜΕ και ανάμεσα στα άλλα λέει: «κανείς δεν σκέφτηκε τόσο καιρό τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα που ξαφνικά έχασαν τη δουλειά τους και είναι απαράδεκτο να υποστηρίζονται  μόνο οι εργαζόμενοι στο άντρο της διαφθοράς  που είναι η αμαρτωλή  ΕΡΤ» Οι εννέα φίλοι κοιτάζονται στα μάτια και χαμογελούν με νόημα .Ξέρουν. Τώρα ξέρουν.

Ίσως αυτό το μαύρο που είδαν στις οθόνες τους ,κάποιες ώρες πριν, να είναι αυτό που διόγκωσε τις κόρες των ματιών τους ώστε μετά  να βρει είσοδο όλο  αυτό το φως .

Ίσως αυτό το μαύρο είναι του τούνελ της μετάβασης από το «εγώ» στο «εμείς», από το «θα τα καταφέρω μόνος μου» στο «μόνο μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε».

Μετά από αυτό το μικρό ανοιγοκλείσιμο  των ματιών, για τους  εννέα φίλους, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Βλέπουν ,πλέον, τα ίδια πράγματα με άλλα μάτια.

Ξέρουν πολύ καλά, ότι από σήμερα και μετά, κανείς δεν πρόκειται να τους ξαναπαγιδέψει  χρησιμοποιώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό. 

Θέλουν να ακουστεί παντού ότι η δουλειά είναι δικαίωμα και όχι πολυτέλεια.

Θα ξέρουν πολύ καλά ότι όταν απολύεται κόσμος  μαζικά στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα την ευθύνη την έχει η εφαρμοζόμενη πολιτική της κυβέρνησης. Ποτέ δεν μπορεί να φταίει ένας εργαζόμενος, όταν χάνει τη δουλειά του κάποιος άλλος.

Δεν πρόκειται ποτέ να πουν ξανά το «καλά τους κάνουν» γιατί “τη μαχαιριά στον αδελφό δεν την αντέχει η μάνα”. 

Θα κλείσουν τα αυτιά στις Ερινύες που θα τους λένε να μισούν κάποιους επειδή έχουν εργασία ή επειδή  αμείβονται καλύτερα από αυτούς. 

Δεν πρόκειται ποτέ να πουν ξανά «γιατί να υποστηρίξω τώρα αυτό το κλάδο  όταν το δικό μας κλάδο  κανείς δεν τον  έχει υποστηρίξει;».

Δεν θα ξανακρατήσουν το στόμα τους κλειστό ,όταν νιώθουν ότι κάποιοι αδικούνται, μόνο και μόνο για να μην βρουν τον μπελά τους. 

Δεν πρόκειται να τσουβαλιάσουν ξανά όλους τους εργαζόμενους  ενός κλάδου χαρακτηρίζοντας ολόκληρο το κλάδο.

Ξέρουν πλέον πολύ καλά ότι  αν πετάξεις κάποιους άλλους βορά στο τέρας, την επόμενη φορά, το τέρας θα έρθει για σένα. 

Έχουν καταλάβει ότι ο μόνος τρόπος για να διαφυλάξεις τη ψυχική σου ισορροπία είναι να συμμετέχεις στα πράγματα και να προσπαθείς να τα καθορίσεις. Ότι όσο μένεις εκτός τόσο περισσότερο νιώθεις αδύναμος και οδηγείσαι στη θλίψη. Ο θυμός, αρχικά, και μετά η δράση είναι η μοναδική λύση. 

Είναι αποφασισμένοι να κατεβάσουν τις διαχωριστικές ταμπέλες  του τύπου : ιδιωτικοί υπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, μικροεπιχειρηματίες, μόνιμοι, ασεπίτες, αναπληρωτές, ωρομίσθιοι και να υψώσουν μια, μόνο, μεγάλη σημαία που θα λέει «εργαζόμενοι». Είναι πλέον πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει ατομική σωτηρία ,μόνο συλλογική.

Η ώρα έχει πάει αργά. Κανείς δε λέει να φύγει. Ξαφνικά κάτι ακούγεται. Ο κόσμος αρχίζει να τρέχει έξω από την αίθουσα του ραδιομεγάρου. Οι προβολείς είναι εκτυφλωτικοί ή μήπως δεν φταίνε αυτοί για όλο αυτό το φως; Ο Βασίλης ο Λέκκας τραγουδάει παρέα με το Θεοδωράκη και τον Ελύτη: “Της δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ“. Να λοιπόν από που έβγαινε το φώς. Από τα μάτια  και των εννιά φίλων τρέχουν δάκρυα. Κανείς τους δεν σκέφτεται να τα σκουπίσει ’’Άστα να τρέξουνε .Θα τα στεγνώσει ο ήλιος που βγήκε, έτσι ξαφνικά , μέσα από το μαύρο‘’.

                                                     Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός

Πηγή: alfavita.gr