Δεν αξίζει τον κόπο, δεν αξίζει καμία θυσία....

Δεν ήθελα να καταλήξει έτσι το πράγμα, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται διαφορετικά. Το βασάνισα και προβληματίσθηκα πολύ είναι αλήθεια όλο αυτό τον καιρό, το σχεδίασα πολύ υπολογίζοντας όλες τις παραμέτρους, ονειρεύτηκα και πίστεψα σε μαι βιώσιμη λύση, αλλά τελικά έβρισκα μόνο αδιέξοδα μπροστά μου. Αδιέξοδα με τον κόσμο, αδιέξοδα και με τους ποδοσφαιριστές. Αδιαφορία, απαξίωση, λοιδορία, χαιρεκακία, μνησικακία, άρρωστη νοοτροπία, προσωπικές «διαφορές» και ίντριγκες, εγωκεντρισμός, ατομικισμός, ασυνειδησία είναι μερικές από τις «αρετές» μας που εμποδίζουν κάθε καλό, κάθε συλλογικότητα στο ποδόσφαιρο της Πέλλας.

Περνώντας από το δημοτικό σχολείο έκανα μια μικρή στάση και αντικρύζοντας το μέγα πλήθος και πάθος στις εκδηλώσεις που είχε ο Μορφωτικός Περιβαλλοντικός Όμιλος Πέλλας "Η Αρχαία Πέλλα", πήρα την απόφασή μου χωρίς δεύτερη σκέψη...Ο ποδοσφαιρικός σύλλογος δεν χωράει στον τεράστιο προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου... Δεν χωράει ούτε καν στα γεωγραφικά όρια της δημοτικής ενότητας Πέλλας... Κι επειδή οι αδιάφοροι παρέμειναν αδιάφοροι, επειδή οι κακεντρεχείς συνέχισαν το βιολί τους. επειδή οι μετριοπαθείς παρέμειναν «μέτριοι», επειδή καμία λύση-πρόταση δεν είναι καλύτερη απ' τη δική μας, επειδή υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα για ένα αξιοπρεπές τουλάχιστον ρόστερ, επειδή δεν μπορώ και δεν μου βγαίνει πλέον η ανάγκη να παρακαλέσω περισσότερο κανέναν, επειδή και οι φίλοι είτε σιώπησαν είτε «λάκισαν» και τέλος επειδή όλοι θέλουν το κεφάλι τους «ήσυχο» παραιτούμαι οριστικά από κάθε πρωτοβουλία και τώρα και στο μέλλον σε ότι έχει να κάνει με τα διοικητικά του συλλόγου. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες γι' όσα τραγικά θα ακολουθήσουν. Γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, όταν όλοι εμείς είμαστε τραγικοί... Εύχομαι ειλικρινά να διαψευσθώ...