Πρώτα, ήταν οι διαρροές σχετικά με το κόστος λειτουργίας της Δημόσιας
Κρατικής Τηλεόρασης και τις παχυλές αμοιβές δεκάδων συμβούλων, που
προσλαμβάνονταν κάθε φορά, που άλλαζε η Κυβέρνηση και τους οποίους και η
επόμενη Κυβέρνηση, σε ένα παιχνίδι ισορροπιών, αρνούταν να απολύσει.
Ακολούθησαν οι κυβερνητικές υποσχέσεις, ότι η ΕΡΤ δεν πρόκειται να
κλείσει καθώς η Κυβέρνηση ήταν ταγμένη στην προστασία της ελευθερίας του
λόγου και της δύναμης της αντικειμενικότητας της ενημέρωσης. Και μετά,
ως κεραυνός εν αιθρία ήρθε μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου γενικού
χαρακτήρα, που παρέχει το δικαίωμα στον Υπουργό Οικονομικών να καταργεί
φορείς του Δημοσίου και μια Υπουργική Απόφαση, που σε λίγες μόνο
γραμμές, περιέγραψε το τέλος ενός φορέα και μαζί του μιας ολόκληρης
εποχής.
Της εποχής, που όλοι είχαμε την ψευδαίσθηση, ότι η νομοθετική εξουσία
ασκείται από την Βουλή και όχι μέσω πράξεων νομοθετικού περιεχομένου,
της εποχής, που κάποιοι πίστευαν, ότι η Κυβέρνηση προσπαθεί
καταβάλλοντας «υπεράνθρωπες προσπάθειες» να μειώσει τις σπατάλες του
προϋπολογισμού και πάνω απ’ όλα της εποχής, που επιφανείς καθηγητές
δίδασκαν στις αίθουσες των Πανεπιστημίων, ότι το Σύνταγμα είναι ο
υπέρτατος νόμος του Κράτους.
Και είμαι σίγουρη, ότι πολλοί αναγνώστες θα υποστηρίξουν, με την
λογική «πονάει χέρι, κόβει χέρι», ότι η ΕΡΤ έπρεπε να κλείσει γιατί δεν
υπήρχε τρόπος να αναδιοργανωθεί, να μειώσει το κόστος λειτουργία της,
χωρίς να βάλει λουκέτο. Στην πραγματικότητα, όμως, το κόστος για το
κλείσιμο της ΕΡΤ είναι μεγαλύτερο για τον κρατικό προϋπολογισμό από το
κόστος μιας σταδιακής εξυγίανσης.
Υπολόγισε κανείς, άραγε πόσα χρήματα, θα χρειαστούν για την καταβολή
αποζημιώσεων σε 2.600 εργαζόμενους, που απολύονται, όταν κατά τις
αντιλήψεις της ίδιας της Κυβέρνησης, οι αμοιβές τους είναι υψηλές;
Αναλογίστηκε κανείς, ότι οι εργαζόμενοι αυτοί, ως άνεργοι πλέον θα
πρέπει να εγγραφούν στο Ταμείο Ανεργίας και να λαμβάνουν τα ανάλογα
επιδόματα; Σκέφτηκε μήπως και υπολόγισε η Κυβέρνηση, το μέγεθος της
ζημίας των ασφαλιστικών ταμείων, που είτε θα αναγκαστούν να καταβάλλουν
συντάξεις σε όσους βρίσκονται κοντά στην συνταξιοδότηση είτε θα χάσουν
τις εισφορές, που κατέβαλλαν οι εργαζόμενοι αυτοί πριν την απόλυση τους;
Μήπως στην πραγματικότητα πίσω από την αιφνιδιαστική απόφαση της
Κυβέρνησης, κρύβεται η προσπάθεια της να ελέγξει την κρατική Τηλεόραση
με εξ ολοκλήρου κομματικά κριτήρια, προσλαμβάνοντας για μια ακόμα φορά
τους ημέτερους, η προσπάθεια της να περάσει την σκληρή γραμμή της
καταργήσεως Δημοσίων Υπηρεσιών και τελικά να δώσει επιτυχώς για μια
ακόμα φορά τις εξετάσεις της έναντι των εκπροσώπων της τροϊκας, που
περιδιαβαίνουν τις τελευταίες ημέρες τα Υπουργεία, ότι δήθεν είναι
αποτελεσματική και τηρεί πλήρως τις μνημονιακές της δεσμεύσεις;
Για μια φορά στην ζωή μου, σε μια εποχή, που όλα γύρω μας καταρρέουν,
όπως κάθε πολίτης αυτής της χώρας, αισθάνομαι ότι χρειάζομαι μια
ειλικρινή απάντηση. Μια απάντηση, που νομίζω, μέσα από την τρομοκρατία
όλων αυτών, που απειλούν, ότι η χώρα θα καταρρεύσει εάν δεν συμμορφωθεί
στα επάλληλα μνημόνια, μέσα από την σκληρή πολιτική της λιτότητας, που
έχει πλήξει πλέον την κάθε οικογένεια, μέσα από την καθημερινή
καταρράκωση της αξιοπρέπειας μας, ως λαός και ως άνθρωποι, μας οφείλουν
αυτοί που μας κυβερνούν: πόσα ακόμα εξιλαστήρια θύματα θα ρίξουμε στους
τροχούς του μνημονίου μέχρι που να καταστεί σαφές, ότι είμαστε σε
αδιέξοδο; Πόσοι ακόμα άνθρωποι θα χάσουν την δουλειά τους, μέχρι που να
σταματήσουμε να περιμένουμε τον αέρα της ανάπτυξης, που δεν έρχεται
ποτέ; Πόσοι ακόμα συνταξιούχοι θα στερηθούν τα φάρμακα τους μέχρι που να
αλλάξουμε πορεία; Πόσες ακόμα οικογένειες θα στερηθούν τον επιούσιο
μέχρι, που να σταματήσουμε να υποκλινόμαστε στις επιταγές των ξένων
συμφερόντων; Πόσοι ακόμα εργαζόμενοι θα οδηγηθούν στην ανεργία μέχρι που
να χορτάσουν αίμα οι δανειστές μας; Πόσοι ακόμα;
* Η Μαρία – Μαγδαληνή Τσίπρα είναι Δικηγόρος – Εργατολόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου