Μύθος και αδυσώπητη πραγματικότητα

Με τους μισθούς να κατρακυλάνε μετά την εκπνοή της μετενέργειας και την ανεργία να εκτοξεύεται, μοιάζουν καρφιτσωμένα τα χαμόγελα κάλπικης αισιοδοξίας, τα οποία οι κυβερνητικοί συνεταίροι φορούν για προφανείς επικοινωνιακούς λόγους. Ακόμη και ο Στουρνάρας μετέθεσε την "έξοδο" από την κρίση για το τέλος του 2014. Οι κυβερνητικοί μύθοι καταρρίπτονται από την αδυσώπητη πραγματικότητα. Η "έξοδος" θα σφραγιστεί από την παρατεταμένη ανεργία. "Ανάπτυξη" άνεργη και περιβαλλοντοκτόνα. Η επιδίωξη του πρωτογενούς "πλεονάσματος", με ταυτόχρονη ένταση της μνημονιακής πολιτικής, παραπέμπει σε σκληρότερη λιτότητα, σε μισθούς 400 ευρώ, σε εκατομμύρια νεόπτωχους, σε σκελετούς κοινωνικών δικαιωμάτων. Ακόμη και το πολυπόθητο νέο κούρεμα του δημοσίου χρέους, που τοποθετείται μετά τις γερμανικές εκλογές, συνδυάζεται με τη διαιώνιση της λιτότητας. Δεν υπάρχει έξοδος σωτηρίας για την κοινωνία μέσα στο τούνελ των διαδοχικών Μνημονίων.

Δύο στόχους εξυπηρετεί το κυβερνητικό πρότζεκτ κάλπικης αισιοδοξίας. Αφ' ενός την αναχαίτιση του κλίματος κοινωνικής απόγνωσης, ώστε η "καλή ψυχολογία" να οδηγήσει σε κινήσεις και να συντελέσει στον περιορισμό της ύφεσης, που για φέτος προβλέπεται στο 5,3%. Αφ' ετέρου να πυροδοτήσει προεκλογικό κλίμα, ώστε να διευκολυνθεί ο αιφνιδιασμός όταν ο Σαμαράς κρίνει ότι τον συμφέρει. Προϋπόθεση για να ζήσει τον μύθο της η κυβέρνηση είναι να μη ζωντανέψει και πάλι η κοινωνία. Γι' αυτό, με αφορμή την απεργία των εκπαιδευτικών, εκμεταλλεύεται την αγωνία των γονιών και των μαθητών, καταφεύγει στον ωμό αυταρχισμό και διεγείρει τον κοινωνικό αυτοματισμό. Όλοι εναντίον όλων και η κυβέρνηση στο απυρόβλητο!

Πολλές εξουσίες είχαν ποντάρει σε τεχνητή πολιτική αναπνοή. Όλες τους όμως διαψεύστηκαν. Ποια κυβέρνηση μπορεί να παραμείνει όταν αντιμετωπίζει με την επιστράτευση κάθε κοινωνική κατηγορία που αντιδρά; Ποια κυβέρνηση μπορεί να επιβιώσει όταν καταστρέφει τις συνταγματικές δικλίδες, επινοώντας ακόμη και την προληπτική επιστράτευση ώστε να απαγορεύσει το δικαίωμα στην απεργία;

Πίσω από την τακτική της σιδερένιας πυγμής αποκαλύπτεται η κυβερνητική αδυναμία. Προχθές αναγκάστηκαν να διαγράψουν τον επικεφαλής της ΔΑΚΕ στην ΟΛΜΕ με την κατηγορία ότι... συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ! Οι Μερκελιστές δεν μπορούν να καταννοήσουν τους λόγους που οδήγησαν ομόφωνα στο να αποφασίσει η ΟΛΜΕ σχεδόν απεργία μέσα στις εξετάσεις. Δεν μπορούν να αντιληφθούν την οργή του εκπαιδευτικού κόσμου για την εξυφαινόμενη εδώ και χρόνια κοινωνική απαξίωσή του. Και επιχειρούν να μετακυλίσουν αποκλειστικά στις πλάτες των εκπαιδευτικών τις πολιτικές ευθύνες για την κρίση του δημόσιου σχολείου.

Ο Σαμαράς ξεκινάει τη διεθνή περιοδεία του ως μεσίτης εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Πιστεύει ότι θα πετύχει "κοινωνική ηρεμία" αν ξετυλίξει την επίθεση αυταρχισμού εναντίον των εκπαιδευτικών, αν δηλαδή εξαπολύσει αντιπερισπασμό. Βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος όχι μόνο με την αντικοινωνική πολιτική του, αλλά και με τις ρωγμές που διατρέχουν το κυβερνητικό καράβι. Μετά την άρνηση Ρουπακιώτη να υπογράψει για τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων, ο Σαμαράς μπλοκάρει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και δίδει εξετάσεις (το όμαιμον γαρ...) στην Ακροδεξιά. Στη Ν.Δ. άρχισαν τα πυρά κατά του Στουρνάρα, ο οποίος επιμένει στην εξοντωτική φορολόγηση. Στο ΠΑΣΟΚ σφάζονται για το ταμείο και τη... Σοσιαλιστική Διεθνή.

Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι ικανή να ζήσει ούτε καν τον μύθο της.