Για τη δημοκρατία

Τι να γράψεις για την απελπισία; Πώς να αναφερθείς στην έλλειψη της αξιοπρέπειας; Πώς να αγγίξεις τον θάνατο που περικυκλώνει μία συνθηκολογημένη κοινωνία;

Πώς να μιλήσεις για αντίσταση στους θλιβερούς καιρούς του φασισμού και της υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής; Υποτίμηση πολλαπλή, δίνοντας προτεραιότητα στους αριθμούς αντί στην ανθρώπινη ζωή, προσφέροντας το χρήμα στους νεκροθάφτες αντί στους κοινωνικούς μαιευτήρες. Πώς συνθηκολόγησε με τούτη την αθλιότητα ο «υπερήφανος» λαός; Υπάρχει μάθημα; Παράχθηκε γνώση;

Βεβαίως. Αρκεί να την εξάγεις. Αρκεί να παρατηρήσεις τα σημάδια. Γιατί τη γνώση ακολουθεί η δράση.

Αυτό που ζούμε είναι ο θάνατος της Δημοκρατίας. Είναι η μαγαλυτέρα των ασθενειών. Η Απόσυρση. Η προσφορά στης Τραχήλου στη Λαιμητόμο. Σύμμαχοι σ' αυτόν το θάνατο ο εκφασισμός και αυτής της τυπικής, δήθεν αντιπροσωπευτικής, δημοκρατίας από τους επίορκους κυβερνώντες και ο φλύαρος βερμπαλισμός της Αριστεράς που φοβάται αυτό που υποτίθεται τη γέννησε και που αυτή αντιπροσωπεύει, την κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα.

Η πρώτη αθλιότητα είναι αυτή που αποκαλούμε δεξιά και που σήμερα δεν είναι παρά ο γνήσιος εκπρόσωπος του φασισμού, είτε γιατί είναι δηλωμένος φασισμός που διψά για αίμα είτε γιατί είναι κυβερνητικός φασισμός που διαλύει κάθε πολιτικό και κοινωνικό αντίβαρο στον Τρόμο και στο θάνατο που σπέρνουν οι δράσεις τους. Είναι η δεξιά των ολιγαρχών και του σύγχρονου παρακράτους.

Είναι η δεξιά των λίγων που λυμαίνονται ξεδιάντροπα, ανήθικα τον κοινωνικό πλούτο χαρίζοντας στα χέρια των λίγων ντόπιων αρπακτικών. Είναι η δεξιά του αστυνομικού παρακράτους που χτυπά στο ψαχνό. Είναι η δεξιά που παίρνει τη μπουκιά από το στόμα αυτού που παράγει, δηλαδή των περισσοτέρων από εμάς, για να τη μετατρέψει σε χρυσάφι αυτών που πάντα αντιπροσώπευε, των παρασίτων.

Είναι η δεξιά του παρακράτους της διοίκησης που έστησε ένα μηχανισμό διάλυσης αυτού που έστω και κουτσά δούλευε και ταυτόχρονα ξεπουλά στο όνομα του δήθεν εκσυγχρονισμού ότι δεν της ανήκει. Μιλάνε για δημόσια διαφθορά αυτοί που διαλύουν καθημερινά ότι δημόσιο και κοινωνικό υπάρχει.

Αυτοί που έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους λαό, Ελλάδα, εργατική τάξη, τον κόσμο της εργασίας και το Σύνταγμα μετατρέποντας σε σύγχρονους δούλους, τους Έλληνες, μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Είναι η εθνόδουλη δεξιά που οσφυοκαμπτεί σε κάθε ανόσιο, ανθρωποκτόνο και δολοφονικό κάλεσμα της πιο δολοφονικής διεθνούς χρηματοπιστωτικής πλουτοκρατίας, γερμανικής ή άλλης προέλευσης.

Από την άλλη είναι η Αριστερά του φόβου, του πολιτικού κόστους, του δέους μπροστά στην επιβεβλημένη ανατροπή που πάει μακριά. Γιατί, στους χαλεπούς καιρούς η Αριστερά είναι η Ανατροπή, η Ρήξη, είναι ο ίδιος Λαός και όχι η καθοδήγησή του. Η Αριστερά αλλάζει τον κόσμο αλλιώς δεν είναι αριστερά. Αλλάζει τον κόσμο υπέρ της εργασίας, της ειρήνης, κατατροπώνοντας τους λυσσασμένους δολοφόνους του χρήματος και της κλοπής της εργατικής υπεραξίας. Η Αριστερά είναι Ρήξη με το Θάνατο, με την Ντροπή της Εξαθλίωσης.

Αριστερά δεν είναι στρογγύλεμα σε καιρούς χαλεπούς. Αριστερά δεν είναι η παραμονή στο αδιέξοδο. Αριστερά δεν είναι η συμμαχία με αυτό που σε σκοτώνει. Αριστερά είναι το Αύριο που παλεύει Σήμερα, δεν αναβάλλει τον αγώνα για αύριο. Αριστερά είναι το αποτέλεσμα της λαϊκής αντίδρασης δεν είναι ο φόβος της. Αριστερά είναι η Ειλικρίνεια.

Δεν κάνει εν κρυπτώ συμμαχίες. Δεν διαβάλλει την λαϊκή αντίδραση όταν δεν την ελέγχει. Γιατί η Αριστερά είναι η ίδια η λαϊκή έκφραση του αληθινού Παραγωγού.

Σε συνθήκες εξευτελισμού της εργασίας,

Σε συνθήκες θανάτου της αξιοπρέπειας,

Σε συνθήκες θανάτου του Ορθού Λόγου,

Σε συνθήκες ευτελισμού της Δημοκρατίας,

Σε συνθήκες διάλυσης του Ανθρώπου

η αριστερά είναι ο λόγος της δράσης για τον άνθρωπο είναι η ίδια η δράση ενάντια σε αυτό που σπέρνει το θάνατο, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς μισόλογα.

Ήρθε η ώρα του Διλήμματος. Ήρθε η ώρα της Δράσης με ή χωρίς τη «θεσμική» Αριστερά. Ή τώρα ή ποτέ. Εμείς είμαστε η Αριστερά, εμείς είμαστε ο Λαός.

Αυτό απαιτεί έρωτα, αγάπη για τον Άλλον, τον όποιον άλλον, είτε αυτός είναι συγκάτοικος της διπλανής πόρτας είτε (συν)αδελφός. Μαζί.

Τώρα στους δρόμους ή ποτέ. Τώρα να γεμίσουν οι πλατείες που δε θα μείνουν στο ΟΧΙ αλλά που θα μιλήσουν για τα δημόσια αγαθά, νερό, υγεία, καθαρός αέρας, σχολειά, παιδεία για όλους. Ότι και αν κοστίσει πρόσκαιρα αυτό.

Καμία δήθεν κοινωνική οικονομία που υποτάσσεται σε επιχειρηματικούς κανόνες δε θα δώσει τη λύση. Είναι η ασπιρίνη. Θέλουμε Δημόσιο ελεγχόμενο από το λαό και για το λαό. Όχι παρακράτος που αναπαράγει θεσμισμένους φασισμούς όποιας πολιτικής κοπής.

Τώρα να κάνουμε Δημοκρατία, όχι μόνο να απαιτήσουμε το γκρέμισμα αλλά να απαιτήσουμε το δικό μας αύριο. Το αύριο της εργασίας, της επιστήμης, της ζωής. Με ή χωρίς τη θεσμοθετημένη Αριστερά. Αριστερά ή Δημοκρατία δεν είναι αντιπροσώπευση είναι συμμετοχή. Είμαστε Εμείς.

Ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί αυτό που πρέπει να γίνει να γίνει Τώρα.

Τσιάμης Γιώργος / Δρ. Πειραματικής Κοινωνικής Ψυχολογίας Κοινωνιολόγος

 
Πηγή: toxwni.gr