Ένα Μουσείο Ακρόπολης δεν φέρνει την άνοιξη

Ακούγεται καλύτερο απ’ την έκτη θέση στη Γιουροβίζιον: το Μουσείο της Ακρόπολης αναδείχθηκε σε ψηφοφορία ειδικών τρίτο ανάμεσα στα 50 καλύτερα μουσεία του κόσμου, με πρώτο το Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον και δεύτερο το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Διαβάζω επίσης ότι οι επισκέπτες μουσείων και αρχαιολογικών χώρων αυξήθηκαν κατά 15,2% τον φετινό Ιανουάριο σε ετήσια βάση.

ΟΚ με την κλασική αρχαιότητα. Καλές και οι διακρίσεις, οι επισκέψεις, οι πρόσφατες εκδηλώσεις για τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων. Αλλά εκτός από τα λευκά μάρμαρα («τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα...» κατά τον σεφερικό λόγο), υπάρχουν πολλά άλλα στοιχεία της νεοελληνικής μας ταυτότητας, τα οποία δεν έχουν σοβαρή μουσειακή αντιμετώπιση.

Ποια μουσεία μάς λείπουν; Μας λείπει καταφανώς, για παράδειγμα, ένα Μουσείο Μετανάστευσης. Όχι αποκλειστικά Ελλήνων μεταναστών, αλλά κάθε είδους μεταναστών: από και προς την Ελλάδα, για τα παλιά όταν φεύγανε ανειδίκευτοι εργάτες - κορμιά, για το σήμερα που έρχονται πένητες μετανάστες απ’ την Ανατολή ή που φεύγουνε Έλληνες νέοι – 120.000 πτυχιούχοι τα τρία τελευταία χρόνια.

Μας λείπει επίσης ένα Εθνολογικό/Εθνογραφικό Μουσείο, που να πηγαίνει πέρα από τη ρόκα, τον αργαλειό και τις σαρακατσάνικες φορεσιές. Μακάρι η ανάπλαση του οικοδομικού τετραγώνου της οδού Άρεως, πίσω απ’ το μετρό του Μοναστηρακίου, να καταλήξει σε μία τέτοια προσέγγιση, χωρίς εθνικιστικές παρωπίδες. Μας λείπει κι ένα σοβαρό Μουσείο Ελληνικού Θεάτρου Σκιών, που να μελετά τη δική μας εκδοχή του Καραγκιόζη μέσα από τη ριζική μετάλλαξη του τούρκικου ξαδέλφου του σε θέαμα νεοελληνικό και πολύχρωμο.

Πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς, αν ξεφύγει απ’ τις δύο μουσειογραφικές μπαναλιτέ: τα τοπικά αρχαία και τις τοπικές λαογραφικές συλλογές. Σε κάθε μεγάλη πόλη λείπει ένα Μουσείο της τοπικής Ιστορίας της. Προβάλλοντας, μεταξύ άλλων, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της: απ’ την τέχνη των χτιστάδων της πέτρας στην Κόνιτσα και από την κατεργασία του καπνού στην Ξάνθη μέχρι τις εργατικές εξεγέρσεις στην Πάτρα, την Καλαμάτα ή τη Σέριφο και τη σύνδεσή τους με την τοπική οικονομία.

Είπα καπνό και, ιδού άλλο παράδειγμα, ένα Μουσείο Καπνού θα έπρεπε να διαθέτουμε – και γιατί όχι στη Θράκη; Επίσης είναι πολιτισμικά αδιανόητο το ότι δεν υπάρχει ένα Μουσείο Ελληνικού Τραγουδιού ή ένα Μουσείο Ελληνικών Ηχογραφημάτων. Για να μην περάσουμε σε πιο τεχνολογικά χωράφια – πολιτισμός είναι κι αυτά – και αναζητούμε, ματαίως, ένα Μουσείο Ελληνικών Τεχνικών Έργων και Μηχανικής, απ’ την αρχαιότητα μέχρι τη λεγόμενη «λαϊκή πολυκατοικία» της αντιπαροχής.

Όμως αυτό που λείπει περισσότερο είναι η ανοιχτή μουσειακή πολιτική με επίκεντρο τον άνθρωπο. Στο νέο οργανόγραμμα της Γενικής Γραμματείας Πολιτισμού (ποιο υπουργείο Πολιτισμού…) προτάθηκε και εγκρίθηκε από το ΚΥΣΥΜ η κατάργηση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων στα δημόσια μουσεία! Το ρολόι σήμανε μαύρα μνημονιακά μεσάνυχτα...

Γιώργος Ι. Αλλαμανής

Πηγή: topontiki.gr