ΠΡΟΣΟΧΗ, ΜΑΣ ΡΑΝΤΙΖΟΥΝ...

Δεν έχω παιδιά ούτε προβλέπεται να αποκτήσω, μάλλον. Εχω, όμως, τρία παιδιά. Τρία κοριτσάκια, από τρεις διαφορετικές ηπείρους. Την Τσι Θι Τραν από το Λάι Τσόου του Βιετνάμ. Την Ασλεϊ Μαντζέγια από τη Ματέμα τη Ζιμπάμπουε... Και την Ινγκλίτε Λοράν Βιίειρα Λίμα από το Μίνας Γκεράις από τη Βραζιλία. Από το σπίτι πέρασαν επίσης, μέχρι που ενηλικιώθηκαν και απογαλακτίστηκαν, ο Τζόζεφ Νιαμουσονιονγκόρα από τη Μανγκοντόζα της Ζιμπάμπουε. Παλαιότερα είχα και μια γιαγιά στην Αιθιοπία, την Ασέμπο Μπίρα που πόζαρε περήφανη μέσα στα φτωχικά κυριακάτικα ρούχα της.

Τα παιδιά τα αποκτήσαμε μέσω της Action Aid. Τη γιαγιάκα μέσα από μία άλλη φιλανθρωπική μη κυβερνητική οργάνωση, το Help The Aged.

Κάθε παιδί μου κοστίζει 22 ευρώ το μήνα. Δεν ξέρω πού ακριβώς πάνε τα λεφτά μου, ούτε με ενδιαφέρει να το ψάξω. Μου αρκεί η μαρτυρία μίας γνωστής που εμφανίστηκε απροειδοποίητα στο χωριό της «κόρης» της στο Νεπάλ, γνώρισε το δικό της παιδάκι και επέστρεψε μαγκωμένη, με την ψυχή στα δόντια, ανήμπορη να συνέλθει απ' όσα είδε. Δεν έχω στοιχεία για τα οικονομικά των ΜΚΟ, αλλά μου αρκούν όσα διαβάζω στο καταστατικό τους και στους τακτικούς ελέγχους, από αρχές χωρών που αντιστέκονται στη διαφθορά. Θεωρώ δυστυχία την αχαλίνωτη δυστυχία. Και την κακεντρέχεια.

Ο γνωστός παρουσιαστής Αντώνης Κανάκης ταξίδεψε στην πάμπτωχη και τσακισμένη από εμφύλιο Σιέρα Λεόνα, απεσταλμένος της Action Aid. Εφτιαξε ένα συγκινητικό ντοκυμαντέρ, το οποίο προβλήθηκε από τον ΑΝΤ1 την περασμένη Τρίτη και καθήλωσε όσους το παρακολούθησαν, χωρίς να στοχεύει ξεδιάντροπα στις ευαίσθητες χορδές των τηλεθεατών. Το είδα τυχαία και ζήλεψα την τύχη του Κανάκη - διότι περί τύχης πρόκειται, ευτυχίας, εμπειρίας ζωής. Πίστεψα ότι θα ακολουθούσε καταιγίδα επαινετικών σχολίων.

Αμ δε...

Στα αδηφάγα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», αποχαύνωσης θα έλεγε άλλος, ο Κανάκης σταυρώθηκε. Το έκανε, λέει, για αυτοπροβολή. Φορούσε διαφορετικό μπλουζάκι σε κάθε σκηνή. Εβαλε τα παιδάκια να τραγουδήσουν το όνομά του. Εμενε στο Χίλτον και όχι σε καλύβα. Εδειχνε συνεχώς τη φάτσα του. Ποιος, αυτός ο δήθεν. Που χρεώνει το μπουκάλι το νερό ένα ευρώ στα μπαρ του. Που δίνει τις ξαπλώστρες μόνο σε μοντέλα και σε μπρατσαράδες. Που κυκλοφορεί με τζιπ και κάνει παρέα με λεφτάδες. Που παριστάνει τον αναρχικό ενώ είναι συμβιβασμένος. Λες και το ζητούμενο είναι η ακεραιότητα του Κανάκη και όχι η αφύπνιση των αντανακλαστικών του Ελληνα, του αλλεργικού στη φιλανθρωπία και στον εθελοντισμό.

Το επόμενο κεφάλαιο γράφτηκε -στο Facebook, στο Twitter και αλλού- σε μορφή θεωριών συνωμοσίας. «Οι ΜΚΟ ξεπλένουν χρήμα». «Οι ΜΚΟ απασχολούν έμμισθους υπαλλήλους». «Η εκκλησία βοηθάει τους φτωχούς χωρίς να επιδιώκει προβολή». «Μας ραντίζουν οι Εβραίοι με ειδικά αεροσκάφη». Αυτό το τελευταίο τείνω να το πιστέψω. Δεν μπορεί, κάποιος πρέπει να μας ραντίζει με αποβλακόλ. Ωρες ώρες αναρωτιέμαι αν ο νεοέλληνας είναι απλώς αγράμματος ή πνευματικά καθυστερημένος.

«Καλύτερα να έδινε τα λεφτά του στον Ελληνα που λυσσοπεινάει», είπαν πολλοί. Ε, όχι. Τα δικά μου, τουλάχιστον, θα πάνε στο παιδάκι που γεννήθηκε μέσα σε συνθήκες λιμού, απέραντης φτώχειας, πολέμου. Όχι στον μεμψίμοιρο Ευρωπαίο πολίτη που τα έφαγε μαζί με τους πολιτικούς που ο ίδιος ψήφισε αλλά ανερυθρίαστα αρνείται να το παραδεχθεί.

Ας τονίσω το αυτονόητο, αφού είναι τόσο δυσνόητο για τον πάνσοφο συμπατριώτη μας. Το ταξίδι ενός αναγνωρίσιμου, επιτυχημένου celebrity σε μια χώρα του Τρίτου Κόσμου δεν έχει στόχο να αναδείξει τον ίδιο ούτε να δοκιμάσει την προσωπική του ποιότητα. Το ζητούμενο είναι να κινητοποιηθεί ο φιλάνθρωπος πολίτης,  όπου υπάρχει τέτοιος, και να συνεισφέρει από το υστέρημά του, εφ'όσον υπάρχει τέτοιο, ώστε να συγκεντρωθούν τρόφιμα, ρούχα και να φάρμακα και να σταλούν σε όποιον το έχει ανάγκη.

Το ρεπορτάζ της μεθεπόμενης ημέρας αναφέρει ότι, πράγματι, «άναψαν τα τηλέφωνα» των εδώ γραφείων της Action Aid. Ακόμα και αν φτάσουν 5 ευρώ εκεί που πρέπει χάρη στο ντοκυμαντέρ του Κανάκη (ο οποίος υπόσχεται να δώσει σε φιλανθρωπικές οργανώσεις τα όποια κέρδη), θα έχει σημειωθεί κέρδος. Για κάποια Άσλεϊ ή για κάποιον Τζόζεφ. Όχι για κάποιον Αντώνη.

Πυροβολήστε, τώρα, άφοβα, υμείς οι αντιστασιακοί του Facebook. Προσοχή όμως μη χυθεί ο φραπές στον καναπέ. Διαβάζω καθαρά τα χείλη σας: «Δεν έχεις ανάγκη εσύ, τα παίρνεις από τον Αγγελόπουλο και τον Γιαννακόπουλο». «Πουλάς μούρη και φιλανθρωπία ενώ μαζεύεις όλο το χαρτί από τη Νόβα». «Για την Ελευθεροτυπία να μας πεις, που χρωστάει τόσα λεφτά στους εργαζομένους της». «Εδώ μας πίνουν το αίμα, η φιλανθρωπία μας μάρανε». Μισό λεπτό να φορέσω το καπέλο μου, γιατί μας ραντίζουν πάλι. 

Γράφει ο Νίκος Παπαδογιάννης
Πηγή: e-tetradio.gr