"Σε όσους επιθυμούν το θάνατό μου..."

"Σε όσους επιθυμούν το θάνατο μου, εύχομαι να ζήσουν για πολύ για να δουν πως η Μπολιβαριανή Επανάσταση θα πηγαίνει από μάχη σε μάχη και από νίκη σε νίκη" έλεγε ο Πρόεδρος Ούγκο Τσάβεζ για όλους εκείνους που ανέμεναν το θάνατο του, μήπως τυχόν και ξεμπερδέψουν με το «αγκάθι» που αμφισβήτησε την παντοκρατορία των κυρίαρχων. Τη Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας.

Και να που συνέβη.. Το ημερολόγιο έγραφε 5/3/2013. Αναμενόμενη εξέλιξη; Σαφώς. Η υγεία του μετά την επιστροφή του από την Κούβα, όπου υποβλήθηκε σε δύσκολες και επίπονες επεμβάσεις,  στη Βενεζουέλα επιδεινώθηκε. Ο καρκίνος τον νίκησε. Δύσκολα όμως αποδέχεται κάποιος αυτό το νέο. Όχι για λόγους προσωπολατρίας. Ο Τσάβεζ δεν ήταν άγιος. Επέλεξε να υπερασπιστεί και να στηρίξει μια τάξη, χωρίς περιστροφές, απέναντι σε μια άλλη. Αλλά γιατί ο Ούγκο Τσάβεζ αντιπροσώπευε και θα αντιπροσωπεύει στο πέρας της ιστορίας, οράματα, ελπίδες και νίκες που γεννήθηκαν μέσα από τα συντρίμμια.

''Πριν τον Τσάβεζ μας ένοιαζε αν έχει το παιδί μας παπούτσια, πλέον μας νοιάζει αν έχει και του διπλανού''. Ακρίβως αυτή η φράση αποτυπώνει την ουσία της Μπολιβαριανής διαδικασίας. Ο λεηλατημένος λαός της Βενεζουέλας,από τις πολιτικές του ΔΝΤ και των Αμερικανοκίνητων κυβερνήσεων, στάθηκε όρθιος στα πόδια του υπό την ηγεσία του Ούγκο Τσάβεζ, έκανε υπόθεση του την οικοδόμηση του δημοκρατικού σοσιαλισμού.  Η κυβέρνηση Τσάβεζ έφτιαξε εκατοντάδες δημόσια σχολεία και νοσοκομεία. Όλα τα παιδιά στις φαβέλες του Καράκας είχαν πλέον δικαίωμα στην εκπαίδευση.

Όλοι είχαν πρόσβαση στην υγεία. Τα τεράστια ποσοστά αναλφαβητισμού μειώθηκαν εντυπωσιακά. Οι δείκτες της φτώχιας και της ανεργίας χρόνο με το χρόνο μειώνονται. Οι Βενεζουελάνοι δεν πέθαιναν πια από επιπόλαιες ασθένειες. Η Μπολιβαριανή επανάσταση έδωσε χώρο στην κοινωνική αυτοοργάνωση, στην ενίσχυση των θεσμών της αλληλεγγύης,  στην αυτοδιαχείριση και στους συνεταιρισμούς. Καθιέρωσε τη λαϊκή συμμετοχή στην διακυβέρνηση. Κάθε γειτονιά έχει τη λαϊκή της συνέλευση (κοινοτικά συμβούλια), τους δικούς της αιρετούς εκπροσώπους. Οι μεγάλες αποφάσεις λαμβάνονται με δημοψηφίσματα. Ο άνθρωπος στη Μπολιβαριανή δημοκρατία είναι στο επίκεντρο.

«Η επανάσταση των ριζοσπαστικών αναγκών, δεν θα στηριχτεί στα απαξιωμένα εργαλεία που μας κληροδότησε ο καπιταλισμός. Η ψυχή είναι ο νέος άνθρωπος. Ο νέος άνδρας και η νέα γυναίκα» έλεγε ο Τσάβεζ, καθώς επέμενε στην ανάγκη της δημιουργίας του νέου ανθρώπου πάνω στον οποίο θα στηριχτεί ο σοσιαλισμός.

Ο Πρόεδρος Τσάβεζ και η Μπολιβαριανή Δημοκρατία στάθηκαν όρθιοι απέναντι στο πραξικόπημα των πετρελαιάδων  των καναλιών και των Αμερικάνων, με την δυναμική υποστήριξη του ίδιου του λαού. Εκατομμύρια Βενεζουελάνοι  περικύκλωσαν το προεδρικό μέγαρο Μιραφλόρες και επανέφεραν τον Τσάβεζ στο τιμόνι της χώρας.

Οι «διανοούμενοι»  και οι αυλοκόλακες του νεοφιλελευθερισμού θα βγουν στα μπαλκόνια. Θα πανηγυρίσουν για τον «δικτάτορα» που πέθανε. Για το λαό της Βενεζουέλας που «απελευθερώθηκε». «Ένας λιγότερος» θα σκέφτηκαν. Είναι πράγματι ενοχλητική η «παρέα» της Βενεζουέλας, του Εκουαδόρ, της Κούβας, της Αργεντινής, της Ουρουγουάης. Το φάντασμα του Σιμόν Μπολιβάρ πλανιέται κάτω από τα πόδια της «αυτοκρατορίας». Η έμπρακτη αμφισβήτηση του νεοφιλελευθέρου καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού πρέπει να μείνει στην αφάνεια, να αποτελέσει παρελθόν.

Ο Ούγκο Τσάβεζ  βάδισε στα χνάρια του Ζαπάτα, του Σιμόν Μπολιβάρ, του Τσε Γκεβάρα, του Αλιέντε, του Μάρκος. Έζησε σαν ήρωας των φτωχών σε όλη τη Γή και ως τέτοιος φεύγει. Πάλεψε για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ανεξαρτησία. Μας έδειξε πως οι λαοί μπορούν να χαράξουν άλλους δρόμους, μακριά από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Ούγκο Τσάβεζ  είναι η παγκόσμια ελπίδα, του Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα.

Και μπορούμε να του υποσχεθούμε . Σύντροφε Τσάβεζ θα αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο, μέχρι την τελική νίκη. Καλό ταξίδι…

Του Σπύρου Ραπανάκη
Πηγή: left.gr