Ο Μεγάλος Αδελφός

Ο "Μεγάλος Αδερφός" υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όσο θα υπάρχουμε κι εμείς. Κι αυτό γιατί όλοι τον έχουμε μέσα μας πρώτα απ' όλα. Θέλουμε να ξέρουμε τι κάνει και τι σκέφτεται ο φίλος, ο γνωστός, ο γείτονας, ο περαστικός, ο συνάδελφος... Κι αν για κάποιους δεν θεωρείται «επιλήψιμο» λόγω «ειλικρινούς ενδιαφέροντος», για τους περισσότερους ξεπερνά πολλές φορές τα όρια της αδιακρισίας και της «ωμής» παραβίασης των προσωπικών δεδομένων, με «κακόβουλους» ως επί τω πλείστων σκοπούς... Ίσως είναι που και ορισμένοι έχουν πάρει «στραβά» τον ρόλο και την θέση τους, ή τον τίτλο που απέκτησαν ή τους χαρίστηκε. 

Ο "Μεγάλος Αδερφός" υπήρχε και πολύ πριν εκδόσει ο George Orwell το όπως θεωρήθηκε «προφητικό» βιβλίο του το 1949, "1984"- Ο Μεγάλος Αδερφός, που εξακολουθεί να θεωρείτει μέχρι και σήμερα ένα από τα συγλονιστικότερα βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. 

Εχει περάσει λοιπόν, πάνω από μισός αιώνας αφότου κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα του Τζορτζ Οργουελ 1984. Σε αντίθεση με τα έργα επιστημονικής φαντασίας που γερνούν σχετικά γρήγορα, το βιβλίο του Οργουελ εξακολουθεί να λειτουργεί σαν προειδοποίηση για τον κόσμο που ζούμε και για εκείνον που έρχεται. Πολιτικό μανιφέστο κατά του ολοκληρωτισμού, ελεγεία της χαμένης ελευθερίας, αλληγορία των πολιτικών μύθων του Ψυχρού Πολέμου, όπως και αν το ονομάσει κανείς, παραμένει έργο αιχμής. 

Λίγα λόγια για το έργο: 

Το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού, παρακολουθώντας συνεχώς τους πάντες και τα πάντα μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες, ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις. 

Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που πρεσβεύει το... 

Κόμμα, ο μόνος αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο Μεγάλος Αδελφός. 

Το έγκλημα της σκέψης είναι το θανάσιμο αμάρτημα. Γι' αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο Αδελφό. 

Όταν ο Όργουελ έγραφε το βιβλίο του, το 1984 ήταν μέλλον. Σήμερα είναι παρελθόν. Αλλά, μετά από το έργο αυτό, το πραγματικό 1984 θα είναι πάντα μια χρονιά του μέλλοντος, η πρώτη ενός ζοφερού μιλένιουμ που απειλεί την ανθρώπινη ιστορία. 

Ένα από τα μεγαλύτερα βιβλία του εικοστού αιώνα, το 1984 διαβάστηκε σαν μανιφέστο και θαυμάστηκε σαν προφητεία. Η εφιαλτική του αλήθεια για το κράτος της θανατερής τρομοκρατίας απέχει μόλις ένα βήμα από το να γίνει πραγματικότητα: ήδη ο Μεγάλος Αδελφός μας βλέπει. 

Και δυστυχώς δεν είναι μόνο το κράτος που το κάνει κι αυτό είναι το χειρότερο. Το κάνει πλέον αδιάκριτα και ο φίλος, ο γνωστός, ο συνάδελφος, ο απέναντι... Το κάνουμε όλοι μας! Δυστυχώς τα σύγχρονα μέσα το διευκολύνουν, αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το τραγικότερο... Είναι που το επιζητάμε πλέον πέραν του δέοντος, το έχουμε κάνει αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα μας, νομίζοντας ότι μ' αυτόν τον τρόπο, επιβεβαιωνόμαστε, τονώνουμε τον εγωισμο μας, ελέγχουμε τα πάντα και τα ρυθμίζουμε στα μέτρα μας. Το κάνουμε «φανατικά» ως μέσο ζωτικής σημασίας για την επιβίωση μας, την κοινωνική, την συναισθηματική, την επαγγελματική... Το μόνο που καταφέρνουμε εντέλλει είναι να δυσκολεύουμε την ζωή μας, αλλά και την ζωή των άλλων, των γύρω μας. 

Πρέπει και μπορούμε να το αλλάξουμε. Και δεν μιλώ για τις νέες ταυτότητες, τους αεροψεκασμούς, το ηλεκτρονικό φακέλωμα κι όλα τ' άλλα «ξωτικά». Μιλώ γι' αυτό που έχουμε μέσα μας, που είναι και το πιο επικίνδυνο! Η "άρχουσα τάξη" βολεύεται έτσι και επιβιώνει, γι αυτό και μας φόρτωσε ένα σωρό ανασφάλειες. Μας έστρεψε τον έναν εναντίον του άλλου, μας δίχασε, μας έσπειρε «εμφύλιο». Εμείς γιατί να τους κάνουμε κι αυτό το χατήρι; Ας κάνουμε την ζωή μας καλύτερη και ευκολότερη, πιο ανθρώπινη. Αλληλοσεβασμός και αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Τώρα το έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Μ' ακούς Αναστασία, Νίκο, Αγγελική, Χαρίλαε, Ζωή, Γιώργο, Γιάννη, Μαρία, Θανάση, Μανώλη, Βασίλη, Θωμά...; Μ' ακούς εσύ δίπλα, απέναντι, από πάνω, από κάτω, από μέσα;