Πέλλα: Θέμα αισθητικής...

   Προχθές, πηγαίνοντας στο πολύ όμορφο δημοτικό μας θέατρο για να παρακολουθήσω την παράσταση του εφηβικού τμήματος του Θ.Ε. Πέλλας, "Φον Δημητράκης", στον προαύλιο χώρο του θεάτρου, συνάντησα έναν καλό φίλο, που τυγχάνει να είναι και εις εκ των πρωτεργατών-συντελεστών και ιδρυτών του Θ.Ε.Π.. Πιάσαμε κουβέντα κι αφού μιλήσαμε για το μέλλον του Θ.Ε.Π. και δη του εφηβικού τμήματος, η συζήτηση έφτασε στην Πέλλα και για το τι "μέλλει γενέσθαι" στον τόπο μας, τις εξελίξεις και τις προοπτικές του. Όσο κουβεντιάζαμε και ομολογουμένως απογοητευόμασταν, το μάτι μας έπεσε ακριβώς πάνω από την είσοδο του δημοτικού θεάτρου και για μένα η έκπληξη ήταν μεγάλη, γιατί ομολογώ δεν το είχα παρατηρήσει ποτέ μέχρι σήμερα. Ο φίλος και λόγω «επαγγέλματος», αλλά και ίσως μεγαλύτερης παρατηρητικότητας, το γνώριζε και μου θύμισε λίγο το ιστορικό του... Η κουβέντα με τον φίλο για το «νέο εύρημα» τέλειωσε γρήγορα ελέω έναρξης της παράστασης, βεβαίως με καυστικά σχόλια και συμπεράσματα ως επί τω πλείστων, αλλά συνεχίστηκε στο διάλειμμα με εν ενεργεία δημοτικό σύμβουλο της αντιπολίτευσης του Δήμου Πέλλας. Κι αυτός δεν το είχε προσέξει όπως μου εκμυστερεύτηκε, αλλά ήταν απόλυτα δικαιολογημένος, αφού είναι μόνιμος κάτοικος άλλης δημοτικής κοινότητας του Δήμου Πέλλας. Τα συναισθήματα του όμως παρόμοια με τα δικά μας... 

    Τι ήταν αυτό που είδαμε όμως; Θα μπορούσε να είναι και μια σπαζοκεφαλιά του τύπου "βρείτε τις διαφορές" βλέποντας παρακάτω τις δύο φωτογραφίες, για να σας προϊδεάσω λίγο για το σημερινό θέμα... Μπορεί να μην είναι και το πλέον σημαντικό που μας συνέβει με τον Καλλικράτη(τα χειρότερα είναι άλλα και πολλά), αλλά δεν νομίζω ότι με την ανάδειξη του, θα μείνει από οποιονδήποτε «ανήσυχο» συντοπίτη μας ασχολίαστο.

   Το παλιό δημαρχείο ντυμένο με πέτρα στο κάτω μέρος, το οποίο κατασκευάστηκε επί θητείας του πρώτου δημάρχου Πέλλας κου Γ. Ρέμελη(συνέβαλε και ο για πολλά χρόνια κοινοτάρχης κ. Καρασμάνης Κων/νος), ενώ με τον Καποδίστρια και την επιλογή της Πέλλας ως έδρα του τότε διευρυμένου Δήμου, ολοκληρώθηκε και διαμορφώθηκε από τον πρώτο «καποδιστριακό» δήμαρχο Πέλλας κ. Σ. Μουχτάρη. Με όλες τις παραλλείψεις και τις κακοτεχνίες του, είναι όντως ένα από τα ομορφότερα κτίρια που υπάρχουν πανελληνίως για παρόμοια δημόσια χρήση, συνάδοντας αρχιτεκτονικά το δυνατόν και με την πολιτιστική φυσιογνωμία και ιστορία του τόπου μας, δίνοντας έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στο κέντρο της Πέλλας, μαζί με το επίσης πέτρινο Τουριστικό Περίπτερο.

    Πέραν των υπολοίπων λεπτομερειών που δεν θα μας απασχολήσουν εδώ, σε περίοπτη θέση στην πρόσοψη τοποθετήκαν δύο ευμεγέθη ψηφιδωτά, κατασκευασμένα από τον τοπικό συνεταιρισμό ψηφιδωτών που υπήρχε τότε και μετέπειτα διαλύθηκε ως αποτέλεσμα απαξίωσης και αδιαφορίας(μια άλλη μεγάλη πονεμένη ιστορία): Σε ψηλότερο μέρος ως μετωπίδα του κτιρίου, τοποθετήθηκε ένα αντίγραφο του διάσημου ψηφιδωτού δαπέδου του "κυνηγιού του λιονταριού", με το γνήσιο να εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας. Λίγο χαμηλότερα τοποθετήθηκε ένα επίσης όμορφο ψηφιδωτό με την επιγραφή "ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ", με αρκετή «αρχαιοπρέπεια» θα έλεγα. Μια μαρμάρινη επιγραφή αλλά μικρότερο σε μέγεθος λόγω χώρου τοποθετήθηκε στην κύρια είσοδο και πάλι με την επιγραφή "ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ". 

    Η νέα λοιπόν «καλλικρατική» δημοτική αρχή, θεώρησε σκόπιμο, να «σκεπάσει» το πανέμορφο και καλαίσθητο ψηφιδωτό της πρόσοψης με την επιγραφή "ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ"( το άλλο της κεντρικής εισόδου παραμένει ως έχει), με μια ταμπέλα παρόμοια καταστήματος ψιλικών, όπου αναγράφεται και περιγράφεται η «νέα τάξη καλλικρατικών πραγμάτων»: "ΔΗΜΟΣ ΠΕΛΛΑΣ - ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΕΛΛΑΣ". Θαρρείς και δεν θα μπορούσε να τοποθετηθεί αν ήταν επιβεβλημένο και απαραίτητο κάτι τέτοιο, σε κάποιο άλλο σημείο πιο διακριτικό, μια πινακίδα που θα πληροφορούσε τους «ξεχασμένους» και «αδαείς», τι έχει αλλάξει με τον Καλλικράτη, χωρίς να παραβιαστεί η αισθητική του κτιρίου και του χώρου... Μήπως φοβήθηκαν τον «σφετερισμό» του δημαρχείου και της έδρας; Δεν νομίζω ότι πλέον συντρέχει τέτοιος κίνδυνος. Μήπως οφείλεται σε πολιτιστική «ανεπάρκεια» και  «ταβάνι» της νέας δημοτικής αρχής; Μήπως είναι θέμα νέας διοικητικής «φιλοσοφίας» και σύγκρονης χωροταξικής μελέτης; Η άλλη, η μαρμάρινη επιγραφή "ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ" από την πλευρά της κεντρικής εισόδου, δεν «ενοχλούσε»; Ότι και να συμβαίνει ή δεν συμβαίνει από τα παραπάνω, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται τουλάχιστον για «αισθητικό ολίσθημα» και τραγική πρωτοβουλία. Τώρα θα μου πείτε όλο το κτίριο τουλάχιστον εξωτερικά, βρίσκεται πλέον στο «έλεος του θεού», παραμελημένο χωρίς την παραμικρή συντήρηση εδώ και καιρό, στην πινακίδα θα κολλήσουμε; Είναι σίγουρα κι αυτό μια πικρή αλήθεια, αλλά ότι έχει κόστος αυτή την περίοδο είναι σχεδόν απαγορευτικό και υπάρχει κατανόηση, οπότε ας δούμε καλύτερα αυτά που είναι ανέξοδα.

   Μετά από τέτοιες «εικαστικές παρεμβάσεις», περιμένουμε την δημοτική «ευαισθησία» για τα αυθαίρετα παραπήγματα, που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στις κεντρικές εισόδους και τους δρόμους του οικισμού και την εικαστική ανάπλαση των κεντρικών δημόσιων χώρων του σύγχρονου οικισμού; Μάλλον «πλανώμαστε πλάνην οικτράν»...

    Η ευθύνη όμως βαρύνει όλους μας και όχι μόνο τις εκάστοτε δημοτικές διοικήσεις μας. Γιατί κι αυτοί είναι «σάρκα από την σάρκα» μας. Προέρχονται από μας, εμείς τους εκλέγουμε, κι εμείς εκλεγόμαστε. Είμαστε εμείς ολόιδιοι με άλλα εμφανισιακά χαρακτηριστικά. Γιατί κάλιστα, για να αναφέρω κι ένα φρέσκο παράδειγμα που μου 'ρθε τώρα στο μυαλό, ο άνθρωπος που πήρε το σπρέι κι έκανε το γκράφιτι στην πρόσοψη του Τουριστικού Περιπτέρου, μπορεί αύριο να είναι δημοτικός σύμβουλος ή ακόμη και δήμαρχος. Την παιδεία μας να αλλάξουμε και όχι τα πρόσωπα.

    Η αλήθεια είναι ότι χάσαμε πολλά με τον Καλλικράτη και πολύ δύσκολα να τα ξαναπάρουμε πίσω. Αλλά να αγωνιστούμε μην χάσουμε και την «κληρονομική» ταυτότητά μας, να σώσουμε ότι σώζεται... Λίγο δύσκολο στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε, εκτός κι αν βρεθεί ένας νέος «Μέγας Αλέξανδρος», που θα πάρει την Πέλλα από το «χέρι» και θα την ξανακάνει γνωστή σε όλη την οικουμένη, προσδίδοντας την λίγη από την παλιά της αίγλη και αξία. Μπορεί να μην χρειάζεται και κάποια μεγάλη προσωπικότητα να το κάνει. Ίσως ο κοινός νους είναι υπεραρκετός...

Περαστικά μας!