Το Πολυτεχνείο ήταν οι άλλοι

Του Τάσου Πολιτίδη

Μὴν ἀμελήσετε.

Πάρτε μαζί σας νερό.

Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.

(θα σας περιμένω: Μιχάλης Κατσαρός)

Η ενηλικίωσή μου πέρασε τραυματισμένη από την αιχμή της μεταπολίτευσης.

Το μήνυμα που πέρασε η εξέγερση στους 13χρονους εκείνης της εποχής δεν ήταν λέξεις, ούτε περισπούδαστες αναλύσεις για τον ιμπεριαλισμό. Ήταν η ξερή μοναξιά της επαρχίας που έγινε παρανάλωμα από τις φλόγες που μεταδόθηκαν γρήγορα σαν αστικός μύθος και μετατράπηκαν σε πολιτικά συνθήματα.

Η βίαιη πολιτικοποίηση μιας γενιάς συνέτριψε την άχαρη καθημερινότητα που έχτιζε ο συντηρητισμός μιας άνοστης πόλης και η καταστολή περπατούσε στον δρόμο όχι μόνο με στολή, αλλά και με πολιτικά. Όπως το κυριακάτικο κουστούμι και το ταγέρ που περπατούσαν ¨ξεχωριστά¨ από το περιεχόμενό τους  στην εκκλησία. Αυτή ήταν και η πολιτισμική άμυνα των καθώς πρέπει ανθρώπων, που μέχρι χθες ήταν οι κοινωνικοί και πολιτικοί θεματοφύλακες της ¨επανάστασης¨. 

Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες…

Εργατικές, υπάκουες, πειθήνιες  έφτιαχναν το ¨μέλι στις οργανώσεις βάσεις και τα κομματικά επιτελεία. Έπρεπε να υπάρξει τροφή για την ¨Βασίλισσα¨ των πάντων, την πολιτική δράση.

Εκεί ο ξεσηκωμός όπως τον μάθαμε  ήταν η αρχή και το τέλος, ορόσημο μιας εποχής.

Τα μέσα λιγοστά, οι ηγεσίες πανίσχυρες, η πληροφόρηση μέσα από τα κομματικά έντυπα.

Όλοι παραδεχόταν την καθολική αντίσταση του λαού, όμως αυτή εκφράστηκε με ¨εκείνους¨ τους επώνυμους ¨ήρωες¨ που αποδείχθηκαν εκ των υστέρων υποπροϊόντα της συγκυρίας.

Όμως με μεγάλη επικοινωνιακή αξία.

Όλοι ήθελαν ένα όνομα στην συντονιστική.

Και κάθε όνομα έδινε και μία κομματική αξία στο πολιτικό χρηματιστήριο εκτινάσσοντας τον δείκτη σε ιστορικά υψηλά.

¨Εκείνοι¨ έγιναν ο μύθος, η ηγεσία, το πάθος, το όραμα. Ενσάρκωσαν τα ιδανικά μιας γενιάς. Ποιος θα ασχολούνταν με τους ¨άλλους¨;  Εδώ είχαμε ονόματα και διευθύνσεις. Τους νέους λαμπερούς ¨επιστήμονες¨ που δεν εξάσκησαν ποτέ καμία επιστήμη πέραν των πολιτικών αντιπαροχών, τους μελλοντικούς κομματικούς ηγήτορες. 

¨Εκείνοι¨  έγιναν  η έκφραση μιας γενιάς και ο επίσημος λόγος της ιστορίας. 

Όμως η ιστορία έχει τους δικούς της μηχανισμούς άμυνας και γράφεται με πολλούς τρόπους. Ανοιχτή στις ροές των ανθρώπων μεταδίδεται επίσης με πολλούς τρόπους.

Όταν συναντήσαμε τους ¨άλλους¨,  αρχίσαμε να συνδεόμαστε με το ανώνυμο πλήθος και το μέγα πάθος, να κατανοούμε και να μαθαίνουμε. Αρχίσαμε να συλλαβίζουμε τα ονόματα δεκάδων χιλιάδων εξεγερμένων σε μία φράση: ¨ανώνυμο πλήθος¨. 

 Ένα ποτάμι ανθρώπων έγινε η κόκκινη γραμμή της αντίστασης ενάντια στην δικτατορία. ¨Ανεύθυνοι¨, ¨προβοκάτορες¨ της επίσημης εκδοχής της χούντας και των περισσότερων κομματικών επιτελείων.

Και, κόκκινη κλωστή δεμένη…. τυλιγμένη στην ανέμη της μεταπολίτευσης, έφθασε στην αμφισβήτηση, την συγκρότηση ενός άλλου λόγου στην αριστερά στις ανατροπές, στους καινούριους νεκρούς και τους συνήθεις υπόπτους,.

 Έμειναν για λίγο πίσω ¨εκείνοι¨, πέρασαν για λίγο μπροστά  οι ¨άλλοι¨ για να μιλήσουν, να αφηγηθούν την πραγματική ιστορία.

Για λίγο όμως

Έγινε μετά, στο μοιραίο ¨ραντεβού, η μεγάλη θυσία στην ιστορία και φύσηξε ¨ούριος άνεμος¨ στα πανιά του ¨κινήματος¨. Γέμισαν τα αμπάρια ¨χύδην φορτίο¨ και τράβηξε για την ¨πράσινη¨ ανατολή.

Η ¨ανέμη¨ έγινε έκκεντρη, περιστρεφόμενη μέσα στην εντροπία ενός νέου ¨αξιακού¨ συστήματος, που θα έβαζε την ¨αταξία¨ σε τάξη.

Η νέα τάξη πραγμάτων, αυτή της ¨νοητής¨ δικαιοσύνης και της κοινωνικής ¨απελευθέρωσης¨, απελευθέρωσε και τα πρώτα άγνωστα για όλους μας επαγγέλματα. Διευθυντές οργανισμών, πολιτικοί ακόλουθοι, πολιτευτές, κάθε είδους τσαρλατάνοι που κουβαλούσαν στην πλάτη τους μία ιστορία που δεν τους ανήκε. 

Όλοι μαζί μία ¨ωραία ατμόσφαιρα¨, γλεντούσαν τα επινίκια

Κλέφτες και κλεπταποδόχοι της ιστορίας, περιέφεραν την ματωμένη σημαία που υφάρπαξαν, ανάμεσα σε περιπάτους και το κομματικό θησαυροφυλάκιο του ¨κινήματος¨. Αυτό που ταυτίστηκε με το θησαυροφυλάκιο της χώρας.

Και οι ¨άλλοι¨ ξεχάστηκαν πάλι, βγήκαν έξω από την ιστορία δεύτερη φορά, μένοντας συντροφιά με τις  πληγές τους στο σώμα και το μυαλό.

Και το σώμα ήταν το λιγότερο, ήξεραν πως το ¨μυαλό είναι ο στόχος¨ και το φύλαξαν όσοι μπόρεσαν από την τρέλα.

Βρισκόμασταν συνέχεια με αυτούς τους ¨άλλους¨, τους συναντούσαμε ανάμεσά μας.  

Άλλοτε αισιόδοξοι, άλλοτε ¨νεκροζώντανοι στο κύτταρο¨, συναντιόμασταν παντού. 

Στον αγώνα για την επιβίωση όπως όλοι:

-Εργάτες με πτυχίο.

-Εργαζόμενοι στο δημόσιο κατά κανόνα αγέλαστοι, να γελάν με τους κανόνες.

-Απολυμένα στελέχη εταιριών

-Γιατροί που φορούσαν το ίδιο σακάκι μερικά χρόνια

-Δικηγόροι που είχαν το αμάξι τους στο συνεργείο κάθε βδομάδα.

-Μηχανικοί με γαλότσες να μετράνε χωράφια ή να παλεύουν καμία εργολαβία χωρίς οικογενειακά κεφάλαια.

-Εκπαιδευτικοί να κοιτάνε με λαχτάρα τους μαθητές περιμένοντας ένα σινιάλο για αυριανές χίμαιρες.

-Επαγγελματίες με την αξιοπρέπεια τους στην γωνία να παλεύουν άδοξα με τις τράπεζες.

Όλοι στον πολιτικό ¨χώρο¨ μιας άδολης αριστεράς, χαμένοι σε ιδεολογικούς λαβύρινθους και κοινωνικά κινήματα, δεχόμασταν την περιφρόνηση ¨εκείνων¨, που μετέφραζαν την ¨ταξική πάλη¨ μέσα στους μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς και επένδυαν όλο το μεταπρατικό κεφάλαιο της ζωής τους στην πολιτική αμνησία, όχι μόνο σαν πελάτες αλλά σαν συνεταίροι.

Ήταν από αυτούς τους ¨άλλους¨ πολλοί που δεν άντεξαν, ούτε και είπαν ποτέ, ¨σας σιχάθηκα¨. Προτίμησαν να βρεθούν μόνοι τους σε εναέριες πτήσεις δοκιμάζοντας τους νόμους της βαρύτητας, ή να γεύονται αντίδοτα της ζωής, πάντα βιαστικοί, ανυπομονώντας αυτό που θα έρθει, να έρθει γρήγορα.

Σήμερα, πάλι με σκυμμένο κεφάλι, αυτοί οι ¨άλλοι¨ με την αξιοπρέπεια να φυλακίζεται στην μνήμη, με έναν δεύτερο βιοπορισμό στα όρια της ανοχής, οι λέξεις ¨ψωμί¨ ¨ελευθερία¨ , ¨δημοκρατία¨ γίνονται καθημερινή προσευχή και οι γροθιές τους σφίγγονται μέσα στην τσέπη, έως ότου ασπρίσουν οι κλειδώσεις. 

Και δεν είναι η πάστα των ανθρώπων που φοβούνται να δείξουν την γροθιά τους, ούτε να επιστρέψουν με αυτή, την ζωή που χάθηκε στο πρόσωπο της αθλιότητας.

Είναι που φοβούνται ¨εκείνους¨ που συσσωρεύονται στις γωνίες του συστήματος, έτοιμη εφεδρεία, και πως όταν κοπάσουν οι χίμαιρες, αυτοί θα βρουν τον δρόμο να ξαναμπούν στα πράγματα, τον ξέρουν γιατί είναι η ¨δουλειά¨ τους.

Όσο όμως ¨εκείνοι¨ αυτάρεσκα εκφωνούν επικήδειους και ¨γιορτάζουν¨ την σημερινή μοναξιά τους, ξέροντας κατά βάθος πως δεν θα υπάρξει γι΄ αυτούς δεύτερη φορά, οι ¨άλλοι¨ αναμετρούν με το μάτι  το ¨έχει τους¨ ετοιμάζονται για Δεύτερη και Τρίτη φορά και όσες φορές χρειαστεί.

 

Πηγή: left.gr