Η Σοφία Στρέζου γεννήθηκε στη Χαλκηδώνα Θεσσαλονίκης. Εκεί έζησε τα
παιδικά της χρόνια. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Δημοσιογραφία.
Από το 1986 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.Γράφει ποίηση, Δοκίμιο και
Αισθητική Ανάλυση άλλων ποιητών. Παλαιότερα συμμετείχε σε ποιητικές
βραδυές ως απαγγέλτρια. Το 1987 δημοσιεύει την ποιητική συλλογή
*ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ* ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΑ ΣΚΕΨΗ. Ακολουθούν αρκετά αργότερα το *ΨΥΧΗΣ ΑΓΓΙΓΜΑΤΑ" το 2010 και οι *ΑΙΣΘΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ* ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΕΜΟΣ. Από τότε γράφει κατά
διαστήματα. Καινούργια της ανέκδοτα ποιήματα θα βρείτε στην ιστοσελίδα της, καθώς δοκίμια και αισθητικές αναλύσεις.
(sofiastrezou.blogspot.com)
Θα είναι η μοναδική αναδημοσίευση ποιήματος της Σοφίας, αφού άλλωστε υπάρχει το προσωπικό της blog για να βρει και να διαβάσει κανείς τα ποιήματά της. Δεν είμαι «φανατικός» αναγνώστης ποίησης και δεν θα υποκριθώ ότι είμαι, αλλά ειλικρινά διαβάζοντας ένα ποιήμα της, μπήκα στον πειρασμό να διαβάσω και το επόμενο... Αυτή λοιπόν η μία και μοναδική αναδημοσίευση ποιήματός της, είναι για να την «γνωρίσετε» όσοι το επιθυμείτε γιατί αξίζει πραγματικά, αλλά και γιατί ξεχώρισα ένα ποίημα της που το θεώρησα διαχρονικό αλλά και επίκαιρο και κυρίως μας αφορά όλους, γιατί το «βιώνουμε» τώρα πιο έντονα από ποτέ... Καλές εμπνεύσεις και υγεία να έχεις Σοφία!
Εξουσία...
Οι υποψίες ξέθωρες, ανεπιβεβαίωτες
για μαχαιρωμένες αντιστάσεις
σε αιμάτινες πλατείες, σε δρόμους,
σε καταυλισμούς ψυχών που στοίβαξαν όνειρα
στα περιγράμματα της σήψης.
Τίποτα,
στο τίποτα χτισμένα μάτια υποψιασμένα
σκαρφαλωμένα σε σκαλωσιές θλίψης
απέλπιδα… τρομαγμένα…
επιχειρούν πτήσεις
με αβόλευτες πτώσεις στο κενό
πνίγοντας την τελευταία ανάσα
στο επέκεινα του θανάτου
με φορεμένα κατάψυχα της ελπίδας τα τρόπαια
μέσα σε λίμνες αίματος.
Ποια εξουσία θα θυμηθεί
ν’ αφήσει ένα λουλούδι
στης άθικτης ζωής τη θιγμένη αξιοπρέπεια;
Μόνον εκείνοι που προσπερνούν
νοσταλγούν με το βλέμμα
ζωή που τους στέρησαν
ζωή που τους στερούν
ζωή που θα στερούν για χρόνια
οι πειραματισμοί
μιας ανάλγητης κι ανεπαρκούς εξουσίας
στις περιλήψεις του πόνου…
2 σχόλια:
Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία...
Με την Πέλλα με συνδέουν πολλά, κάτι που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί... Παιδικές μνήμες, συγγενείς, φίλοι...το παλιό σπίτι του παππού και της γιαγιά γλυκαίνουν κατά καιρούς τις αναπολήσεις μου... Η μητέρα μου στην Πέλλα γεννήθηκε κι αυτό με προσδιορίζει...
Συγχαρητήρια κυρία Σοφία Στρέζου για το υπέροχο ποίημα...Είναι στιγμές όπου η φασαρία του κόσμου πνίγει την εσωτερική μας φωνή και μόνο λέξεις απόγνωσης και πίκρας ξεστομίζονται από τα χείλη των ανθρώπων...Και ξαφνικά , έρχεται ένα ποίημα να ανατρέψει τα δεδομένα και όλα αυτά που σκέφτεσαι καθημερινά να τα διαβάζεις σε ένα ποίημα...Συγχαρητήρια και στον Πέτρο, καθώς μέσα από το blog του γνώρίσαμε μία χαρισματική ποιήτρια...Στις στίγμές της κρίσης η ποιότητα των ανθρώπων θα δώσει την απαραίτητη ώθηση για ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο αύριο...
Δημοσίευση σχολίου