Μακριά από μένα ο εθνικισμός, αλλά για κάποια πράγματα αισθανόμαστε υπερηφάνεια ως έλληνες. Και όχι πάντα γι' αυτά που η ελληνική ιστορία παρουσιάζει ως ηρωισμούς και κατορθώματα. Και ποτέ όταν αυτή αναφέρεται στο «ξεχωριστό» ελληνικό έθνος...
Η ιστορία εστιάζει στο μικρό (σχετικά) πυρήνα των ανθρώπων που
ορθώσαν ανάστημα και αντιστάθηκαν στη παντοδύναμη λαίλαπα των
φασιστοναζιστών που μοιάζαν πανίσχυροι. Το χρώμα και το αίμα αυτών των ανθρώπων «έβαψε» στα χρόνια που ακολούθησαν όλο το ελληνικό έθνος και τον
ηρωισμό, τον πατριωτισμό, την αυταπάρνηση και τη θυσία τους, προσεταιρίστηκαν ακόμα
κι αυτοί που λούφαζαν στα σπίτια τους φοβισμένοι ή μπαινόβγαιναν υποτακτικοί
στην κομαντατούρ και θησαύριζαν με την πείνα των πολιτών... Γι αυτούς,
δεν θα δείτε ούτε ένα θεατρικό στις σχολικές παραστάσεις. Δεν υπάρχουν πουθενά στην ιστορία... Από αυτούς,
όχι μόνο την ύπαρξή τους ξεχάσαμε, αλλά «δεν αξίζουν» ούτε και το μίσος μας... Αυτή είναι η μοίρα των συμβιβασμένων: Να τους διαγράψει και η ιστορία και η συλλογική μνήμη!
Η Εποποιία του '40, ξεκίνησε από την ανυπακοή του Μεταξά στην τεράστια πολεμική μηχανή των Ιταλών, θεμελιώθηκε από την ανυπακοή
του Κατσιμήτρου στις διαταγές της "Κεντρικής Διοίκησης" να υποχωρήσει
από το Καλπάκι... Κι ας έγραψαν στην ιστορία οτι δεν πρόφτασε να φτάσει η
διαταγή... Ο διοικητής της 8ης Μεραρχίας αρνήθηκε να υποχωρήσει στις
διαταγές γραφείου... Η Εποποιία του '40 έμεινε στην ιστορία για το
σθένος και την αντίσταση των ανώνυμων Ελλήνων, κι όχι των επώνυμων
χαρτογιακάδων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου